Ljósvakinn - 01.11.1928, Blaðsíða 24

74
LJÓSVAKINN
drotnum þessa myrkurs« og yfir »anda-
verum vonskunnar i himingeimnum.
Nauðsynleg þekking. Opnaðu aldrei
Bibliuna þína án innilegrar bænar um
leiðbeiningu og upplýsingu Heilags anda.
Pú munt ekki fara á mis við þelta. Þegar
Nalanael kom til Jesú, sagði Frelsarinn:
»Sjá, sannarlega er þar ísraeliti, sem ekki
eru svik i. Natanael segir við bann: Hvað-
an þekkir þú inig? Jesús svaraði og sa gði
við hann: »Áður en F'lippus kallaði á þig,
sá ég þig, þar sem þú varst undir fíkju-
tiénu«. Þannig mun Jesús einnig finna
okkur á hinum afviknu bænarstöðum,
þegar við leilum hans með einlægri ósk
um að fá meiri þekkingu og geta lært að
skilja sannleika orða hans betur. Fnglsr
frá heimkynnum Ijóssins standa þeim við
hlið, sem í auðmýkt hjartans leita eftir
guðdóinlegri leiðbeiningu.
Öll Biblían innblásm.
Enginn hluti Biblíunnar er til vor kom-
inn sem framleiðsla mannlegs vísdóms og
speki, heldur er bún öll beinlínis innblásin
af Guði, án nokkurrar samblöndunar af
mannlegum hugmyndum og skoðana þeirra
manna, er Guð notaði til að færa hugsanir
sínar í letur (2. Pét. 1, 21). Höfundar
Bibliunnar voru aðeins verkfæri, sem Guð
notaði, og fyiir munn þeirra kunngerði
liann orð sitt, svo Biblían er »ekki manna
orð heldur Guðs, — eins og það í
sannleika er — og sýnir kraft sinn
í yður, sem trúiða (1. Þess. 2, 13).
Það er Guð, s*m i ritningunni talar til vor,
en hann hefir notað munn mannanna.
Sálmarnir eru það, nsem hinn heilagi andi
hafði fyrir sagt fgrir munn Daviðsa (Post.
1, 16). Og þannig er það með hinar bæk-
ur Biblíunnar, þvi Guð hefir talað fgrir
munn sinna heilögu spámanna frá upphafien
(Post. 3, 21). Þannig lesúm vér um Jere->
mfa: »Þvinæst rétti Drottinn út hönd slna
og snart munn minn. Og Drottinn sagði
við mig: Sjá, eg legg orð min þér i murina
(Jer. 1, 9). Sjö sinnum er sagt í sföustú
bók Biblíunnar: »Sá, sem eyru hefir, hann
heyri hvað andinn segir söfnuðinuma (Op.
2, 29). Opinberunaibókin er þannig ekki
orð Jóhannesar, heldur andans. Ef menn
æfinlega mintust þessa sannleika, mundu
þeir ekki meðhöndla orð Guðs eins gá-
lauslega. »Ö11 ritning er innblasin at Guði,
er og nytsöm til fræðslu, til umvöndunar,
til leiðiéltingdr, til mentunar í réttlæti, til
þess að guðsmaðurinn sé algjnr og hæfur
gjör til sérhvers góðs verksa (2. Tim. 3,
16, 17).
Þar sem Biblian nú er Guðs oið, þá er
máttur Guðs og myndugleiki lólginn i oið-
um hennar. Það sama máttuga »Veiði«,
8ein framleiddi jö'ðina af engu, skapaði
manninn af dulti jaiðaiinnar og bauð þós-
inu að skfna f myikrinu, t»lar enn þa til
vor í oiði Gaðs og ummyndár foiheita og
fallna syndara að Guðs elsktilegúm börn-
um. (Salm. 33, 6. 9; 1. Mós. 1, 13; 2 Kór.
4, 6; Matt. 5, 16; 8. 2. 3 8; Sálm. 197. 20;
1. Pét. 1, 23; 1. Þess. 2, 13). Hið sama
almálluga oið viðheldur einnig öllu (Hebr.
1, 3). Það er kraftur í boðun Guös oiða,
sem ekkeit mannlegt kenningarkéifi felur
í sér. Kjörorð siðbótarinannanna var:
»B'blfan og aðeins Biblian«. I þvf var
kraftur þeirra fólginn. Þeir fæiðu þjóðun-
um Biblfuna á þeirra eigin tungumálum,
og bið guðdómlega orð framkvæmdi verk
það, sem harðýgði Rómakirkjunnar ekki
megnaði að afmá.
L^ÓSVAKINN, blaö S. D. Aöventisla, kemur út í þremur
heftum á þessu ári. Árgangurinn kostar kr. 2,75. Gjalddagi eftir
móttöku 1. heftis. — Útg. Trúboðsstarf S. D. A. — Ritstjóri O.
j. Olsen. — Sími 899. — Pósthólf 262. — Afgreiöslumaður: ]. G.
Jónsson Ingólfsstraeti 19.
Prentsmiöian Gutenberg.