Kennarinn - 01.12.1897, Page 4
20- -
]>ar ofan í kaupið var orðin of Htil.
Hann fttti eng'a yfirliíifn ojr móðir
hans lijelt hann mundideyja úrkulda
á leiðinni. Kn Páll litli var liinn kát-
asti, ])(“oar Imnn laoði á stað ojr liljóp
eins og' fætur toguðu til samkoinu-
hússins.
Þegar á staðinn kom varbarfyrir
fjöldi af bömum fagurlega búnumog
margt af fullorðnu f('»lki líka. Páll
litli settist niður fram við dyr og
]>orði varla að láta nokkurn sjá sig.
því nú fór hann að verða feiminn
og hálfhræddur, pegar hann sá svo
margt fólk saman komið. En samt
fór hann að litast uin. Svo dýrðlega
sjón hafði liann aldrei sjeð. Allt var
prytt og u])]jljómað. Á palli innst
í liúsinu stóð fagurttrje með grænum
greinum og á hverja grein varhengd
alls konar pryði: blóm og rósir og
marglitaðar glerkúlur. Fallegust
voru pó Ijósin. Pau voru um allt
húsið og jólatrjeð var alsett kerta
Ijósum Og svo gjafirnar. Sumar
voru hengdar á trjeð, en hinum var
raðað á borð til hliðar. Dæmalaust
fannst Páli litla pettaallt vera falleg-
ir lilutir. Oski)]) langaði liann til að
eiga litla hestinn. sem stóð fremst á
borðinu, eða litlu kerruna hiiium
megin. Hann gæti ekið litlu systur
sinni í henni eptir gólfinu lieima.
Svona fallegan klút væri líka gaman
að eiga umhálsinn. Ogpessai'körfur
fullar af brjóstsykri. hnetum og ald-
inum. Undur væri gaman að fá
eina þeirra og mega fara Íieim með
hana og gefa systkynunum sínum úr
lienni með sjer. Hverjir skyldu eiga
að fá allar pessar gjafir? sky ldi liann
ekkert fá sjálfur? .lú, eitthvað hlyti
liann að fá, einhver liefði inunað eptir
honum.
Nú var farið að útbyta gjiifunum.
Dað var kallað upj) með nafn livers
eins, sem átti gjöf. Börnin komu
livert eptir annað fram, pegar á pau
var kallað og tóku á móti fallegu
gjöfunum sínuin. t>áu hlóu og syndu
livert iiðru gjafirnar og hlóu svo
ineira. Alltaf var verið að kalla ui>]>
nöfn. en aldrei var kallað á Pál litla.
Hanri sat parna Irain við dyrnar og
mændi vonar auguin inn að trjenu
og alltáf hugsaði liaiin. að sitt nafn
yrði nú nefnt næst. En pað átti
ekki að verða. Aldrei var kallað á
litla Pál. Það höfðu allir gleymt
honuin.
Eptir að búið var að útbyta öllum
gjiifunum, voru börnin enn um stund
að skemmta sjer hvert með öðru og
syna gjaíirnar sínar og pakka hvert
öðru fyrir pær. Svo fóru pau að
tynast á stað. I’áll gekk líka út. pað
varógurlega kalt.en ekki nijögdinimt.
pví tunglið var komið upp og gægð-
istfram milli skyanna. Páll litli gekk
heim á leið. Hann var einn, pví engra
leið lá út í útjaðar bæjarins, par sem
Páll átti heima. Hann fór hægt. pví
pað lá illa á houum. Hann var að
hugsa um livað öll börnin hefðu átt
gott, nenia hann. Hann einn fjekk
enga gjöf. Hann einn mátti sitja í
tiHrutium sínum fram við dyr meðan
allir glöddust. Enginn hafði talað