Menntskælingur - 01.04.1949, Qupperneq 17

MENNTSKÆLINGUR
17
urinn, varð mér ósjálfrátt á, að bera
það saman við okkar ágæta skólablað,
Muninn. Helmingur þess var um félags-
lífið á einn eða annan hátt: gagnrýni
og fréttir, þá gamanþættir ásamt ágæt-
lega gerðum skopmyndum, og síðan
smásögur og ljóð. I einu orði sagt fjöl-
hreytt að efni og ágætt að frágangi.
Nú er líkt á komið hér, þar sem mál-
fundafélagið gefur Munin út, og gæti
maður þá vænzt þess sama, eða ein-
hvers ámóta. En ég minnist ekki, að
hafa séð það á öðrum stað en hausnum,
að það standi í sambandi við málfunda-
félagið, og stundum er raunar erfitt að
sjá, að það sé gefið út í þessum skóla.
Aftur á móti getur að líta marga dálka
af kvæðum, (ef kvæði skyldi kalla),
sem fæstir hafa líklega gaman af nema
höfundarnir. Þá furðulegar sögur um
hafmeyjar, eða „ádeilusögur“ um „skít-
ugar braggakompur“, sem eiga að inni
halda allmikið af lífsspeki og veraldar-
visku. Síðast en ekki sízt aðalinteressur
ritstjórans: níðgreinar um einhverja,
sem honum er illa við eða ritdómar af
lítilli vizku enþó nokkrusjálfsáliti. Þetta
er að venju aðalinntak blaðsins að einu
undanteknu, en það er, ef einhver kenn-
ari aumkar sig yfir það, og skrifar
fyrir það tveggja, þriggja dálka grein.
En nú er tilgangur minn hvorki að
níða niður blaðið sjálft, eða þá, sem að
því standa, heldur að benda á nokkur
atriði, er ég tel að stæðu til bóta, þar
sem líklegt er, að það verði lengstum
höfuðpressa skólans.
Er þá fyrst að telja, að blaðið ætti
jafnan að flytja ýtarlegar fréttir af öllu
markverðu, er gerist í skólanum. Ekki
fyrir þá sök, að menn fylgist ekki með,
heldur vegna hins, að það yrði þeim
síðar hin dýrmætasta eign til minning-
ar um skólann og skemmtilegustu ár æv-
innar. Má þar nefna hátíðir, málfundi,
ferðalög, svo og gamanþætti og skop-
myndir, sem hvort tveggja er meinlaust,
en getur þó lyft huganum upp úr hinu
daglega striti. Ég má segja, að ég hafi
lesið hverja línu í Munin í vetur, og
aldrei rekist á neitt sem mátt hefir
hlæja að fyrir það, að það væri fyndið.
Samt efast ég ekki um, að margir gætu
ritað slíka þætti, en slíkt er líklega ekki
talið viðeigandi með hinu súrrealistiska
pródúkti.
Æskilegt er, að viss þáttur sé í hverju
blaöi um málfundafélagiö, og skýrt frá
hverjum fundi. Mætti að meinlausu
birta snjallar ræður, svo og flytja efni
sumra, svo framarlega sem þær koma
ekki inn á stjórnmál, en þau eiga sínar
pressur, og gera ekki annað en auka
óvild og misklíð manna millum. Þó
mætti flytja stuttar hlutlausar fregnir
um pólitíska fundi, svo sem útdrátt úr
fundargerö. Myndi það bæta úr efnis-
skorti blaðsins, sem oft er tilfinnanleg-
ur. —
Þá eru sumir, sem vilja gagnrýna,
þeim mætti gefa tækifæri til að full-
nægja löngun sinni, og rita um skemmt-
anir skólans og aðra þætti í félagslíf-
inu. Þá er ekki margt skemmtilegra en
góðar ferðasögur, ef þær eru fjörugar
og lifandi; eitthvað meira en upptaln-