Liljan - 01.11.1926, Side 8
68
LILJ AN
Gamla konan skoðaði það um stund
og' leit síðan undrandi á skipstjórann.
Síðan stóð hún upp, lagði hendurnar um
háls honum og grjet en sagði ekki eitt
einasta orð. En þegar hún leit upp aft-
ur, þá skein gleðin niður í botn á öll-
um hrukkunum í andliti hennar.
„En hvað þú ert líkur honum föður
þínum; alveg eins og hann væri kominn
sjálfur“, mælti hún nú, „þú ert bara
miklu fallegri en hann. Guð hjálpi þjer,
gapinn þinn, hver bað þig að þjóta ein-
an út á sjó? Var þá veður fyrir þig?
En jeg var flón að binda þig ekki við
rúmstólpann, þá hefðurðu orðið að hýr-
ast heima. Guði sje lof, nú get jeg dáið
ánægð og enginn getur spurt um það á
gröf minni, hvað jeg hafi gjört af barn-
inu mínu“.
Það er auðskilið, hversu óvart þetta
kom oss, en þetta jólakvöld varð mörg-
um öðrum ánægjulegra, þótt illa horfð-
ist á. J. L. Ituneberg.
-----o---
KYenskátamótið
í Danmörku.
3.—13. júlí 1926.
Yfir hallargarðshliði Brahe Tralle-
borgar, blöktu fánar Norðurlandaþjóð-
anna, er um 500 foringjar frá Noregi,
Svíþjóð, Finnlandi, Danmörku og ís-
landi söfnuðust saman á þennan stað,
til að halda fyrsta mót sitt, eftir á-
kvörðun, sem skátaforingjar frá þess-
um löndum tóku á alþjóðaskátamótinu
í Englandi árið 1924.
Frk. Cecilie Lútken formaður í stjórn
bandalags dönsku kvenskátanna, bauð
þátttakendurna velkomna, og sagðist
vona að mótið myndi hafa varanlega
þýðingu skátahreyfingarinnar á Norð-
urlöndum, og að hinn rjetti skátaandi
mætti sameina okkur og víkka sjón-
deildarhringinn. Þar á eftir var sungið
„Fögur er foldin“. Fáninn var dreginn
niður — 3. júlí var á enda. Brátt var
alt hljótt, enda vorum við þreyttar eft-
ir ferðalagið um daginn.
Næsti dagur, sem var sunnudagur,
var ætlaður til að kynnast. Það gætti
furðulítið örðugleika hvað málin snerti,
eða þótt búningamir væru gulir,
grænir, brúnir og bláir. Það gerði eng-
an mismun. Við vissum að við áttum svo
margt sameiginlegt þar fyrir utan, og
að við stefndum að sama markinu.
Fyrri hluti dags hvers var notaður til
að sýna margskonar fyrirkomulag á
flokksæfingum, fylkingum og ýmsum
skátaíþróttum, síðari hluta dagsins var
ýmist farið í skemtiferðir eða haldnir
fyrirlestrar.
Á kvöldin var kynt bál, og þurfti þá
hvert fjelag fyrir sig að halda uppi
skemtun eitt kvöld, nema við hjeðan
vorum of fáar til þess, svo að við
fengum að sýna okkar skemtiatriði
sama kvöldið og norsku K. F. U. K.
skátarnir. En þó að við hefðum ekki
undirbúið okkur með eins margt til
skemtunar og hinar, bætti það dálítið
úr að þenna dag var fjögra ára af-
mæli fjelagsins okkar, og í tilefni af því
sungu norsku skátamir til heiðurs fyr-
ir ísland, þegar við komum inn á sýn-
ingarsvæðið, og frk. C. Lútken færði
okkur stóran og fagran rósavönd frá
dönsku skátunum.
Kvöldið sem dönsku, bláu skátamir
skemtu, byrjaði með því, að greifafrú
Reventlow, sagði í fáum dráttum sögu
Brahe Tralleborgar, frá því munkamir
komu þar árið 1150 eftir að hafa leitað
lengi að hagfeldum stað fyrir kirkju
og klaustur. Þeir sáu að þama var