Framtíðin - 01.04.1908, Blaðsíða 13

FRAMTÍÐIN.
29.
nútrðar-framfarirnar þar. En a'ð breyt-
ingin komi snögglega er óhugsandi. Og
svo lengi sem sú breyting á sér ekki stað,
svo lengi sem rnynd ættjarðarinnar á mest
í hugsunmn fslendinga, svo lengi sem radd-
ir íslands snerta betur strengi hjartna
þeirra en nokkuð annað, svo lengi munu
þeir kveða og syngja. Og hvað syngja
l>eir? Vögguljóö, sem þeir námu við brjóst
ættjarðarinnar, ljóð, sem Jónas og Bjarni
og fleiri góðskáld þjóðarinnar báru gæfu
td aö kveða fyrst, og gáfur til að kveða
best. Flest-allir gáfumenn þjóðarinnar
yrkja Ijóð. En syngur hver með sínu nefi,
enda eru margir hjáróma, og er það leitt,
Itve rnargir óhreinir tónar eru í íslenskum
skáldskap. Þó má búast við að svo sé,
þvi fjöldi þessara ljóða-sntiða hafa litla
hugmynd um, hvað skáldskapur er, en
sumir hinna, sent ekki yrkja, leggja hönd í
Itagga til að lyfta leirburðinum upp á ís-
lenskar bókáhillur og ata nteð því ljóða-
bækur Jónasar og Gröndals og annara
slíkra skáldmæringa.
----o----
ENGILLINN, UXINN OG OKID.
Eftir /. W. Kcnnard.
Níu af hvcrjum tíu karlmönnum hefðu
skilið Maríu Cavarly; því hún talaði bæði
skorinort og skýrt. Og annað hvort hefðu
þeir hneigt sig og farið, af því ekki væri
annars kostur, eða þeir hefðu haft sig alla
við að telja henni hughvarf með bænum og
fullyrðingum. En nú var Roger Grant tí-
undi maðurinn, gagn-ólikur hinttm níu, og
geröi hvorugt. I stað þess sat hann um
stund þegjandi, þegar lntn hafði lokið
máli sínu, og var utan við sig aö fitla viö
lítinn gullhring, scm hún hafði fleygt í lóf-
ann á honum, augsýnilega í vandræðum út
af því, sem komið hafði fyrir. Loksins
sagði hann — og hreimurinn í röddinni bar
það mcð sér, að hann vildi afsaka sig:
..Hræddur cr jeg um það, María! ltvað
sem jeg gcri, þá muni þér þykja lítið til
þess koma. Jeg er ekki æfður i leiknum,
enda höfunt við enga æfingu haft. Og
trúöu mér: jeg hef ekki minstu hugmynd
um hver vinningurinn verður eða leikur-
inn, sem jeg á að leika næst. Og Iþykir
mér fyrir því.“
„Vinningur? Leikur?“ — sagði hún, og
var eins og hún biti sundur orðin. „Hér er
ekki að ræða urn leiki og vinninga, Mr.
Grant! Jeg óttast, að þú hafir ekki skilið
neitt af því, sem jeg sagði. Það er best
aö jeg itreki það; þvi skilningur þinn virð-
ist allur kominn á ringulreið. Jeg var að
segja, að vegna ástæða, sem óþarfi er að
skýra frá, væri öllu nú lokið, sem farið
hefði okkar á milli. Trúlofun okkar er
slitið, og mér hlotnaðist sá heiður rétt
núna, að skila Iþér aftur hringnum þínurn.
Er það nú nógtt ljóst?“
Grant brosti, og var eins og hugsandi um
stund, svo sagði hann:
„Já, góða mín, jeg skil fyllilega orö þín.
Og jeg þakka þér fyrir, hvað vel þú hefur
umborið skilningsleysi mitt. En jeg verð
að segja það, að mér finst þú fara heldur
geyst ■— svo að segja hraða um of ferðinni.
Gantall skólakennari minn var vanur að
segja, að stór-galli væri það hjá mönnum
okkar tíina, hvað fljótir þeir væru á sér
með að leiða almennar ályktanir út af fám,
einstaklegum dæmum. Og jeg hygg hann
hafi átt við það, hvaö mönnum nú er
gjarnt til að komast í einu stökki að niður-
stöðu þeirri, sent þeir eru áfrain um að
komast að. Uggir mig þess, að konum sé
enn þá hættara við því en karlmönnum."
Fvrirlitningar-glott virtist leika um varir
stúlkunnar, og hún sagöi kttldalega:
„Fyrirgefðu! Jeg sé ekki, hvað þessar
ánægjulegu heimspekis-athugasemdir þínar
konta rnálinu við, sem utn er að ræða.“
„Nú, einmitt það? Mér er það full-ljóst.
Þú ert of fljót á þér með að gera almennar
ályktanir — þú kemst á hendings-kasti að
niðurstöðu þinni.“
„Jeg vona þú vitir, hvað >þú átt við, Mr.
Grant! Því jeg játa, að ekki veit jcg það.“
„Ilvaöa skclfilegur klaufi hlýt jeg að
vera að útskýra,“—sagði hann með bliðu-