Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.01.1927, Blaðsíða 4

MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
)&
Trúarvissa.
Eitt sinn trúði jeg öllu því, sem kent var
í biblíunni og kverinu mínu og öllu því sem
presturinn kenndi á stólnum. Jeg efaðist ekki
um neitt. Jeg var viss utn að það væri allt
saman hár-rjett. Jeg bað mínar skyldubænir
og trúði því að það það væri rjett. Svo
komu hin sáru vonbrigði inn í líf mitt. Þá
missi jeg trú á því öllu sem jeg hafði trúað
áður. Þá hvart' bænin, því mjer hafði reynzt
hún ónýt. Jeg hratt öllu frá mjer og hafði
ógeð og ótrú á því öllu. — Svo kynntist jeg
fólki, sem jeg fann að nafði undursamlega
gleði, rólynda auðmjúka gleði og frið. Jeg
spurði um orsökina. Orsökin til eða rjettara
grundvöllurinn undir allri vorri gleði, var
svarið, er sá að vjer höfum fundið Jesúm
Krist og mætt honum, hinum lifanda frels-
ara og nú vitum vjer á hvern vjer trúum.
Jeg áleit þetta trúarofsa og bábilju, — Jeg
mótmælti: Jeg hef einu sinni átt líka trú á
þetta allt, en jeg var engu glaðari að held-
ur. Jeg trúði á Jesúm Krist, en varð aldrei
var við hann: „Þá hefur þú trúað öllu um
hann en ekki á hannu, var svarið. „En vjer
trúum á hann af því að vjer höfum mætt
honum. Nú vitum vjer af eigin reynslu að
hann er hinn lifandi guð og frelsari voru.
— „Þetta eru öfgar og oftrú“, sagði jeg við
sjálfan mig, „en þetta er líka sjertrúarflokk-
ur, það er ekki að markau. — Jeg sló því
öllu frá mjer. Jeg hitti einn kirkjunnar mann,
leikmann, kunnan fyrir fórnsemi sína í
óþreytandi starfi meðal lýðsins, og meðal
hinna dýpst föllnu. Jeg vissi að hann hafði
verið ríkur maður og lifað í glaum og gleði,
vel menntaður maður og gæddur miklum
hæfileikum. Nú lifði hann óbrotnu lífi og
hafði varið öllum eigum sínum handa fátæk-
um og fyrir starf sitt. Jeg kynntist þessum
manni. Jeg fann að hann átti frið og gleði
svo mikla að hann þurfti ekki að örfa hana.
Jeg spurði hann, á hverju hann byggði alla
þessa gleði sína og sjálfsafneitun, hvort hann
byggði hana á biblíunni. Hannsvaraði: „Já,
jeg veit að biblían er áreiðanleg bók, því
hún talar öll um Jesúm, og jeg þekki hann,
hann mætti mjer og frelsaði mig. Jeg veit
á hvern jeg trúi. Jesús Kristur kom inn í líf
mitt. Hann tók mikið frá mjer: auð og vel-
lystingar og trú mína á sjálfan mig. Hann
gaf mjer sig í staðinn og fullvissuna um
nærveru sína ásamt allri sinni frelsandi náð.
Meðan jeg átti auð og allsgnægtir þóttist jeg
vita, hvað gleðin væri, en eptir skiptin
komst jeg að raun urn að jeg hafði aidrei
fyr þekkt gleðina í raun og veruu. — Og jeg
hugsaði: „Þetta eru öfgar, hann getur ekki
verið viss um þettau. — Jeg var á skipi á
ferð. Jeg komst í kynni við skipbrotsmenn,
sem var verið að senda heim tii sín. Jeg
tók eptir einum, sem var lífið og sáiin í fje-
lagsskap þeirra, svo kátur og glaður og góð-
ur við alla. Kæti hans var svo hrein. Jeg
komst í samtal við hann. Jeg fann brátt að
gleði hans stafaði af trú hans. „Hefur þú allt
af haft þessa trú?“ — „Já og nei; já, jeg
hef allt af trúað því sem kirkjan hefur kennt
mjer, en jeg var hugsunarlaus unglingur og
jeg lenti út í allskonar slark og varð um
um tíma ófær maður, en svo fyrir undur-
samleg atvik komst jeg að raun um sjálfur
að Jesús er frelsari minn hinn lifandí guð.
Þá breyttist allt líf mitt, og hann hjálpaði
mjer upp úr minni 3iðferðislegu eymd. Áður
beygði jeg knje mín fyrir hinu allrahelgasta
altarissakramenti, af því jeg trúði að það
væri rjett, en nú beygi jeg knje mín fyrir
því, af því jeg veit að þar er minn lifandi
frelsari. Áður trúði jeg kirkjunni, en nú trúi
jeg á hana. Jeg hef reynslu fyrir mjeru. —
Hann var rómversk-kathólskur. Jeg hjeit að
þetta væri kathólskar öfgar. En seinna kom
mín stund. Jeg mætti hinum lifandi frelsara
á örlagaþrunginni stund. Síðan veit jeg á
hvern jeg trúi. — Og hafi jeg þá blekkt
sjálfan mig og sje allt það, sem jeg síðan
hef reynt, staðlaus ímyndun, þá þekki jeg
enga staðreynd í lífi mínu, og allir þeir menn,
sem jeg hef mætt í lífi mínu, geta þá eins
vel verið ofsjónir sjúks ímyndunarafls og alls