Ljósvakinn - 01.08.1926, Qupperneq 12

LJÓSVAKINN
3(5
fœri til Makedóníu og starfaði þar upp á eigin
kostnað. Hann var söðlasmiður og hafði mjög
góða atvinnu heima i sinu cigin landi. Hann
kunni málið, sem talað er í Makedóníu, og trú-
boðsstjórnin skrifaði honum og spurði hann
hvort hann mundi ekki fáanlegur til að ílytja
verslun sína þangað og reka par atvinnu sína
og um leið vinna trúboðsstarf,
Hann varð við þessari ósk, seldi verzlun sína
og fór til hins ókunna lands. Nú fróttum vér
ekkert af honum fyr en beiðni kom frá honum
um að senda prédikara þangað austur, því þar
væru 10 menn og konur, sem óskuðu að skír-
ast biblíuskírn. Aftur leið tími scm vér heyrð-
um ekkert af honum, þá kom aftur bciðni um
að scnda prédikara þar cð nú væru 12 í við-
bót, sem bæðu um skirn.
En nú byrjuðu ofsóknir. Nokkrir illviljaðir
mcnn æstu alþýðuna og hermennina í gegn
honura. Peir drápu konu hans, og þeir sögðu
lionum, að eins og þeir hefðu farið með hana,
svo mundu þeir einnig fara með hann, ef hann
hefði sig ekki á burt.
Hann svaraði: »Ég er hingað kominn til þess
að vitna um Guð. Ég er fús til að deyja, en ég
vil ekki fara burt«. Hann var sjálfur æltaður
frá Makedóníu, og var þar kyr og er enn. Síð-
an þelta skeði eru margir mánuðir, og það
ijós, sem hann fór til að kveikja, skín skært
framvegis. Vegna þess, að fjárhagur vor leyfir
það ekki, getum vér ekki kostað hann þar, sem
hann er. Safnaðarmeðlimirnir þar eru fátækir,
en þeir gjalda tíund. Innteklír manna þar í
landi eru yfirleitt litlar, en systkini vor eru fús
að afneita sjálfum sér þegar um það er að
ræða að gefa og starfa.
■ fangelsi sakir Krists.
Fyrir skömmu tók lögreglan forstöðumann-
inn og safnaðarþjóninn í einum söfnuði vor-
um og setti þá í fangelsi. Peir settu járnhlekki
um háls þeirra og ökla og bundu þá þannig
við steingólfið í fangaklefanum, og þar voru
þeir i köldu vetrarveðri í 10 daga. í allan þenn-
an tíma gat varla heitið, að þeir fengju vatns-
dropa að drekka eða matarbita að borða. Pað
er undravert, að þeir skyldu lialda lífinu Pað
liggur næst að ætla, að menn hlytu að deyja,
af slíkri meðferö. Á hverjum degi komu fanga-
verðirnir inn til þeirra og sögðu: »Ef þið væruð
þjófar, morðingjar eða föðurlandssvikarar, þá
mundum við ekki beita ykkur svo hörðu. En
við höfum frétt, að þið séuð verkfæri djöfulsins,
og það er ætlun okkar að drepa ykkur«.
Á hverjum degi var þeim boðið frelsi ef þeir
vildu afneila trú sinni; en þessir trúu þjónar
Guðs sögðu: »Við erum fúsir til að láta lifið,
en við viljum ekki afneita Jesú«. Eftir 10 daga
voru hlekkirnir leystir af þeim, og skömmu
síðar voru þeir látnir lausir.
Pessir tveir viðburðir hafa orðið til þess, að
ljós sannleikans hefir kastað geislum sínum út
um alla Makedóníu. Margir tala um þennan
safnaðarformann og safnaðarþjón og söðla-
smiðinn hvers kona var drepin, og þeir segja,
að þessir menn hljóti að heyra Guði til, þareð
þeir geti liðið svo mikið og samt sem áður
clskað óvini sína og beðið fyrir þeim.
L. II. Chrislian.
1 stöðugri hæltut.
Á þessum tímum störfum vér i þcim hluta af
Nýju-IIebredeseyjunum, sem talinn cr að vera
einhver allra myrkasti bletturinn i öllum lieim-
inum. Aðventistafélagið starfar á þessu hættu-
lega svæði meðal grimmra, viltra mannæla. Eng-
ir aðrir kristniboðar eru nú sem stendur í svo
augljósri liættu. Boðskapur sannleikans kallar
oss til þessa, og hinir hugrökku trúboðar gripa
fagnandi tækifærið, sem þeim gefst til að starfa
á þessum stað, og mikii er gleði þeirra, þegar
þeir vinna sál í slíku myrkri.
Utlærðir innfæddir kennarar frá Ambrym-
eyjunum hafa verið settir á hagkvæmustu stað-
ina með endilangri Malekula-ströndinni, þar
sem margir þessara villimanna læðast áfram
með byssur sínar í því skyni að drepa. Iíristni-
boðið er nýung, og hver, sem tekur þátt í því
er sladdur í hættu. Einn af vorum duglegu
kennurum frá Ambrym, Jóhanncs að nafni var
í Tommiel, og stigamennirnir hótuðu að drepa
hann. Eiun dag gekk hann ásamt nokkrum öðr-
um til Espiegels-fjarðarins, og var það h. u. b.
8 km. vegur. Á heimleiðinni gekk Jóliannes
niður að brunninum við ströndina til að fá sér
ad drekka og þvo sér. Við heimkomuna til trú-
boðshússins kom það í ljós, að hann bæði á
leiðinni að heiman og heim, hefði ekki verið
fulla byssulengd frá nokkrum stigamönnum með
riffla, sem höfðu falið sig i hinu hávaxna grasi,
en höfðu ekki skotið hann, þar eð annaöhvort
englar höfðu tekið fram fyrir hendur þeirra,
eða þeir á því augnabliki höfðu verið slegnir
með blindu. Pegar þeir urðu uppvísir, miðuðu
þeir byssum sínum á húsið og flýðu. Ekki eitt
einasta skot hilti mark.
Nokkru síðar hætti einn afleiðtogum vorum,
Harry að nafni, sér inn í þorp sligamannanna