Kennarinn - 01.03.1899, Qupperneq 3

“Vesulitigs drengurinn!” sngöi herramaöurinn, '•‘Svo faðir ]>inn er ]>á dá-
inu?v
“Nei,” sagði drengurinn, “ég á ekki við ]>að. Faðir minn á hitnnum er
guðv.
“Úvo ]>t't luddur," raælti herramaðurinn, “að guði, hinum himneska fijður,
]>_yki vænt um, hvé vel ]>ú liefur bustað stígvélin min?”
“Já,” svaraði drengurinn. “ég held guði ]>yki vænt um, að vér geru.n
alla liluti sein be/.t vér getuin.”
Vér skuluin jafnan hafa það hugfast, að vér getum fyigt .Jesú við hvaða
verk sem er, ef vér reynum að gera ]>að eins vel og oss er unt, [>ví Jesús
var handverksmaður og vann hart og dyggilega. Vér eigum að vera
kristnir, ekki einungis á mornana og kveldin, ]>egar vér lesum bænirnar
vorar, og á sunnudögunu n, ]>egar vér syngjum sálmana, heldur líka við
dao-leot nám vort, sendiferðir oí>' vinnu.
Stúlka ein var á heimleið frá kirkju með tnóður sinni, sem var að tala
við aðra konu á leiðinni. Stúlkan heyrði, að móður sín sag'ði: “Ég held
Sofía sé vel kristin stúlka.” Hún varð forviða að heyra þetta. Sofía var
stúlka á hennar reki og hún haföi leikið sér við liana á hverjum degi en aldr-
ei dottið í hug, að hú i væri kristin stúlka. Hún hafði þá skoðun, að kristið
barn ætti að vera mjög liæglátt og hugsa ekki um annað en að lesa biblí-
una og aðrar góðar bækur. Ilún hugsaði með sör, að hún skyldi veita
Sofíu eftirtekt o<r vita, hvort hún hao'aði sér kristiieo'a.
Daginn eftir tók hún cfti r ]>ví, að Sofía var kát og fjörug. Hún hjálp-
aði leiksystur sinni ætíð þegar þurfti, og þegar vinstúlka hennar stygði
hana, stilti húu sig, svo hún aldrei sagði neitt særandi orð. Ogþegarmóð-
ir hennar bað liana að gera sinávik, sem henni að sönnu föll ukki, fór hún
og gerði ]>að tafarlaust án möglunar. Svo litla stúlkan sá, að Sofía var
sannarlega kristin og hana fór að langa til að vera það lika.
Sofía var að feta fótspor Jesú, sein “illinælti ekki þótt honutn væri ill-
mælt”, sem aldrei talaði stygðaryrði, heldur hjálpaði þeim, sem hjálpar
]> jrfiniðusfc, -sem ven julega var glaður og ánægður, og, sem dreng, hef-
ur vafalaust þóttgaman að leikjum, eitis og öðrum drengjum.
Kg skal segja yður frá börnum, sem fetuðu í fi>ts]>or .Tesú með því, að
gleðja sorgmætt hjarta:
Gömul kona, frekar kynleg, gekk með eríiðleikum um götuna með bijgg-
ul uudir hendinni, og settist svo á randsteininn. Ilún var kynleg vcgna
þess, að fötin hennar voru hrein og þokkaleg þó það væru tötrar; og kin-
leg vegna ]>ess, að bros lók um hið skorpna andlit hennar, ]>egar börn
gengu fram hjá. I>að var kann ske vegna þessa bross, að þrjú lítil börn