Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.07.1927, Blaðsíða 8

6
MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
LlTLl LÁVARÐU Rl N N
EPTIR
F. H. BURNETT
Þótt undarlegt megi virðast, þá þótti hon-
um ekki eins gaman að neinu eins og að
á.huga litla mannsins á því, sem laut að
högum leiguliðanna. Sjálfur hafði hann
aldrei látið sjer þá neinu skipta, en honum
þótti samt mjög vænt um það að sjá hvernig
barnsleg alvara gat rúmast í litla hrokkin-
hærða kollinum innan um alla leiki og fjör
og kæti.
„Það er einn staður“, sagði Fauntleroy og
leit upp á afa sinn stórum augum, sem hroll-
ur og ótti skein greinilega úr. — „Ljúfust
hefur sjeð hann; hann er í hinum enda
þorpsins. Húsin standa fast saman og eru
næstum komin að hruni; það er varla hægt
að draga andann þar inni; og íbúarnir eru
svo hræðilega fátækir og allt er svo voða-
legt. Þeir verða opt veikir og bömin deyja;
og þetta gjörir þá vonda að lifa þannig og
vera svo fátækir og aumir! Það er verra en
hjá Mikael og Bridget. Regnið kemur inn
um þökin! Ljúfust fór að vitja um veika
konu, sem á þar heima. — Hún vildi ekki
láta mig koma nærri sjer fyr en hún hafði
haft alveg fataskifti. Og tárin runnu niður
vanga hennar, þegar hún var að segja mjer
frá þessu!“
Og tár voru komin fram í augu hans
sjálfs, en hann brosti gegnum þau.
„Jeg sagði henni að þú mundir ebkert vita
af þessu og að jeg skyldi segja þjer frá því“,
sagði hann. Hann stökk niður af stólnum og
kom og hallaði sjer á stól jarlsins. „Þú get-
ur komið því öllu í lag“, sagði hann, „eins og
þú hjálpaðir Higgins. Þú getur komið öllu í
lag fyrir alla. Jeg sagði henni að þú mundir
gjöra það og að Newick mundi hafa gleymt
að segja þjer frá þessu“.
Jarlixm leit niður á litlu höndina, sem lá á
knje hans. Newick hafði ekki gleymt að
segja honum frá þessu; hann hafði meir að
segja optar en einu sinni lýst fyrir honum
því hræðilega ástandi sem ætti sjer stað í
þeim hluta, þorpsins, sem kallaður var
Jarlshverfið. Hann vissi allt um kot-
garmana, sem varla hjeldust uppi, um hina
siæmu framræslu, hina saggasömu veggi,
brotnu glugga, skekktu gafla og leku þök, og
allt um fátæktina, veikindin og eymdina.
Sjera Mordaunt hafði uppmálað allt þetta
íyrir honum í hinum sterkustu litum, og
ströngum orðum, og jarlinn hafði svarað
með svæsnustu skömmum, og þegar gigtin
var upp á sitt versta, hafði hann sagt að
því fyr sem þorparahyskið í Jarlshverfi
dræpist og væri dysjað á kostnað hreppsins,
því betra væri það, og þar með væri útrætt
um það mál. En nú, er hann horfði á litlu
höndina, er lá á knjám hans og renndi aug-
unum frá hendinni upp á litla bjarta andlit-
ið, þá var ekki laust við að hann hálfblygð-
aðist sín bæði vegna Jarlshverfis og sjálfs
sín. —
„Hvað þá“, sagði hann, „ætlastu til að
láta mig fara að byggja fyrirmyndar hús?
Er það það, sem þú vilt?“ — Hann lagði
hönd sína á hönd drengsins og strauk hana.
„Það verður að rífa kotin niður“, sagði
Fauntleroy með ákafa. „Ljúfust segir það.
Við skulum fara og láta rífa þau niður
á morgun. Fólkið verður svo glatt af því að
sjá þig. Og það veit að þú sjert kominn til
að hjálpa þeim!“ Og augu litla drengsins
skinu eins og stjömur í hinu rjóða andliti.
Jarlinn stóð upp úr stólnum sínum og lagði
höndina á öxl litla drengsins: „Við skulum
koma út á húshjallann og tala betur um
málið“, sagði hann og hló við.
Og þótt hann hlægi tvisvar eða þrisvar,
meðan þeir voru að ganga saman úti á hjall-
anum, þá virtist hann að vera að velta ein-
hverju fyrir sjer, sem honum var ekki ógeð-
felt, og hann ljet höndina hvíla á öxl drengs-
ins, meðan þeir gengu saman. —