Kennarinn - 01.01.1899, Side 11

SKTRINGAR.
.Iprúk oi' á ferð frá .Júden til Oiilílea. I.eið Imns liggur um Sainuriu. Hann er
kominn í grend við borgina Sikkar. Kring um eina mílu frá borginni er Jakobs
brunnur. Það er uin miöjan dag. Jesiís er þreytturaf göngunni og þyrstur mjög.
Ilann setur sig niður við brunninn og bíður þar tneðan lærisveinarnir l'ara inn í
borgina til að kaupa mat. Meðau liatin bíður viö brunninn, ber þar að konu nokkra
samverska, sem kemur til að sækja vatn. Vatnskrvisina ber liún á höfði sér. Öðar
en hún lítur vegfari.ndann sér lnin, að baun cr Gyðingur. Hún talar ekkert við
hann,en lætur vatnskrúsiiia síga niður í brunninn og dregur liana upp fulla af vatni.
Sízl átti liiín von á, að Gyðingur |>i >si mundi ávarpa sig, |>ví Gyðingar fyrirlitu alla
Samverja og vildu engin mök liafn við )>á. Sainverjar voru blendingur liinna heiðnu
manna, sem flutt höfðu inn í Gyöingaland \ ið hei leiðinguna til Habylonar og leifa
þeirra af Gyðingum, sem eítir urðu í landinu. Tiúarbrögð þeirra voru samsteypaaf
heiðindómi og Gyðingatrú l’egar Gyðingaruir komu afturúr herleiðinguuni,vildu
Samverjar fá að lijálpa þeim við musterisgerðina en Gyðii’gar vildu )>að ekki þiggja.
Við það reiddust Samverjar og var i iðan hin nii’sta óvild milli |>eirra og Gyðinga.
Gyðingar dyrkuðu guð sinn í .lenísalein en Samvi rjar tilbáðu í musteri sinu á fjall-
iini Gerisím. Svo var í'yrii litning Gyðiugani a mikil á Samverjum að margir þeirra
mundu fyr hafa dáið af þorsta en i.ð biðja snmverskan ninnn ásjár. Konuna undr
aðist )>ví mjög þegar Jesús bað lii'.ra að gefa sér að drekka úr vatnskrús sinni. En
eun )>á meiri verður uiidrun heniiur, þegar )>(>ssi Gvðingur segir við linna að ef hún
liefði )>ekt sig,)>á hefði tiún beðið sig að gel'a sér að drekka og haun liefði gellð lienni
lifandi vatn, seni í lijarta liennar hi fði oröið að lind uppsprettándi til eilífs lífs.
Jesús vildi hagnýta)>etta takifæii til |>ess að vekja eftirtekt koimnnar áþorsta
sálarinnar. Hann liefur með dæmi sínu kent oss, að véi' eiguni að snúa oss að
eiiutaklings-SÍÚumim og fá einstal.lingana til að leita eilífs lífs, en ekki búnst við
að snúa fjöldanum öllum í einu með augnabliks æsingum.
Þegar Jesús liefur um stund tiilað við konuna, sanufærist liún um, að þetta er ekki
einungis Gyðingur, lieldur lika spáinnður. Enginn nema spámuður gat talaðsvona,
enginn nenia spámaður gat sagt henni livað á daga heniiar lial'ði driflð og enginn
uema spámaður sagt lienni frá synd hennar.
Enn )>á hefur liúu ekki liugsað svo mjög tnn “hið lifandi vatn.” En ein spurning
kemur strax i liuga liennar |>egar iiún veit, að húná tal við spámann. Það var spurn-
ingin, sem svo miklmn deiliim olli milli GyðingaogSamverja,spuriiiugiii um það
hvort, guð ætti að dýrka í Jerúsalem eða á fjálinu Gerisím. iiessa spurningu ber húu
tafarlaust upþ l'yrir Jesú. Jesús svarar lienni, að nú sé sá tími þegar kominn,að guð
eigi ekki að tilbiðju á nokkriini vissum stað, allir staðir séu jafn vel tilfallnir ef beð
ið sé “í anda og saunleika.” Iléðan af á frelsi og sáluhjálp maiinanna, fyrir trú á
soniiin, ekki að vera bundin við stað eðn þjóðflokk, lieldur á öllum að vera boðið
að t.ilbiðja föðurinn i anda Jesú Krists og sanuleika lians opinlierunar. Þessari
sainverzku konu, öllum mönniim á ölluni stöðum. á Iiið lifandi vatu að veitast.
Þorsti sálarinnar á livervetna að ha tta fyrir þá tæru lind trúarinnnr, sem fyrirJesúm
Krist er veitt liverri sái. sem Irelsiiriinn aðhyllist, Og sú lind er ótuiiiiiiiieg,|>ví hún
sprcttiir upp i liati guðdómsins. I>ví meir sem maðurinn drekkur, )>vi meiri og
fyllri verður lindin sálu lians.
Og livert bnrnið má t.ilbiðjasinn himneska föður íanda og sannleika og drekka
af liinuni tæru llndíim heilagrar trúar.