Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.01.1927, Blaðsíða 6

4
MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
sinni starfsgrein og var fús á að færa per-
sónulegar fórnir fyrir hana, bæði tíma og
fje. Það er því sár söknuður hjá mörgum,
sem þekktu hann vel og unnu honum. Mætt-
um vjer ávalt eiga starfsmenn er líktust
honum að kappi og fórnfúsum áhuga og
óbilandi tryggð við það hlutverk, sem þeir
hafa valið sjer.
Blessuð veri minning hans.
Jesús segir.
Jesús seqir um frelsisráð Guðs (Matt. 11,
25):
„Jeg vegsama þig, faðir, herra himins og
jarðar, að þú hefur hulið þetta fyrir spek-
ingum og hyggindamönnum og opinberað það
smælingjum“.
Jesús xegir um sjálfan sig. (Matt. 11, 27).
„Allt er mjer falið af föður mínum og eng-
inn gjörþekkir soninn nema faðirinn og eigi
heldur gjörþekkir nokkur föðurinn nema son-
urinn og sá er sonurinn vill opinbera hannu.
Jesús segir við syndarana: (Matt. 11, 28.)
Komið til min aliir þjer, sem erfiðið og
þunga eruð hlaðnir og jeg mun gefa yður
hvíld,
Jesús segir við þá, sem hafa komið, læri-
sveina sína:
„Verið í mjer, þá verð jeg líka í yðuru.
j(Jóh. 15, 4).
„Sjá, jeg er með yður alla daga allt til
enda veraldarinnar“. (Matt. 28, 20).
Páll segir: Það orð er satt og í alla staði
þess vert að við því sje tekið, að Kristur
Jesús kom i heimi .n, til þess að frelsa synd-
uga menn, og er jeg þeirra fremstur. (Tim.
1, 15).
LITLl LÁVARÐURINN
EPTIR
F. H. BURNETT
VI. KAP.
Jarlinn og sonarsonur hans.
Þegar litli lávarðurinn vaknaði næsta
morgun, heyrði hann óminn af samtali og
brakið í brennanda viði á arninum. Ilann
hafði ekki vaknað kvöldið áður er hann var
borinn upp og háttaður.
„Þjer verðið að vera varkár, Dawson“,
var einhver að segja, „að láta hann ekki
merkja neitt á yður, hversvegna að hún
megi ekki vera hjá honum. Orsökinni á að
halda leyndri".
„Já, ef það er vilji hans hágöfgi“, sagði
önnur rödd, „þá verður sjálfsagt svo að
vera. En hart finnst mjer það að þeim skuli
stíað sundur; hún er þó ekkja og hann ein-
asta barnið, og þar að auki svo fallegur og
elskulegur, aðalsmaður í öllum æðum. Þeir
Jakob og Tómas dáðu það mjög í gærkveldi í
þjónasalnum, hve fallega og sakleysislega
hann hefði setið og talað við borðið eins og
væri hann hjá bezta og Ijúflyndasta vini
sínum. Þeir sögðust aldrei hafa sjeð neitt
slíkt á allri sinni lífsfæddri æfi. Eða að sjá
hve yndislegur hann var, þegar við Jakob
vorum látin fara með hann sofandi upp hing-
að, og höfuðið ljóslokkaða lá á öxlinni á Jak-
obi, og litlu vangamir eins og rósum prýdd-
ir, það var svo fögur sjón sem hægt var að
hugsa sjer. Jeg held nú hans hágöfgi hafi
heldur ekki verið blindur fyrir því; hann
leit á drenginn og sagði lágt við Jakob:
„Gættu að að vekja hann ekki“, sei’r hann“.
Litli lávarðurinn heyrði óminn, en ekki
orðaskilin af samtali þessu. Nú vaknaði hann
alveg og opnaði augun. Það voru tvær konur
inni í herberginu. Allt var svo bjart og fall-
egt; eldur brann á arni og sólin skein inn
um gluggana, sem prýddir voru með berg-
fljettum og vafningsviðum. Báðar konumar
komu nú til hans og sá hann þá að önnur