Framtíðin - 01.12.1909, Síða 16

14 2. P E .A M
jg héldu áfram aÖ rœna.
Eftir litla stund hleypur Eggert
lit túnið með brekán á öxlinni, þá
íemur Mangi með rekkjuvoð undir
lendinni, og loks kom Matti með
iodda í fanginu.
Aftur vaða útilegumennirnir inn
í bæinn og ræna.
Eftir litla stund strunsar Eggert
út túnið með eld í öskutroginu. Þá
kemur Mangi með ask í annari
tiendi, en kaffiketil í liinni, og loks
kemur Matti með spóninn sinn í
annari hendi, en botla í hinni.
Eun vaða útilegurnennirnir inn í
bæinn og ræna. .
l>að leið ekki á löngu, áður en
þeir Mangi og Eggert komu með
skyrtunnu út á hlaðið. Þeir rog-
ast með hana á milli sín út alt tún,
og var það allþung byrði; til allr-
ar hamingju var ekki nema ofur
lítið skyr í lögginni á tunnunni,
annars hefðu þeir ekki valdið
lienni. Nú kémur Matti all-börgin-í
mannlegur út á htaðið méð Jóns-
bók í fanginu, og laltar með haná
't túnið. Hann raátti ekki hugsa
t tv'ss. liarn Matti, að lifa í bóka-
:;;«-i útlegumannabæli.
Seinast fóru jieir bræður heim að
bænum tit að sækja sér vopn.
Mangi sótti prikið sittt, Eggert tók
rekuna, sem reis upp við bæjar-
vegginn, en Matti fann þvöru inni
í eldhúsinu, og var liann vel ánægð
ur með bað vopn.
Útitegumennirnir bjuggu nú um
sig eftir föngum í hellinum. T)ag-
urinn leið furðu fljótt. Vóru þúr
ýmist úti að leika sér, eða þeir sátu
inrii í hetti sínTim, 'og skemtu sér
við það að þylja rímur, þulur óg
kvæði. sem þéir knnnn. Svo tókn
þeir Jónsbók og fóru að stnfa í
T f Ð I N.
lienni, þegar sól yar farin að lækka
á tofti.
En mest gaman þótti útilegu-
mönnunum að borða í liellinum sín
um. Þeir átu harðfisk og. flat-
brauð og smjör við með góðri lyst.
Svo söfnuðust þeir utan um skyr-
tunnuna, seildust til skiftis ofan í
liana, og hámuðu í sig skyrið. Þeir
tétu dálítið af skyri í léreftspoka,
og liengdu svo pokann upp á nagla.
Þeir vonuðu sem sé, að það mundi
verða dágóður ostur, svona með
tímanura! Síðan settu þeir kaffi-
ketilinn inn á eldinn í öskutroginu,
og hituðu sér kaffi. Þeir skenktu
kaffinu í þenna eina bolla, sem þeir
höfðu við hendina, og drukku svo
úr honum til skiftis. Dæmalaust
þótti þeim nú gaman að vera orðn-
ir útilegumenn. Það var eittlivað
svo frjálst og sögulegt og skemti
legt.
Það mátti nú svo sem búast við
því, að menn mundu safna liði, og
ráðast á hellismenn, en þeir voru
hvergi smeykir. Þeir ætluðu að
skipa sér í hellisdyrnar, og verj-
ast drengilega. Þeir ætluðu að
á.a eitt yfir alla ganga.
“Þá skal jeg vera Egill Skalla-
grímsson,” sagði Eggert, um leið
og hann tók rekuna og hljóp út í
hellisdvrnar.
“Og jeg Cfunnar á Hlíðárenda,”
sagði Mangi, um leið og hann
sveiflaði prikinu sírtu í kritig urn
sig.
“ Og jeg ætla að vera liann Grett-
ir,” sagði Matti, um lcið og liann
þreif þvöruna báðum liöndum, og
lamdi henni af alefli ofan í gólfið.
Útilegumennirnir voru nú orðnir
all-Vígamannlégir. Það héfði ekki
verið heiglum hent að ráðast á