Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.05.1927, Blaðsíða 7

MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
5
LITLI LÁVARÐURINN
EPTIR
F. H. BURNETT
Javlinn var drambsamur gamall mað-
ur, drambsamur af ætt sinni og tign, og
þess vegna þótti honum gott að geta sýnt
heiminum, að nú hefði þó Dorincourt eign-
ast erfingja, sem verður væri þeirrar tign-
ar, er biði hans.
Morguninn sem nýi hesturinn hafði veríð
reyndur, hafði jarlinn verið svo glaður, að
hann hafði næstum því gleymt gigtinni. Þeg-
ar hestasveinninn leiddi út hina ljómandi
skepnu, sem hringaði hinn gljáandi makka
og skók hið fagurlagaða höfuð í sólskininu,
sat jarlinn við opinn glugga í bókasafninu
og horfði á, meðan Fauntleroy fengi fyrstu
kennsluna í reiðmennsku. Honum var for-
vitni á að sjá hvort drengurinn sýndi af sjer
nokkur hræðslu gæði. Það var ekki mjög
litill hestur, og hann hafði opt sjeð börn
verða hrædd við fyrstu tilraunina.
Fauntleroy steig á bak með miklum fögn-
uði. Hann hafði aldrei komið reglulega á
hestbak fyrri og var því frá sjer numinn af
gleði. Wilkins, hestasveinninn, teymdi hest-
inn fram og aptur fyrir framan bókasals-
gluggann.
„Sá er nú ekki nein skræfa“, sagði Wil-
kins á eptir. „Það var ekki mikill vandi að
koma honum á bak. Enginn, þótt eldri væri,
hefði setið beinni en hann. Svo segir hann
við mig: „Wilkins, segir hann, sit jeg nú
upprjettur? Þeir sitja svo beinir í reið-
hringnum, sei’r hann, og jeg segi: Þjer sit.j-
ið teinrjettur, yðar tign!“ og hann hlær eins
ánægður eins og mest gat orðið. „Segðu
mjer, sei’r hann, ef jeg sit ekki rjett“.
En það að sitja beinn, þegar teymt er
undir manni, er ekki mikill vandi, og honurn
þótti það ekki fullnægjandi. Og eptir nokkr-
ar mínútur sagði hann við afa sinn, sem sat
við opinn gluggann: „Má jeg ekki ríða sjálf-
ur? Má ekki fara harðara? Drengurinn í
Fimmtugötu var vanur að láta brokka og
valhoppa!“
„Heldur þú að þú getir látið brokka og
valhoppa“, spurði jarlinn. „Mjer þætti gam-
an að reyna það“, svaraði Fauntleroy.
Jarlinn gaf Wilkins merki og Wilkins tók
svo sinn hest og settist á bak, fjekk Faunt-
leroy taumana og hjelt aðeins í auka taum.
„Nú“, sagði jarlinn, „láttu hann brokka“.
Næstu mínúturnar voru fremur erfiðar
fyrir unga riddarann. Hann fann að brokk
var ekki eins auðvelt og seinagangur, og
því harðara sem folinn brokkaði, þess
þyngri varð þrautin.
„Je-eg hri-istist mi-ikið hel-heilmikið“,
sagði hann við Wilkins. — „Hri-stist þú-ú
líka?“
„Nei, lávarður minn“, svaraði Wilkins.
„Þjer venjist fljótt við það. — Spyrnið í
ístöðin".
„Það er je-eg altaf að gjö-öra“, sagði
Fauntleroy.
Hann skókst upp og niður fremur óþægi-
lega, og snaraðist til ýmissra hliða. Hann
var orðinn lafmóður og rauður í framan, en
hann herti sig af öllum mætti og sat eins
beinn-eins og hann gat. Jai’linn gat sjeð það
frá glugganum, þar sem hann sat. Þegar
1 eiðmennirnir komu svo nálægt að talast
mátti við, eptir að þeir höfðu verið í hvarfi
í nokkrar mínútur bak við trjen, var hattur
Fauntleroys fokinn af; kinnar hans voru
blóðrjóðar og varimar fast klemdar saman,
en samt bar hann sig enn karlm.annlega á
brokkinu.
„Bíddu við eitt augnablik!“ sagði jarlinn.
„Hvar er hatturinn þinn?“
Wilkins brá hendi að hatti sínum. „Hann
fauk af, yðar hágöfgi“, sagði hann og var
l'onum auðsýnilega skemmt. „Vildi ekki láta
mig tefja mig á að taka hann upp, lávarður
minn“.
„Ekki mjög hræddur, er hann?“ spurði
jarlinn þurlega.