Framtíðin - 01.06.1909, Síða 3
FRAMTIDIN
51
kvikindum. Og liver grein á dauðu
trjánum sýndust lifandi lnmdlegg-
ir, er sveifluðust fram og aftur, til
þess að ná í Litla-dreng og merja
hann allan sundur.
Litli-drengur var samt ekki
liræddur. Enda ætti sjö ára gam-
all piltur ekki að vera hræddur við
nokkurn hlut. Og á sunnudögum
var það kent á “lieimilinu” að guð
væri alstaðar, og að ekkert gerði
þeim ilt, sem myndi það. Og þeg-
ar Litli-drengur liorfði inn í ‘‘eyði-
mörkina” og töfra-hroll lagði það-
an á móti lionum, þá liugsaði hann
um guð, og þá rann öll hræðslan af
honum.
Hann stakk öðrum fæti inn á
milli rimlanna og rak hann í nokk-
ur visin laufblöð,. Þau þyrluðust
hurt eins og þau hefðu orðið lirædd
og skildu eftir nakinn, deigan
moldarblett. — “Æi! þetta fór
illa!” sagði Litli-drengur. “Jeg
held jeg hafi lirætt þau. Skyldu
þau hafa verið sofandi og jeg
vakið þau?”
1 því hili sá Litli-drengur “tröll-
konuna” koma ofan langa stíginn.
Eiginlega liafði hann aldrei séð
hana. Hann hafði bara liugsað
sér, hvernig hún ætti að vera, svo
að hann heið með ótta-hlandinni
forvitni eftir ]>ví, að hún kæmi
nær. Hún var há vexti, og bein-
vaxin, og hvorki lotin né hrukkótt
eins og' tröllkonur eiga að sér að
vera. Hún var ldædd síðum svört-
Um kjól, og gráhærð var hún og
fölleit. Litli-drengur fór að efast
um að hann liefði haft rétt fyrir
sér; en þegar hún hvesti á hann
fiugu, eins og glóandi kol, þá gekk
hann úr öllum skugga um það.
“Jæja, drengur! livað vilt þú?i”
spurði liún kaldranalega.
Litli-drengur hrökk ögn við og
tók liendurnar af grindinni, en
sagði um leið: “Það er nú ekki
mikið.” Og hann reyndi að brosa.
Hún gretti sig' í framan og reiði-
Imiklar komu í andlitið; en þá
rankaði Litli-drengur við sér — að
þetta var skessa, sem þurfti að eins
að lvfta hendinni til þess að hreyta
honum kannske í frosk eða mús.
Það kom titringur í andlitið á
Litla-dreng, og brosið var horfið.
I lugsunin að forða sér var efst í
huga hans, svo að hann sneri á
flótta og hljóp hvað af tók, uns
“eyðimörkin” var orðin að svört-
um díl yst við endann á löngu,
hvítu brautinni.
Þá settist Litli-drengur á stein
og kastaði mæðinni. Hádegis-sól-
in lielti geislum sínum eins og gull-
flóði í gegnum grænu greinarn-
ar fyrir ofan höfuðið á honum, og
myndaði flögrandi gull-flekki á
grasinu við fætur hans. Litli-dreng-
ur starði þegjandi á sól-gullið.
Hann fór að hugsa um, ef honum
væri unt að ná því upp í húfuna
sína og fara með það inn í “eyði-
mörkina”. Það mvndi þá ryðja
sér Ijós-braut inn í lijarta tröllkon-
unnar og leysa hana úr álögunum.
Bara ef nú tröllkonan liefði hjarta
— hann var ekki viss um það—; en
svo gerði það ekkert til, þó hann
reyndi.
Alt í einu var þetta orðið að
stórri lmg’sun í sálu hans. — Hann
var vanur að fá allskonar liugs-
anir. Og þegar hann sagði Sús-
önnu fóstru frá hugsunum sínum.
þá var oftast .viðkvæðið: “Fyr má
nú vera heimska!” Svo að Litli-