Kennarinn - 01.09.1898, Blaðsíða 7

—1G7—
þess að meðtaka kærleika Krists, eins og
ávalt var venja lmns, þegar einhveru
vauda bar að liönduin, hvort sem liann
var smár eða stór. Jeg sje hanu enn i
huga mjer krjúpa þar. Hann heiir
meðtekið sakramonti líkama og blóðs
Jesú Ivrists. Sál hans er að eudurnærast
af þessum líkama og þessu blóði. Kvöld
máltíðargestirnir koma og fara aptur frá
altarinu, en hann verður eptir, auðsjáan-
lega gagntekinn af návist frelsara síns.
Hann hrevfir sig ekki þaðau fyr en guðs-
þjónustan er á euda; liann er algjörlega
búinn að gleyma mönnunum. Þetta eru
endurmiuningar, sem mjer er hugljúft nð
rifja upp fyrir mjer. Og skyldi jeg
nokkurn tima gleyma kveldstundu einni
fyrir fám mánuðum síðan á bókasafniuu
á Ilawarden, þessum stað, sem mjer er
ávalt heilög jörð? Ilonum geðjaðist ekki
að hinum nýju kenningum, sem vilja
nema bæði synd ogdjöful burt úr mennt-
un vorra tíma. llann fann til þess, að
syndin var voðaleg, og að jafnvel smá-
synd, livort sem heimurinn álítur hana
illa eða ekki, er andstyggð fyrir guði.
Jeg vildi óska, að allir ungir menn, sem
hjer eru, hefðu getað sjeð hann, livernig
haun vóg líf sitt., ekkiá jarðneskum inet-
um, heldur á metum him laríkis, þetta
kveld, þegar liann leit yfir liðna tíinann
og horfði fram á leið til liins ókomna.
Hann vissi af eigin reynslu hvað það er,
að liafa ljós guðs skínandi i hjartanu.
Ilann sá fyrir fram það, sem sjerhver af
oss mun fá að vita einhvern tíma, |>egar
bækur líl'sius verða opnaðar og kjarni
lifsins kemtir í ljós. Og skvldi jeg nokk
urntima geta gleymtföstudeginum langa
SÍBastliðnum, þegar jeg veitti lionum í
síðasta sinni kvöldmáltíöarsakramentið?
Það var snemma tnorguns. llonum hafði
verið bannað að faraá fætur; en |>egar að
syndajátningunni og fyrirgefningttrboð-
Uninni kom, )>á fór hann fram úr rúminu.
og kraup guði sínum meðan fyrirgefn-
ingin var honum boðuð og hann neytti
sakramentisins. — “Heilagur, heilagur
heilagur, drottinn guð alvaldi” (Opinb
4,8). Það var frumtónninn í iífi lians.
[Þýtt úr “The 8eottish Guardian” af
Fr. llallgrímssyni.]
DRENGIR, TAKIÐ EPTIR.
Hinn nafntogaði mælskumaður og
stjórnvitringur, dr. Chauncey Depew,sem
uú er orðiun roskinn maður, sagði í
ræðu, er liann fiutti ekki alls fyrir löngu,
það sein hjer fylgir og vildum vjer vekja
eptirtekt allra unglinga á )>ví:
“Fyrir 25 árum )>ekkti jeg hvert
mannsbarn i Peekskill, N. Y., og jeg hef
gjört mjer far um að komast eptir livað
orðið er af drengjunum, sem lögðu á
stað xít í lífið um leið og jeg. Jeg lief
talið þá alla upp og )>að var sannarlega
lærdómsríkt að rifja upp sögu þeirra.
Sumir þeirra urðu bóklmldarar, kaup-
inenn, iðnaðarmenn, lögfræðingar og
læknar. Það er eptirtektavert, að allir
þeir, sem drukku vin, eru dauðir; ekki
eitin þeirra er lifaudiá mínum aldri. Að
frátöldum fáeinum, sem misstu heilsuna,
liafa allir )>eir, sem ratað liafaíógæfu og
steypt fjölskyldum síniim í eymd, gjört
það af völdum vinsins og engu ööru.
Þcir, sem voru kirkjuræknir menn, stað-
fastir, sparsatnir-og iðjusamir eiga allir
uiidantekningarlaust liúsin, sein þeir búa
í, og hafa þar að auki lagt nokkuð til
siðu, svo þeim er borgið um all langan
tíma, þó eitthvað kæmi lyrir )>á. Þegar
maður hefur svivii tsjálfan sig með spila-
meunsku og drykkj.iskap, hverfa allar
ærlegar tillinni.igar og veslings konurnar
heima líða líða fyrir )>á, sem þær elska
meir en lílið.”
Guð get: r gelið manninuin frið, en áu
guðs getur hann engan frið lial't. Með-
vitundin úin |>að, að vera í rjettu satn-
bandi við guð, er i sjálfu sjer styrkur
fyrir manniun, og jaliivel |>eir, sem taka
eptir lionuin, finna, að hann hefur meir
en mannlegan styrk til að lialda sjer
uppi.