Framtíðin - 01.12.1909, Blaðsíða 29

F R A M T í Ð T N.
155
Áminning.
JÞcgar tveir menn, sinn úr hvorum
stjórnmálaflokki, eru aS tala saman, og
hvor heldur fram yfirburSum síns flokks
frani yfir hinn flokkinn, þá minnir þaö á
eftirfylgjandi samtal.
Þaö voru tveir meiin, sem unnú hjá
manni einum, og áttu að fá borgun eftir
því, hvaö miklu þeir afköstuðu. Annar
þeirra var íri, hinn Englendingur. Þegar
þeir voru búnir aö vinna um stund, kom-
ust þeir aö raun um, a'ð þa'ö væri ekki til
vinnandi; því þeir heföu ekkert upp úr
þvi. Um þetta fóru þeir svo áö skrafa sín
á milli, og þá heyröist þetta samtal til
þeirra:
Georg sagöi viö Pat: “Nú, Patl jeg
hekl vi'S græddum meira, ef viö heföum
spotta.”
“Nú — og til hvers?”
“Til þess að teyma þig milli fólks og
hafa þig til sýnis sem apa,” sagöi Georg.
“Já, einmitt þaö!” sagöi Pat. “En þá
þyrftir þú einn mann enn, Georg.”
“Til hvers, Pat?”
“Nú, til þess að láta fólkið vita, maöur,
viö livern endann apinn væri bundinri.”
Young People.
Því ?
Því ættum viö aö vera aö gefa peninga
til þess að frelsa heiöingja- í öörum lönd-
um, Jtegar heiönigjar eru heima hjá okktir,
sem þarf að frelsa? — Til eru spurnihgar
jafn-sannfærandi og spurningin þessi, t.
d.: Því ætti jeg aö gefa peninga til þess
aö frelsa fólk í öðrum ríkjum, þegar fólk
í ríkinu, þar sem jeg er, þarf þess með?
— Því ætti jeg aö gefa peninga fólki til
hjálpar í öörum pörtum ríkisins, þegar
þurfamenn eru í bænurn, þar sem jeg bý?
— Því ætti jeg aö gefa til fátækra í bæn-
um, þegar söfnuðurinn minn þarf peninga
viö? — Því ætti jeg aö vera aö gefa söfn-
uöinurn, þegar konan og börnin mín þurfa
margs? — Því ætti jeg aö vera aö gefa
kónunni minni og börnunum, þegar mig
sjálfan vanhagar um svo margt? — Því?
Af því jeg cr kristinn maður en engitin
heiöingi.
Þý-tt úr Thc Foreign Missionary.
Hluttekning.
('Aösent.J
Viö þjóöveg einn á Spáni stóö ungur
maöur og bað sér ölmusu af fólki, sem fór
um veginn. Hann var tötralega til fara,
magurleitur, og aumingjalegur aö sjá.
Hanri kvaðst ekki hafa bragðað mat í tvo
daga. Og eftir útliti hans aö dæma, virtist
hann segja satt. Fólk gekk fram hjá hon-
um. Ætlaöi þá enginn að gefa honum?
Atti hann aö deyja úr httngri rétt við þjóö-
veginn?— Bíðttm viö! I>arna koma þrjár
stúlkur, á að giska ufn tvitugt, rjóöar, sæl-
legar og kátar. Þær nerna staöar hjá bein-
ingamanninum. Kenna sýnilega í brjósti
tim hann. Sú, setn fyrst varð til þess aö
géfa, gaf honum einn real þspánskr pen-
ingur. Silfur real um ioc., copar real um
5 centj.— “Þakka yöur fyrir,” sagöi hann.
Hin önnur gaf honum minni pening. —
“Drottinn launi yður,” varð honum aö
orði. Þriðja stúlkan var fegurst, en fá-
tækust. Hún átti engan pening, en lang-
aði til þess að gefa honum eitthvað, svo aö
hún gekk aö honttni og gaf honum koss.
Svangi beiningamaðurinn sagöi ekki
orð; en attðséö var á honum, aö vænst þótti
honuni um kossinn. Þaö var hluttekning-
in í kjörum hans, sem honunt var mest
virði. En kossinn sýndi mesta híuttekn-
inguna.
Eesari góötir! V^iö eigurn öll einn vin,
sem finnur til með okkur í öllurn okkar
kjörum. Eru n við ekki sæl, ef viö vitum
það ? Reynum nú aö meta sem mest hlut-
tekningu hans. Og látum þaö sjást, aö
við gerum þaö, meö þvi að sýna bágstödd-
ttm hluttekning í kjörum þeirra.
rt. J.
Oft má litlu muna.
Þau eru mörg, skipin, sem fara í sjóinn,
og enginn til frásagna nm á eftir, hvernig
að hefttr boriö.