Ný kristileg smárit - 01.11.1893, Blaðsíða 7

31
»Nei, það get jeg ekki skilið. Gæti jeg skilið það,
þá væri Kristur rnjer ekki meiri og gæti ekki verið
frelsari minn. En að jeg þurfi við frelsara og sálu-
hjálpara, um það hefir vanmáttur minn og ófullkom-
leiki fyrir löngu sannfært mig rækilega, og hver dag-
urinn sannar mjer þetta á ný.
Eigi er þess getið, að ritsnillingurinn trúlausi hafi
treyst sjer til að hrekja þessar röksemdir eða að
hann hafi fýst að leggja fleiri spurningar fyrir
Webster.
Endurminningin.
Kristin kona nokkur segir svo frá apturhvarfi
sínu :
J>að kom nýr prestur í sóknina, er boðaði Krist
með brennandi vandlætiugu, og minnti söfnuðinn
á forfeður sína, hinar æruverðu og hjartaprúðu
hetjur trúariunar, sem hefðu haldið uppi hinni evan-
gelisku kenningu í þessu hjeraði á þeim tímum,
þegar öll slík guðsþjónusta var harðlega bönnuð.
Við þessi orðprestsins vaknaði allt í einu hjá mjer
endurminningiu um hann föður rninn sæla. Hann
stóð mjer nú ijóslega fyrir hugskotssjónum, þegar
hann fyrir mörgum árum gekk með áburða/r-vagn-
inum sínum, en jeg, sem þá var 8 ára gamall
krakkí, var honum samferða. Jeg sá þá að varir
hans bærðust bífelldlega, en jeg heyrði ekkert orð.
»Hvers vegna gjörir þú þetta, faðir minn ?« sagði
jeg. »|>að er einlægt eins og þú ætlir að segja
eitthvað, en þú segir þó ekkert«.
»Æ, barnið mitt«, svaraði hann, »jeg er að biðja