Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.09.1927, Blaðsíða 5

MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
3
hið rjetta og sanna. Blómelsk kona hafði
næmt auga fyrir fegurð og prýði; trygg-
lynd var hún og vinföst og rjetti mörgum
hjálparhönd, en helst í kyrþey. Var hún í
sfcjórn hjúkrunarfjelagsins „Líkn“, og um
mörg ár meðlimur K. F. U. K., enda vildi
hún, að hjálp væri veitt bæði líkama og sál.
Margvíslegu láni átti borgarstjórafrúin að
fagna, en hún kannaðist einnig við erfið-
leikana, því að oft átti hún við mikla van-
heilsu að stríða. Þá sást það, hve mikil kjark-
kona frú Zimsen var, og þeir, sem þekktu
hana, vissu hvaðan henni kom þrek og
kraptur. Trúin veitti henni krapt.
Snemma æfinnar varð hún fyrir áhrifum
kristinnar trúar og sú trú fylgdi henni fram
að síðustu stund. Allir sem þekkt hafa heim-
ili þeirra hjóna vita þetta, þeir vita, að
borgarstj órafrúnni var trúin heilög alvara,
og það fann hún sjálf, að trúin var það afl,
sem auðgaði gleðina og veitti krapt í bar-
áttunni.
Er nú harmur mikill kveðinn að manni
hennar og (jóttur. frú Ingibjörgu Topsöe-
Jensen, en hún hefur nú í sumar verið í
kynnisför hjá foreldrum sínum.
Við lát frú Floru Zimsen á bæjarfjelag
vort ágætri konu á bak að sjá, og heimili
bennar umhyggjusamri, dugmikilli húsmóð-
ur. — Er hennar sárt saknað af fjöldamörg-
um vinum, sem votta manni hennar, dóttur
og tengdasyni og öðrum aðstandendum hlut-
tekning í sorg þeirra.
Blessuð sje minning mætrar konu.
Þannig skrifar formaður fjelags vors,
sjera Bjarni Jónsson, í Morgunblaðihu 27. f.
m., um frú Zimsen.
----o----
Tap og ávinningur.
Englendingurinn John Ruskin segir ein-
liversstaðar, þegar hann er að tala um lífs-
kjör mannanna, að hann undrist ekki þján-
ingar þeirra, en hann undrist opt hve þeir
tapi miklu. Nú gæti manni virzt það nægi-
legt undrunarefni að vissu leyti, að mennirn-
ir skuli þurfa að ganga í gegnum svo mikla
erfiðleika hjer á jörðu. Hversu miklar þján-
ingar og sársauka, live mikla sorg og reynslu
l’ærir ekki hver dagurinn sem rís! Hversu
erfið er ekki tilveran mörgum, ef til vill
ílestum og þó undrast Ruskin ekki þján-
ingar mannanna. Honum virðist það eðli-
legt, að þeir verði að reyna alt þetta, því
það heyri jarðlífinu til og sjeu hlekkir í
þeirri keðju af uppeldisráðstöfunum, sem
allir verði að lúta.
En hann undrast aptur á móti opt hversu
miklu þeir tapi. Það er eins og í því felist
það álit hans að mennirnir sjálfir eigi opt-
ast sök á því, er þeir tapa. Þeir gæti þess
ekki nógu vel, missi það úr höndum sjer.