Ljósvakinn - 01.11.1925, Side 5
LJÓSVAKINN
85
obi og Jóhannesi finnum vjer sannleik-
ann sagðan á mjög skýran og greini-
legan bátt.
Jóhannes var sá síðasti af höfundum
Nýja-testamentisins, og i þeirri bók, sem
hann skrifar næstum 60 árum eftir
himnaför Krists, kemst hann svo að
orði með tilliti til sinnar eigin reynslu:
^Það sem vjer höfum heyrt, það sem
vjer höfum sjeð með augum vorum,
Það sem vjer horfðum á og hendur
vorar þreifuðu á, það er orð lifsins«.
1. Jóh. 1, 1. Vjer skulum virða þetta
vel fyrir oss og bera það saman \ið
þær hugmyndir, sem ýmsir hafa um
eðli Guðs. Hjer skýrir lærisveinninn
greinilega frá þvi, að hann hann hafi
daglega verið með Logos (Kristi). Hann
hafði ferðast með honum; hann hafði
heyrt hann tala til mannanna orð, sem
veittu þeim líf, heilsu, huggun og von,
hann hafði etið með honum, hvílt sig
við brjóst hans, vakað og beðið með
honum. Það er ómótmælanlegt að Krist-
ur var persóna að útvortishætti sem
maður; en hann var þó öðruvísi en
aðrir. Hann kom í heiminn með því
háleita takmarki að opinbera eðli Guðs
fyrir mönnunum. í þrjú ár gekk hann
um meðal þjóðar sinnar og leitaðist
við að sýna mönnum kærleika Guðs.
Jóhannes efaðist ekki um að þessi
starfsemi Jesú hafi haft mikilvæga þýð-
ingu því að hann segir: »Og vjer höf-
um sjeð og vitnum, að faðirinn hefir
sent soninn, til að vera frelsari heims-
ins«. 1. Jóh. 4, 14. Eftir að hafa verið
meira en þriggja ára tíma með frelsar-
anum, hafði Iærisveinninn fengið fulla
vissu fyrir því, að hann væri hinn per-
sónulegi fulltrúi föðursins.
ÍJvað við kemur þvi afli, sem öll
náttúran stjórnast af, þá talar Biblian
eins skýrt um það eins og persónleika
Guðs. Við sköpunina var andi Guðs það
framkvæmdarafl, sem faðir og sonur
gjörðu verk sin með. Sjá 1. Mós. 1, 2.
og Hebr. 1, 2. í sálmunum er víða tal-
að um starfsemi andans, t. d.: »Þú
sendir út anda þinn, þá verða þau til,
og þú endurnýjar ásjónu jarðar«. Sálm.
104, 30. Hjer er átt við það, að nýjar
lifandi verur verða ávall til, Guð endur-
nýjar jörðina með nýrri og nýrri kyn-
slóð. »Hvert get jeg farið frá anda þín-
um og hvert fiúið frá augliti þinu?«
Sálm. 139, 7. Job segir: »Fyrir and-
gusti hans verður himininn heiður«.
Joh 26. 13.
Efnishyggjan hefir reynst tál, hún
getur ekki gert grein fyrir þeirri reglu-
festu, sem kemur í ljós í alheiminum.
Þess vegna hafa mennirnir tekið það
ráð, að hugsa upp það, sem þeir kalla
»æðri speki«. Þetta leiðir alveg af sjálfu
sjer, því að enginn hugsandi maður
getur neitað því, að einhversstaðar
hljóti að finnast eitthvað, sem er »æðra«.
En mannlegt hyggjuvit hefir ekki
getað gefið kynslóðunum rjetta hug-
mynd um Guð; en það hefir aftur
á móti þóst finna eitthvert óákveðið
alsherjarlögmál sem ætti sjer stað í
allri náltúrunni. Páll bendir á ástæðuna
til þess í Rómverjabrjefinu 1, 23: Menn-
irnir »breyttu vegsemd hins ódauðlega
Guðs í mynd sem liktist dauðlegum
manni, fugluin, ferfætlingum og skrið-
kvikindum«. Tilraunir mannanna til að
þekkja eðli Guðs af náttúrunni, hafa
altaf mistekist. Þess vegna sendi Guð
son sinn til þessarar jarðar til þess að
opinbera persónulegan Guð.
Faðirinn, sonurinn og Heilagur andi