Kennarinn - 01.09.1898, Blaðsíða 6

eptir, þegar liann komst að raun um, að
|n'ssi maður, sem lionum liafði |>jðnað, ;
var liinn nafntogaði auðmaður Girard. i
Girard vildi sýna iiinum hrokafulla unga j
inanni, hvílíkur heimskingi hann væri, að ,
berast svona mikið á.
Þegar Napáleon koin fyrst til her-
mannaskólansí Parisarborg, komst hann
að )>ví, að lærisveinarnir þar liöfðu þjóna
til að hirða hesta síua og vera til allra
smávika fyrir þá. Napóleon skrilaði
mótinæli til yflrmannoins gegn þessari
venju og sagði að:‘lærisveinn íhermanna-
fræði ætti að læra að liirða liest sinn
sjálfur, fæga sjálfur vopn sín, og venja
sig á allt |>að, sem fyrir liann gæti komið
í liernaði.” Síðar stofnaði hann sjálfur
hermannaskóla i Fontainebleau og þar
var aðferð þessi viðhöfð og sást þá vizka
Napóleons í þessu sem öðru.
Sá sem er of drambsamur til að þjóna
sjálfum sjer, verður aldrei til nokkure
nýtur; lánið þjónar honum aldrei.
(Þjtt úr Guttavux Adulplvux Juurnal.)
UM GLAD8TONE.
(Bptir Verði Ljós!)
Þaðsem hjerfer á eptirer kafli úrræðu,
er biskupinn af St. Andrews (sem er
fremsti maður í þeirri deild skozku kirkj-
unnar, er liefur sama fyrirkomulag og
biftkupakirkjan enska) liélt í Pjeturs-
kirkjunni í Lundúnum, sunnudaginn, 22.
maí, 3 dögum eptir að Gladstone dó.
Biskupinn lagði út af Esajas 51,1.
“— Þegar jeg lít í kringum mig í
þessari kirkju—“Þvi hellubjargi, sem jeg
er afhöggvinn”—þá minnist jeg )>ess, live
margir þeir eru, sem nú eru komnir inn
fyrir fortjaldið og geta mi lieðið fyriross
ineð þeirri djörfung, sen þálilaut að vanta
meðan liinn dauðlegi líkami þyngdi )>á
niður. Jeg á við liimi sívaxandi fjölda
rjett.látra inanna, sem vegna þess að þeir
eru nær frelsaranum, geta lieðiö lieitar
og innilegar, ekki samkvæmt jarðnesk-
um lmginyndum um það, livað sje nauð-
' synlegt, lieldur samkvæmt liindérni lieil-
| ags anda, sem býr i þeim. Á þessum degi
: minnist jeg mauus, sem síðastliðinn
\ flmtudag, liinn bjarta Uppstigningardags-
inorgun, gekk burt frá striti og sársauka
þjáningalífs síns, inn til livíldarlnnar,sem
liann þráði. Jeg minnist hans, sem var
-jeg þarl' varla aö taka )>aö l'ram, að jeg
er ekki að tala til yðar núna um stjórn-
mál -jeg minnist, segi jeg, manns, sem
var í mörgum atriðum fyrirmyud göfugs
skozks kirkjumanns. Hann var )>rek-
mikili, maður fullur lotningar og átti
óbil'anlegt hugrekki. Aðrir hafa na;st-
liðið lostudagskvöld talað sönn, álirifa-
mikil og viðkvæm orð um nokkrar iiliðar
á lyndiseiukunn Gladstones, En jeg
kýs lieldur að minnast hans í dag, á iík-
an liátt og stjórnarforsetinn gjörði í nið-
urlagsorðum ræðu sinnar, sem kristins
mikilmennis. Jeg vil bæta við; hann var
áliuganiikill skozkur kirkjumaður; og ) ó
ekki skozkur, því hann þekti cngan mis-
mun. Bretland átti liann. Mjer er ljúft
að minnast lians í blóma lífsins,þann dag,
er liann í viðurvist eins trúnaðarvinar
ásetti sjer liátíðlega—liverju sem liann
annars gæti til leiðar komið á æflnni,
hvort sem lionum yrði mikið ágengt eða
Iítið—aö gjörast bjargvættur liiuna föllnu
kvenna og að liætta ekki fyr en lioniim
tækist með guðs hjálp að leiða einhverj-
ar ai' þessum veslings konum úr villu-
myrkri syndarinuar. Mjer er ljúft að
virða haun fyrir mjer eins og unga
manninn i sögunui, er liann liervæðist
til þessarar æfilöngu baráttu. Jeg minn-
ist lians eins og jcg sá lianu fyrir 30
árum í lítilli kirkju annarsstaðar í þessari
borg, þegar drottningin liafði í fyrsta
sinni, án )>ess hann a>tti )>ess von, skoruð
á hunn að takast þann ábyrgðarmikla
starfa á liendur að myiida ráðaneyti, til
)>ess að stjórna inálefnum þessa mikla
ríkis. Jeg man eptir iioiium þegar liann
|>á kraup við kvöldmáltíðarborðið til