Ljósvakinn - 01.11.1928, Side 22

72
LJÓSVAKINN
Ymn syo að gagni komi.
Það var komið myrkur. Ralph Nesbit
sem átti hríst;rjónaakurinn var á leiðinni
heim. Regar hann kom heimundir, þóttist
hann sjá skuggann af manni, sem gekk á
undan á sandinum, Ralph kipti i taumana
og stansaði hestinn og hrópaði:
»Halló Jason, þú ert seint við vinnu í
dag!« Gamli negrinn snéri sér við og setti
pokann sem bann var með og var fullur
af hrísi á jörðina með mikilli leikni.
»Já, Massa«, sagði hann vingjarnlega og
skein i tennur hans er hann brosti, Ȏg
ætla mér að ljúka við þetta litilræði«.
Nesbit hafði fengið hann í vinnu snemma
um morguninn og látið hann svo eiga sig
það sem eítir var dagsins. Pó komið væri
nú myrkur og kvöld, vann Jason enn af
kappi.
»Þú þarft ekki að ljúka við þetta,
Jason«, sagði bóndinn við hann er hann
gekk við hliðina á honum. »Komdu aftur
á morgun«.
»Nei, Massa«, sagði gamli svertinginn,
»ég kann ekki við að hætta við verk mitt,
fyrr en ég hefi lokið við það. Maður gelur
ekki vitað hvað komi fyrir þangað til í
fyrramálið. t*egar ég tek mér verkfæri í
bönd kann ég ekki við annað en að ljúka
við það sem ég hefi ætlað mér að fram-
kvæmaa.
»En ef verkið yrði nú ekki framkvæmt
á skemmri tima en tveim dögum?«
»Já, Massa, ef þyrfti til þess tvo daga
þá væri ég tvo daga. En sé hægt að gera
það í einni atrennu, þá vil ég nú helst
gera það«.
Pessir tveir menn voru nú komnir að
vegamótunum. Önnur leiðin lá heim að
bóndabýlinu, en hin að kaitöflugryfjunni
nálægt peningshúsunum.
»t*að er létt hjá þér, Jason«, sagði Nes-
bit, »það er ekki lítils um vert að ljúka
við það verk sem inaður hefir byrjað á.
Ég lofaði þér 1 skeppu af kartöflum fyrir
að útbúa gryfjuna fyrir mig, en nú ætla
ég að láta þig hafa 2 skeppur, og þú getur
sjálfur mælt þær. Góða nótt, Jason«.
Viku síðar kom biskupinn til þess að
heimsækja sóknina sem þessi bóndabær
var í. Er hann var að borða hjá Nesbit,
sagði hann biskupnum frá Jason.
»Alt er opið fyrir þeim sem sýna áhuga
í að Ijúka við verk sin«, sagði biskupinn,
»en sá sem hirðir ekki um að Ijúka við
neilt, fær máske engin laun«. Mig minnir
að það væri Amiel, hinn frægi rithöfundur
frakka er sagði: »Verk sem ekki hefir verið
lokið við er einskisvirði«.
„Bókstafurinn deyðir en
andinn lífgar“.
Sumir halda þvi fram að lögmálið eigi
að haldast andlega, en það þurfi ekki að
h'ýða bókstaf þess, því post. segi i 2.
Kor. 3, 6: »Bókstafurinn deyðir en andinn
lífgara.
Að vísu gerir hann það, og það benti
iíka Frelsari vor á, er hann átti tal við
nokkra af Gyðingunum, þá af þeim, sem
rneð hatur í huga reyndu að fá tækifæri
til að dæma hann og deyða. Og hann
beinir þessari spurningu til þeirra: »Hefir
ekki Móse gefið lögmálið? Og enginn yðar
heldur lögmálið. Hversvegna reynið þið að
deyða mig?«. Það sem Gyðingana vantaði
var ekki bókstafurinn, heldur vantaði þá
að fylgja bókstafnum í anda og sannleika.
f*eir létu sér nægja að halda bókstafinn
eins og þeir kölluðu. En lögmál Guðs
dæmir ekki aðeins verkin heldur einnig
hugrenningarnar.
Þó þeir héldu lögmálið að þvi er bók-
stafinn áhræðri, þá brutu þeir það samt
með þvi að ala hatur í hjarta og reyna á
allan hátt að áklaga Jesúm, svo Rómverjar