Tákn tímanna - 15.08.1919, Blaðsíða 1

r

C7
f
Dllt
»Því að orð-Guðs er lifandi og kröftugt og beittara hverju tvíeggj-
uðu sverði, og smýgur inn í instu fylgsni sálar og anda, liðamóta og
mergjar, og er vel fallið til að dæma hugsanir og liugrenningar hjartans«.
I. ár.
Reykjavík 15. ágúst 1919.
11. tbl.
»En vita skalt pú petta, að á síðustu dögum munu koma örðugar tíðir«.
„Heimurinn fyrirferst og fýsn hans“,
»Elskið ekki heiminn, ekki heldur þá
hluti, sem í heiminum eru. Ef einhver
elskar heiminn, þá er kærleiki föðursins
ekki í honum. Því alt það sem í heim-
inum er, fýsn holdsins og fýrsn augn-
anna og auðæfa-oflæti. Það er ekki frá
föðurnum, heldur er það frá heiminum.
Og heimurinn fyrirfersl og fýsn hans,
en sá, sem gjörir Guðs vilja, varir að
eilifu«. 1. Jóh. 2, 15 — 17.
Nátlúrlegur maður elskar heiminn, og
það er honum lilheyiir. Okkur er það
óeðlilegt að elska ekki heiminn, og þar
hlýtur að verða mikil og gjörsamleg
breyting í hjartanu, áður en við náum
því, að geta og vilja elska nokkuð ann-
að. Ilinn óendurfæddi mun halda fast í
og binda sig hinu jarðneska — hið
jarðneska er honum eðlilegt, og hann
hefir engan smekk og enga löngun fyrir
og til neins þar fyrir utan. Sá, sem er
holdlega sinnaður, skilur að eins það,
sem holdlegt er (Róm. 8, 5) hann »skil-
ur ekki það, sem Guðs anda heyrir til;
því það er honum heimska, og hann
getur ekki þekt það, því það dæmist
andlega«. 1. Kor. 2, 14.
»Ef einhver elskar heiminn, þá er
kærleiki föðursins ekki í honum«. Með
orðatiltækinu heimurinn, er hér meint
liið illa. Alt, sem tælir og ginnir hið
náttúrlega hjarta, er af heiminum. Alt
það, sem vekur löngun til þess, sem
andstætt er orði Drotlins, er af heimin-
um, jarðneskt. Alt, sem verkar æsandi
og lokkandi á hinar holdlegu eðlishvat-
ir mannsins, er frá heiminum ekki frá
Guði. Sá, sem elskar þessa hluti, þekkir
ekki kærleika föðursins, kærleiki sá, sem
Guð á til, er ekki til hjá þvílíkum, og
það, sem þvílíkur elskar, er Guði fjar-
lægt. Ef einhver elskar heiminn, þá er
það vegna þess að hann sjálfur er jarð-
neskur.
Þarna hefir þú, lesari, mælikvarða til
að mæla sjálfan þig með, hvort þú ert
af Guði eða heimi þessum. Elskar þú
það, sem er göfugt og gott? Þykir þér
mest varið í að hugsa um það, sem er
háleitt og hreint? Eða kýs þú heldur
að brjóta heilann um það, sem er jarð-
neskt, hið ómerkilega? Finst þér meira
geðfelt að láta hugann leika um hið
gagnslausa, hégómlega, lxoldlega, saur-