Framtíðin - 01.06.1909, Page 10

58
FRAMTIÐIN
„Þegar ney5in er stœ.'it, er hjálpin
næst.“
Skáldsaga, rituð fyrir “Framtíðina”.
Eftir Dr. J. P. Pálsson.
En hvaö þokan er þykk! Hún hefur
troöiö sér inn á milli grenitrjánna, og lagst
á krúnur þeirra, svo þau eru horfin. Hún
liggur eins og dauöa-drómi um litla kof-
ann í Rjóörinu. Hefur hún þá flækt tung-
ur söngfuglanna í myrkra-neti sínu, svo
þeir fái ekki sungiö ? Hefur hun byrgt
holu íkornans svo hann kemst ekki út ?
Eöa hví er alt svona kyrt og hljótt um
hádagnn? Eöa h.aö he.dur í diopana af
úöinu á bari trjánna? Þarna hanga þeir
svo þyngslalegir, en falla þó ekki til jarö-
ar. Drottinn minn, hvaö það er dinit og
hljótt í skóginum.
Og er þá kofinn sá arna heimkynni
dauöans ? Einu sinni átti nann Björn
hér heima. En nú re hann dáinn. En
ekkjan hans býr hér með henni Dísu litlu.
Dísa litla er aö eins sex ára gömul og
liggur nú í barnaveikinni.
Hefðir þú séö hana hlaupa milli trjánna
meö aðra hendina fulla af brauömolum
handa litlu ungunum, en mjólkurbolla í
hinni handa uppáhalds íkornanum hennar ?
Sástu hana þegar hún hljóp upp um háls-
inn á mömmu sinni og þrýsti fallega rjóöa
andlitinu upp að tárvotum vanga ekkjunn-
ar? Hefurðu heyrt hana syngja meö
fuglunum á morgnana og lesa bænirnar
sínar á kvöldin? Lofaði tungliö þér aldr-
ei aö gægjast inn um gluggann meö sér á
nóttunni, þegar það skein á engilhreina
andlitiö á koddanum, uppljómaö saklausu
draumbrosi ? Jú, þú hlýtur aö þekkja
hana Dísu litlu.
Æ, hvað hún er nú veik ! Þarna liggur
hún aflvana og veit ekki af neinu. Og
höndurnar eru svo fölar og magrar, og
andlitiö er gráblátt, og munnurinn opinn,
og varirnar þurrau og sprungnar. Og
þegar hún opnar augun, eru þau rauð og
stara út í loftiö. Og i hvert- sinn sem hún
dregur andann, sogar í henni. Svo fer
stundum titringur um litla líkamann viö
grimd veikinnar.
Og mamma hennar situr v ð rúmið.
Svo undur föl og þreytt. Stundum dreyp-
ir hún köldu vatni úr skeið í litla munn-
inn. Stundum strýkur hún hörund barns-
ins meö votum svampi. Stundum lagar
hún til koddann. Svo kyssir hún Dísu
á ennið, og þá detta stór og þung tár i
glóbjarta háriö á koddanum. Svo krýpur
hún niöur viö rúmstokkinn og grúfir and-
litið í sænginni. Hún er aö biöja guö um
aö blessuðu barninu sínu batni. Og hún
biöur svo heitt og lengi. Svo stendur hún
upp og reynir að hagræða litla sjúklingn-
um á ný. Þá lítur hún út um gluggann,
en greinir ekkert fyrir þoku og sér ekk-
ert fyrir sorg. Þaö er eins og hjartaö í
brjósti hennar sé oröiö eitthvert þyngsla-
farg; eins og alt ljósiö í heiminum sé aö
hverfa; eins og veröldin sé aö veröa auð
og tóm.
Svo grætur hún. —
Æ, ef hún Dísa litla deyr!
Eða, ef hún lifir, skyldi hi'm nokkurn
tíma vita, hversu heitt hún móðir hennar
elskaöi hana? Og hvaö vel hún baö fyr.
ir enni ? Og hvaö þreytt hún var, þegar
hún vakti yfir henni? Og hvaö hún grét
þegar hún var aö berjast viö dauðann?
— Þetta má ekki! Það verður aö ná
, læknirinn, hvað sem það kostar. Hann
Jón færi aö sækja hann, ef til hans næöist.
En Jón á heima mílu í burtu. Á þá aö
skilja barniö eftir einsamalt? Það er
enginn annar kostur. Svo kastar hún yfir
sig sjali, kyssir Dísu litlu og fer.
Hún hendist áfram eftir stígnum, hrís-
kjarriö blautt af úðanum lemur á klreðum
hennar, svo aö hún veröur gagndrepa. En
hún skeytir því ekki — hugsar aö eins um
aö komast áfram — áfram.
Æ! Hann er þá læstur, kofinn hans
Jóns ! Enginn heima! Má vera, að hann
sé i skóginum í kring Og ljún kallar:
“Er nokkur heirna? Jón! Jón!” —
Það er eins og sorgin taki undir neyðaróp
ekkjunnar. Svo deyr bergmálið, og síö-
ustu vonir einstæöingsins. Nei! Jón svar-