Ljósvakinn - 01.11.1925, Blaðsíða 8

88
LJÓSVAKINN
iö talar um. Sá fyrri sje liarður. grimmur
og herskár, en sá siöari kærleiksríkur, mild-
ur og góöur. Þennan mismun hafa menn
Bibliunnar sjálfir aldrei oröið varir viö.
Davíð segir: »Pú, Drottinn, ert góður og fús
til að fyrirgefa, gæskuríkur öllum, er ákalla
þig«. Sálm. 86, 15. Pessi orð staöfesta það,
sem Drottinn segir sjálfur við Móse er hann
gekk fram hjá honum og kallaði: »Drottinn,
Drottinn, miskunnsamur og liknsamur Guð,
þolinmóður, gæskuríkur og harla trúfastur,
sem auðsýnir miskunn þúsundum og fyrir-
gefur misgjörðir, afbrot og syndir, en lætur
þær þó ekki með öllu óhengt. 2. Mós. 34, 6,
8. Pað frelsunaráform sem var tekið við fall
mannsins og framkvæmt þegar Guðs
sonur gjörðist maður, hafði uppruna sinn
hjá hinum eilífa Guði, sem »auðsýnir misk-
unn þúsundum og fyrirgefur misgjörðir, af-
brot og syndir«. Hann er kærleikur, hann
hefir altaf verið það og mun altaf verða það.
Um þennan eiginleika Guðs vilja menn-
irnir gjarnan heyra talað: en það er annar
eiginleiki hans, sem þeim er ekki eins geð-
felt að heyra minst á, það er rjettlæti hans.
Synd er Guði viðurstygð og það er ómögu-
legt fyrir Guð að samþykkja nokkuð, sem
synd er, hann getur ekki kallað þann »rjett-
látan, sem með rangt mál fer!« Brot gegn
vilja Guðs leiðir óumílýjanlega af sjer hegn-
ingu. Guð kallar yfirtroðslumenn til reikn-
ingsskapar, þegar hans tími kemur, hvort
sem sá er yfirtroðsluna fremur er einn ein-
stakur maður eða heil þjóð. Hann heldur
dóm yfir þjóðunum jafnt og yfir einstakling-
num. Petta hefir altaf verið svo og mun alt-
af verða svo, meðan syndin er til, því að
Guð cr eilitlega hinn sami.
Orðskviðirnir. 33, 3(5. Fyrir
nokkru var lítil telpa, Margrjet að nafni, að
lesa Bibliulexíuna sina. »Pabbi«, sagði hún,
»Hvað á Guð við, þegar hann segir:« »Son
minn, gef mjer hjarta þitt?« »Pað skal jeg
skýra fyrir þjer seinna«, sagði faðirinn.
«Gefðu mjer peningabudduna þína« — Mar-
grjet lltla tók strax litlu budduna sína upp
úr vasanum, og rjetti pabba sinum. Hún
var viss um, að hann hafði eitthvað sjer-
stakt í hyggju með því, að biðja um hana.
Pað voru aðeins fáeinir aurar i henni
Að tveimur dögurn liðnum kallaði faðir-
inn á litlu dóttur sina. »Margrjet fjekk jeg
ekki peningabudduna þina i fyrradag?« »Jú,
pabbi«. »Hjelstu að jeg hefði þurft hennar
með?« »Nei«, sagði liún brosandi, »en jeg
hjelt að þú mundir ætla að láta eitthvað í
hana«. »Pú hefir hugsaö rjett«, svaraði
hann. Síðan rjetti hann henni budduna og
þegar barnið opnaði hana, fann það í henni
skínandi fagra silfurkrónu.
Á sama hátt eigum við að skilja það, sem
stendur í Orðskv. 23, 26. Pað er ekki af
þvi, að Guð hafi þörf fyrir vort auma hjarta,
að hann biður um það, nei, en það er af
því, að hann vill fylla það auðæfum — allri
Guðs fyllingu. Ef. 3, 19.
Hann, sem er hinn mikli læknir, þráir að
fá að binda um sárin þar inni. Gefum hon-
um því hjarta vort og biðjum stöðuglega:
»Skapa í mjer hreint hjarta, ó Guð, og veit
mjer af nýju stöðugan anda«.
A. K.
mín. Það prýðir ekki ncina
Biblíu að ekkert sjái á henni og hún beri
það með sjer, að hún sje ekki notuð. Biblía
á ætið að vera slitin eins og fáni sem stöð-
ugt er notaður. Á henni eiga aö sjást iingra-
för — í henni eiga að vera margar undir-
strikanir. Pegar jeg get ekki notað Biblíuna
mína lengur, kaupi jeg nýja, en jeg fleygi
þó ekki þeirri gömlu. Jeg vil þekkja Biblí-
una mína svo vel, að jeg geti gengið að því
vísu, sem jeg ætla að finna.
Johs. Loft.
l^Ulíí er neitt hreinna en heiðarleik-
inn, ekkert fegurra en dygðin, ekkert heitara
en kærleikurinn, ekkert óbifanlegra en trúin.
Þegar þessir eiginleikar sameinast í liuga
eins manns, þá koma þeir til vegar hinni
hreinustu, indælustu, mestu, helgustu og
varaulegustu hamingju á jörðinni.
LJÓSVAKINN,
inálgagn S. D. Aðventista, kemur út einu sinni i mán-
uöi. — Kostar kr. 2,75 árgangurinn.— Gjalddagi 15. jan.
og fyrirfram.— Útg.: Trúboðsstarf S. D. Aöventista. —
Kitstjóri: O. J. Olscn. Simi899. Pósth. 262. — Afgreiöslum.
J. G. Jónsson, Ingólfsstr. 19.
Prentsmiöjan Gutenberg,