Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.01.1927, Blaðsíða 8

6
MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
venjast við það. Þetta er svo ljómandi stað-
ur“.
„Já, auðvitað er það ljómandi staður“,
sagði hann með dálitlu andvarpi, en mjer
mundi þykja hjer enn skemmtilegTa, ef jeg
saknaði ekki mömmu minnar eins og jeg
gjöri. Við vorum allt af vön að borða morg-
unverð saman, og jeg ljet sykur og rjóma í
teið hennar og rjetti henni brauðið. Það var
eitthvað svo vistlegt“.
„Já, víst svo“, sagði Dawson í uppörfandi
róm; „en þjer vitið að þjer getið fundið hana
á hverjum degi. Og það verður meira en lít-
ið, sem þjer hafið að segja henni frá. Ham-
ingjan góða; bíðið þjer aðeins við þangað til
þjer hafið gengið um kring og sjeð allt
mögulegt — hundana, hesthúsin með öllum
hestunum. Þar er einn hestur, sem jeg er
viss um að yður þykir gaman að sjá“.
„Er það svo?“ kallaði Fauntleroy upp yfir
sig; „mjer þykir ákaflega gaman að hestum.
Mjer þótti mjög vænt um hann Bleik. Það
var hesturinn sem gekk fyrir vöruvagninum
hans hr. Hobbs; það var ágætur hestur, þeg-
ar hann var ekki staður“.
„Jæja“, sagði Dawson. „Bíðum nú við,
þangað til þjer hafið sjeð hesthúsin. Já og
það er líka satt, þjer hafið enn ekki sjeð
það, sem er í næsta herbergi".
„Nei, hvað er þar!“ spurði Fauntleroy.
„Bíðum við, þangað til þjer eruð búinn að
borða, og þá fáið þjer að sjá það“.
Nú fór hann að verða forvitinn og herti
sig nú að borða; hann þóttist vita, að þar
inni væri eitthvað merkilegt, því Dawson
var eitthvað svo drýgindaleg á svipinn.
„Jæja þá!“ sagði hann, er hann rendi sjer
niður af stólnum fáum mínútum eptir. Nú
er jeg búinn. Fæ jeg að sjá það núna?“
Dawson kinkaði kolli og var ærið íbyggin.
Hún gekk að dyrunum og opnaði þær. Hann
nam staðar á þrepskildinum og horfði í
kring um sig alveg agndofa af undrun. Hann
sagði ekkert; höndunum stakk hann í vas-
ana, og stóð blóðrjóður upp í hársrætur og
horfði inn.
Hann roðnaði af undrun og aðdáun. Það
var líka sjón að sjá, sem mundi hafa gjört
hvern dreng forviða.
Stofan var líka stór, eins og öll herbergin
virtust að vera enn fallegri en allar hinar
stofurnar, er hann hafði sj eð, og á annan veg.
Iíúsgögnin voru ekki svo þunglamaleg og
fornleg eins og í hinum herbergjunum, sem
hann haíði sjeð niðri. Gluggatjöld, veggir
og ábreiður voru í ljósari litum; þar voru
hyllur fullar af bókum og á borðunum var
fjöldinn allur af allskonar leikföngum, fá-
sjenir fallegir munir eins og þeir sem hann
hafði horft á með undrun og löngunaraugum
gegnum búðargluggana í New-York.
„Þetta er herbergi einhvers drengs“, sagði
hann að lokum og nærri því greip andann á
lopti. „Hver á þetta allt?“
„Farið og lítið á það“, sagði Dawson.
„Þjer eigið þetta allt!“
„Jeg!“ kallaði hann upp yfir sig. „Á jeg
það? Hvernig á jeg það? Hver hefur gefið
mjer það?“ Ilann stökk fram með glöðu ópi.
Honum fannst þetta næstum því ótrúlegt.
„Það hefur verið afi“, sagði hann og augun
skinu eins og stjörnur. „Afi hefur það verið,
það er jeg viss um!“
„Já, það var hans hágöfgi“, sagði Ðaw-
son; „og ef þjer viljið vera góður, lítill
herramaður, og láta yður ekki leiðast, held-
ur reyna til að una yður vel og vera allt af
glaður, þá mun hann gefa yður allt sem þjer
óskið yður“.
Þetta var ákaflega. viðburðaríkur morgun.
Það var svo margt að skoða og sjá og reyna;
hann gat varla rifið sig frá einu til þess að
sjá annað. Og það var svo merkilegt að fá
að vita að allt þetta hefði verið útvegað
handa honum einum; og að áður en hann
fór'frá New-York hefði kömið fólk alla leið
frá Lundúnum til þess að útbúa herbergin,
sem voru ætluð honum; og sjá fyrir bókum
og leikföngum, sem líklegust væru til þess
að gleðja hann.
„Ilafið þjer nokkurn tínxa þekkt nökk-