Kennarinn - 01.05.1903, Page 8

40
kennauinn
anda, sem vér köllum í: abba, faöir! 16. Sá sami andi
vitnar meS vorum anda, aö vér erum guös börn. 17. En ef
vér erum börn, þá erum vér líka erfingjar, og þaö erfingjar
guös, en samarfar Krists, ef vér líöum meö honum, aö
vér einnig veröum geröir vegsamlegir meö honum. 23. Og
ekki einungis hún, heldur og þeir, sem hafa frumgróöa and
ands, og vér sjálfir stynjum meö oss, bíöandi eftir sona út-
valningunni, endurlausn vors líkama.
Hverjir eru guðs börn? Þeir, sem trúa á drottin Jesúm Krist af einlægu
hjarta. Með trúnni öSlast þeir guðs heilaga anda í hjörtu sín, samá andann,
sem var í hjarta frelsarans. í hugsunum, orSum og gjörðum láta þeir leiðast
af þeim anda,—sama andanum, sem leiddi hann í öllu (14). Þessi andi reltur
þá ekki áfram eins og liarður húsbóndi, svo þeir óttist hann og hlýði honum
vegna þess. Það er ekki þrældóms hugarfar, sem hann gefur, heldur barna-
hugarfarið. Hann kennir okkur að skoða guð sem elskulegan föður, sem í kær-
leika hefir útvalið okkur, synduga menn, til að vera börnin sín. Hann kennir
okkur að biðja hann eins og elskulegan föður að bæta úr öllum þörfum okkar.
Oftast ættum við að biðja hann urn það, að láta guðs barnið þroskast í sálum
okkar, og anda sinn verða æ máttugri í okkar innra manni, svo við fáum orðið
iíkir frelsara okkar og fetað æ betur og betur í sporin hans (15). Sá, sem er
guðs barn, öblast alt um leið. Ef við eigum svo dýrðlegan föður, eigum við
líka dýrðlegan arf í vændum. Og arfurinn er guðs riki, sem drottinn okkar og
frelsari stofnaði hér á jörðu og fullkomnar á himnum. Við erum samarfar
hans að þvf ríki. Hlutskifti okkar er hans hlutskifti. Við öðlumst lilutdeild í
dýrðinni hans og fáum eilíliega að þjóna honum og gjöra þaö, sem hann vill
vera láta; byrjum á því í veikleika hér í lífi; höldum því áfram, lausir við synd
og breyskleika, hinum megin. En þá verðum við líka að vera fúsir tii að líða
með frelsara vorum. Beygja vilja okkar undir hans vilja. Bera mótlætis-
krossinn, sem hann leggur á okkur, með þolinmæði. Segja ávalf. þar sem þú
hefir gengið á undan, vil eg ganga á eftir. Ekkert, sem mikið er í varið, fæst
fyrir lítið. Allir, er mikið öðlast, verða mikið að hafa fyrir því, leggja mikið á
sig, finna mikið til,—líða mikið. Hið dýrðlegasta af öllu, sem til er, er það að
verða samarfi Jesú Krists, fá fullkomna hlutdeild í ríki hans, eins og bróðir
hans eða systir, Fúslega og með þolinmæðí ættum við því að líða alt, sem hon-
um þóknast á okkur að leggja, til þess við fáum orðið arfsins dýrðlega aðnjót-
andi (17). Ef við nú höfum þetta hugarfar í hjörtum okkar og breytum eftir
því, efumst við ekki um það, að við séum guðs börn. Við finnum til syndar og
sektar,—það er víst. En þrátt fyrir alt finnum við til þess, að við erum í sátt
við guð, sem hefir fyrirgefið okkur alla okkar synd og kallað okkur til að vera
hans elskuleg börn. Andinn hans sjálfs, sem hann hefir gefið okkur í hjörtu
okkar, segir okkur þó, að við megum óhult treysta því, að hann sé faðir okkar
og við börnin hans (16).
AÐ LESA DAGLEGA.--Mán. : P2. 2. I4_2I. Þri5 : Pg. 22—36. Mi5v.; Pg 2, 37-47.
Hmt.: Jöh. 14, 1-17. Föst.: Jöh. 15. 12-25. Lautt.: Jöh. 17, 11-26,
KÆRU BÖRN! í dag er hin heilaga hvítasunnuhátíð. Þá sendi Jesús
lærisveinmn sínum heilagan anda. Síðan hefir hann verið starfandi í kirkj-
unni hans,—x hjörtum allra trúaðra. Biðjið um guðs anda í hjörtu ykkar, að
hann stjórni öllu lifi ykkar og veiti ykkur sigur í öllum hættum og freistingum.
,,Ó, vísdóras andi, vitna í mér, og að eg fyrir einan hann
að vernd og líf mitt Jesús er; um eilífðhólpinn vorða kann. "
/ Sb. 236, 2,