Kennarinn - 01.02.1900, Blaðsíða 13

— 65—
SKÝRINGAll.
Lönga áður cn þetta'kom fyrir hafði Júdaa veriö nnclir úhrifmn Satans. Ilann
liaföi veriö að setja út á Krist og l>á sein lioimm fýlgdn Ekkert ljósara merki
er til uin það, að djöfuUinn er starfandi í manni, lieldur en það, að maður fer að
set.ja út á, klaga og fordæina liina kristnu og athafnir )>eirra, )>ó )>eii súu eftir mætti
lið gera gott, upphyggja kirkjuna og vegsama guð. Satan liefur kaun ske oltki
náð fullu valdi yíir slikum manni, en hann er að búa sig undir |>aö. Hefði liin
mikla freisting koiniö að Júdasi óvörum og lmnn framið glæpinn í bráðræði liefði
honutn verið vorkun. En þegar )>ess er gætt, að leugi var búið að eiga sér stað
samhand milli lians og Satans, og að liann bauð sig fram á v.ild djöfulsins, )>á get-
um vér að eins vottað dóm lians réttan, Hversu þetta skildi livetja oss til að uaf-
neita djöflinum og öllum lians verkum og öllu lians athieli,” og biðja staðfastlega:
“Hiiri leið )>ú oss í fréistui.”
Eftir samtök ráðsuis (gjálexíu næst á uiidan) var Jesús á afskektum stað, Efraim,
austan við Jórdan,út marz mánuð (Lúk. 17-18). eða )>ar til lian.n slóst í lorina með
ferðafólkinu frá Galílea, sem köm frá Jeríkó og fór upp til höfuðstaðarins (I.úk.
10:1). Vikan helga bvrjaði með hinni virðulegu innreið Jesú til Jerúsalem á
pálmasunnadag (Jóh. 12:12-15). Jóh. 111-17 segir frá )>ví, sem fram fór í loftsalnum
(Ltík. 22:12) )>ar sem Jesús innsetti kveldmáltíðina (Lúk. 22:1!)|. h'vrst ávítaði hann
læiásveina sína fviir inetorðtigirnd (Lúk. 2ý:2ö); svo gaf lmnn þeiin sjálfur dsemi upp
á auðmvkt og þjónustusemi (Jóh. 111:12-1(1) og sagði þá undir vissuni skilyrðuin
sæla vera. (Jóli. 13:17.)
18. v. Ekki segir liann þetta mn |>á alla. llann veit um ástand Júdasar og að
hanná engrar sælu von. Eu “ritiiingiu verður að rætast”. Jlérerátt við Dav.Sálm
41:1).
/:!). v. Þetta.segir liann )>eim fyrir, svo trú |>eirra Bkuli vera örnggari fyrir að
vita, að alt þetta er riti.i.igunni samkvæmt og þuir skuli ekki iindfast ylir svikráð-
um Júdasar nð örlögum lians sjálfs.
20. r. Svona háleitt er )>að embætti.sem Júdas nú féll frá. Þannig áminnir hann
þá um að vei a staðfastir, |>rátt fvrir lall Júdasar (8br. Matt. 10:40]. Postularnir voru
útsendir af Jesú. Það eru þjóuar lians nú á dögum einuig. Þó uiargir reyuist svik-
ulir .á embættiö í lieiðri að lialaaf öllum.
21. v. Þótt augist og dauði sjálfs hans færi nú i liönd “komst hann viö í anda,”
ekkiylir )>ví, heldur ylir glötun la risveins síus. Sorgir Krists eru syndir þeirra, sem
litinu játa.
22. v. Les um tílílmiingar þeirra og tal hjá Lúk.22:23; Matt. 20:22. UndrunJir.BÖsla
og kvíði.
23. v. Jóhannes, seni þetta skrifar, var lærisveinn sá, er hallaðist lipp að brjósti
lians. Hiifuð lians livíldi viö hjarta Irelsarans. • Kevnið að líkjast Jóhannesi, kæru
börn!
21. v. Simon Pétur gerir Jóhannesi bendingu um að spyrja meistaraun í hálfum
liljóðum um livern hann táll
2!>. v. Jóhanaes gerir sem Pétur bendir hontiin.
20. v. Jesúu segir honiiin, að |>aö sð hann, Hem liatin nú rétti bitnnn. En |>að
var forn siður tii aö sýna öðruni sérstaka vinseind og virðingu- Það var siðasta
viðleitni Jesú við Júdas. “Iskaríut” fiá Karíot.; Karíoter íJudabygð.
27. v.-30. v. Þegar Júdns forlierti lijarta sitt gegn vinsemd Jesú, komst hann djöfl-
inum algerlega á vald.—Jesús gefur honiim bendingu utn að fara. J.ærisveinarnir
héldu haiin sendi liann til að kaupa eða gefa. því Júdas haföi sjóð þeirra. Og
Júdas fór, og það var ivótt,—uótt í sálu lians, eilíft myrkur.