Framtíðin - 01.11.1908, Qupperneq 2

FRAMTIÐIN.
120
ekki saman um það. Og ekki sé út-
litið hjart núna.- Það sjái þó hver
maður. Og þessar dejíur og þetta
stríð hafi gert mennina verri. Gróðir
menn hafi orðið vargar og framið
allskonar svívirðingar í nafni krist-
indómsins. Sannarlega sé betra að
léiða alt slíkt lijá sér og lifa i friði
og vera það, sem maður er.
Ætíð eru afsaktmir við hendina.
Og œtíð vill maðurinn fegra mál-
stað sinn. En ekki eru afsakanirn-
ar ávalt góðar. Og ekki fegra þær
æfinlega málstað manns.
Ef það er ekki of dýrt að vera
maður — ef jeg legg- aldrei of mik-
ið í sölurnar fyrir það—, þá er bar-
áttan ekki of mikil fyrir mig, sem
því er samfara að vera kristinn;
]>ví kristindómurinn gerir mér það
mögulegt að vera í sannleika mað-
ur. Guð vill gera mig kristinn, af
því hann vill að jeg sé maður.
Og livað það snertir, að þráttað
se um kristindóminn og ómögulegt
sé vegna þess að átta sig, þá er það
að eins fyrirsláttur. Við getum
öll vitað, hvað er að vera kristinn,
þrátt fyrir allar deilur, ef okkur er
ant um að vera það. Guð lætur
engan, sem vill vera viss, vera í ó-
vissu um það. [Tndir því er komið,
að maðurinn sjálfur vilji — að hon-
um í sannleika sé ant um það. Ef
við bíðum þangað til allir eru orðn-
ir sammála, þá sýnir það, hvað lít-
ið okkur er ant um það, og þá deyj-
um við an þess að vera kristnir.
En á því höfum við sannarlega
engin efni. (Meira.)
----o------
Einkunnar-orð.
„Jeg vildi jeg gæti orðið mikill
maður eins og þú, frændi minn“ —
sagði Sidney litli, átta ára drengur,
um leið og hann teygði úr sér og
reyndi að gera sig eins stóran og
'iionum var unt, og horfði framan í
jir. Hoffman, sem leit brosandi til
litla frænda síns og sagði með ein-
kennilegu leiftri í augununi:
„Mikill maður, drengur litli?
iiver hefur sagt þér, að jeg væri
mikill maður V‘
„Allir segja það. Og svo hei' jeg
sjálfur lesið það“—sagði drengur,
og tók upp miða úr buxna-vasa sín-
um og ias hægt þetta: „Mir. Hoff-
man liefur náð alþýðuhylli, enda á
hann það skilið. En hann upphrok-
ast ekki af frægð sinni og lofi því,
sem hann fær, þó hann viti vel að
liann hefur áunnið sér ])að með
margra ára elju og iðni.“
Hann komst fram úr því að lesa
þetta, þótt honum veittist það íull-
erfitt.
„Líklega langar þig til þess að
vita um töfrasprotann, sem jeg
öðlaðist þessa frægð með, sem þú
ert að tala um,”— sagði Mr. Hoff-
man.
„Já, frændi, segðu mér það“ —
sagði Sidney ákafur, þó honum
væri ekki vel ljóst, hvað töfra-
sproti væri. Eitthvað hlaut þnð að
vera, sem gaman var að vita um.
„Töfra-sprotinn var eitt lítið orð
með sex stöfum, og þaö var grafið
innan í lítinn gullhring, sem móðir
mín gaf mér, þegar jeg fór að
heiman. Ávalt, þegar jeg hef ver-
ið dapur í skapi, kjarklítill og von-
daufur, þá hef jeg litið inn.ui í
hringinn og minst síðustu orða
móður minnar.‘ ‘
„Æi, frændi! segðu mér livað
orðið var. Eða—kannske jeg megi
sjá hringinn?“ Nú var Sidney orð-