Liljan - 01.11.1926, Síða 5

LILJAN
65
menni, sem gæti saknað hans við jóla-
grautinn og jólakökuna. Auk þess var
hann svo harðnaður, að hann þoldi alt
sem nefndist vindur, vatn og kuldi, en
eigi varð það um oss sagt, hina. Og ef
hann hefði setið undir stýri á sínum
eigin bát, þá mundi hann trauðla hafa
skeytt um að beygja sig, þótt hann
hefði átt á hættu að reka sig upp undir
mánan á hverjum ölduhrygg.
En sigling vor var þó gamanlaus.
Vjer beittum ýmist á stj óm- eða bak-
borða tvo og þrjá vikufjórðunga í einu,
en unnum lítið á. Því að undiralda var
mikil og vann á móti seglinu. Loks
vorum vjer orðnir úrkula vonar um að
ná meginlandi. Tókum vjer þá það ráð,
að liggja um nóttina við Hafnsögu-
hólmann og leita húsaskjóls hjá hafn-
sögumönnum, sem þar búa. En hólm-
inn er sæbrattur, grenigróinn klettur,
úti í hafi. Vjer sáum þar tilsýndar ljós
í gluggum, og hinn glaðlyndi formað-
ur sigldi þangað ljúfan vind.
Hann saup nú vænan sopa af köld-
um miði og mælti síðan: „Það má raup-
laust segja, góðir hálsar, að nú sje
stinningskaldi. En engu óstinnari kalda
fjekk jeg þó, þegar jeg var fjögra,
fimm ára gamall, og var þá einn á báti.
Jeg hefi ekki látið þess getið, að mjer
er öðruvísi háttað en öðrum mönnum.
Því að mjer er kunnugra um, hvað af
mjer muni verða í þessum sæla heimi,
en hvaðan jeg er kominn. En best er
að hverfa að efninu. Þegar jeg var um
fimm ára gamall, og það mun hafa ver-
ið fyrir 30 árum, eftir því sem mjer
hefir verið sagt, þá var jeg úti á rúm-
sjó á næturþeli eins og nú. Sá er eini
munurinn, að þá rak mig fyrir sjó og
vindi, en nú hefi jeg uppi tvö órifuð
segl, að þá var jeg stirður af kulda, en
nú er mjer heitt alveg fram í litlutá.
Lítið man jeg, hvað gerðist í þessari
fyrstu sjóferð minni. En það man jeg
að jeg var skilinn einn eftir á nöktum
kletti og ætlaði að fara á eftir þeim,
sem yfirgáfu mig svo. Niðamyrkur var
á eins og nú, og þegar jeg reyndi að
róa, þá sló fyrsta báran árina úr hend-
inni á mjer. Ekki man jeg hve lengi
mig rak svo, en hitt er víst, að jeg lenti
í góðra manna höndum. Þjer sjáið því,
að mjer er líkt farið og Adam og jeg
veit varla, hvort jeg á foreldra eður
eigi. Vörulaunung var atvinna þeirra
manna, sem sögðust hafa bjargað mjer,
en þeir voru annars efnabændur. Jeg
fæddist upp með þeim og stundaði at-
vinnu þeirra þar til, er mjer fór að vaxa
skegg. En þá fór jeg í skip og gerðist
heiðarlegur maður.
— Hana nú, takið nú krókstjakan,
takið á móti. Ekki veit jeg hver fjand-
inn vísar mjer veg innan um grjótið
hjerna“.
Nú lá báturinn með blaktandi segl-
um í vík einni milli tveggja kletta-
tanga. Og tóku menn að teygja sig og
geispa sjer til hita. Formaðurinn og
tveir sveinar urðu eftir við bátinn til
þess að ganga frá honum. En vjer hin-
ir gengum til stofu og var þar hlýtt að
vera.
Þar voru jól í hverjum kima. Þar log-
aði bál á breiðum ami og lagði birtuna
um stofuna. Auk þess var stórt konga-
ljós á borðinu og önnur smærri. Net
hengu um alla veggina og önnur fiski-
gögn. En í stofuhornunum skein á hvít-
ar geitur og kiðlinga, er þar höfðu
flokkast.
í stofunni var fjörgömul kona, er sat
við borð og las sálma, miðaldramaður
og kona hans og fimm böm. Fjögur