Ljósvakinn - 01.08.1928, Blaðsíða 20

42
LJÓSVAKINN
höndla fyrst sjálfar sárin með sínum eigin
meðölum, er þær svo kalla, sem i flestum
tilfellum er kúamykja, og svo er þær loks
koma með þessi vesalingsbörn sin, er næst-
um óhugsanlegt að bjálpa þeim . . . það
er vor bæn, að spítali vor hér, verði eigi
að eins til gagns í likamlegu tilliti, en
einnig stofnun til þess að frelsa margar
sálir. Við óskum að reynast Guði trú á þeim
stað er honum þóknast að láta oss starfa«.
Pega vér lítum yfir starfsakrana, er vitna
um, að þeir eru hvitir til uppskeru, fyllast
hjörtu vor gleði yfir þvi, að geta ávalt
með ári hverju sent fleiri starfsmenn út á
haustakurinn. Við fylgjum þeim með bæn-
um vorum og bestu óskum um framgang.
Og með efnum vorum viljum vér og styrkja
þá i starfi þeirra, svo að sálir megi vinn-
ast i Guðs riki. L. M.
Bænheyrsla
Frá Nýassalandi, A/ríku. Á þessari kristniboðsslöð samansafnasl
sverting/ar í hundraðatali lil guðsþjónustn.
í Ruanda í Mið-Afríku voru fyrir stuttu
geysimiklir þurkar, og eftir þeim fylgdi
hræðileg hungursneyð. Hinir innfæddu
höfðu ekkert að eta, svo mikill fjöldi fólks
dó úr hungri. Margir komu þá að kristni-
boðsstöð vorri þar, og spurðu kristniboð-
ann, hvort hann tryði á hinn lifandi Guð,
og þeir óskuðu að fá að vita um hvort
sá lifandi Guð heyrði er hann bæði hann.
Einnig vildu þeir fá að vita um, hvort Guð
í virkilegleika svaraði bænum hans. Þegar
kristniboðinn fullvissaði þá um að Guð
bæði heyrði og svaraði bænum, sögðu þeir:
»Já, þú sérð að land vort eyðilegst af
þurkum, og yið deyjum öll úr hungurs-
neyð. Og þar sem þinn Guð, er þú tilbið-
ur er hinn sanni og lifandi Guð, svo verð-
ur þú að biðja hann að gefa
oss regn, svo ekki fleiri af
þjóð vorri deyi úr hungri«.
Kristniboðinn bað alt fólk-
ið koma með sér út á hina
skrælnuðu og sólbrendu akra.
Hann safnaði fólkinu þar á
einn stað, og kraup þar með
þvi á kné undir berum himni
og ákallaði hann, sem er
skapari himins og jarðar.
Þetta var mikil trúarreynsla,
en Guð heyrði bæn þjóns
síns, á sama hátt og hann
gerði á dögum Elíasar. Þegar
kristniboðinn hóf bæn sina til himins
skein sólin skært og ekkert ský sást á lofti,
en eftir hálftíma sáust smá ský og ekki
leið langur timi þar til dropar byrjuðu
að falla, og á eftir þeim fylgdu endurnær-
andi regnskúrir, er vökvuðu hina þurru
jörð.
Hin sjáanlega opinberun kraftar Guðs
hafði mikil og alvarleg áhrif á fólkið og
varð til þess, að margra hjörtu er áður
höfðu verið lokuð fyrir áhrifum fagnaðarer-
indisins, veittu því nú móttöku með fögnuði.
Eins og það er víst, að margir þ'jóðflokk-
ar í Norður- og Vestur-Afríku bíða, þannig
er einnig með þetta fólk, það bíður, og
biður oss að koma og kunngjöra sér veg
frelsisins. W. E. Read.