Tákn tímanna - 01.05.1920, Blaðsíða 2

58
TÁKN TÍMANNA
hélt áfram að biðja og kalla á eftir
honum, þegar lærisveinarnir vildu að
hann sinti henni ekki, kom hún og
féll niður við fætur hans biðjandi, hjálpa
þú mér herra og hún varð bænheyrð.
Hvílík gleði hefir það verið, þegar hún
kom heím og fann dóttir sina heilbrigða.
t*að er bæn trúarinnar, er vér þurfum
að hafa meira af. Þriðja frásögnin er
um föður er átti son er var veikur,
Jóh. 4, 43—54. Þessi faðir var konungs-
maður. Hann ferðaðist til fundar við
Jesúm og bað hann að lækna son sinn,
því hann lægi fyrir dauðanum. Jesús
segir við hann: »Far þú heim, sonur
þinn lifir«, og maðurinn trúði orðum
þeim er Jesús hafði talað til hans og
fór.
Og að síðustu, hér höfum við frásögnina
um ekkjuna frá Nain. Lúk. 7, 11—17.
Hún var mjög sorgmædd; því hennar
einkasonur var dáinn. Þegar maður
hennar dó, hafði hún þó soninn sér til
gleði og ánægju. En nú var hann einnig
borinn burtu og hún var einstæðingur
í annað sinn, En þegar Drottinn sá
hana, kendi hann inniiega í brjóst um
hana og sagði við hana: »Grát þú ekki!«
Og hann gekk að og snart líkbörurnar,
en þeir, sem báru. námu staðar, og
hann sagði: »Ungi maður, eg seg, þér,
rís þú upp!« og settist þá sá upp, sem
dauður var, og tók að mæla, og hann
gaf móðir hans hann.
Jesús óskar einnig að foreldrarnir
komi með smá börn tíl hans. Látið
börnin koma til min, og bannið þeim
það ekki, því slíkum heyrir Guðsríki
til«, Mark. 10, 14. Jesús er vinur barn-
anna. Mér dettur í hug, er eg las um
einn hvíldardagsskóla, og þar var spurt,
hvort Jesús mundi nokkru sinni brosa.
Ein lítil stúlka svaraði, að ef Jesús
hefði aldrei brosað, mundu smá börn
ekki hafa komið til hans.
Það er foreldranna einkaréttindi, að
bera smábörnin á örmum bænarinnar,
og ef þeir gera það með þeirri trú
og með slíkum áhuga, sem mæðurnar
forðum, munu þeir áreiðanlega fá mikla
blessun.
Það er stundum ekki létt að starfa
fyrir ástvini sína. Vér höldum jafnvel
að vér höfum gert alt, bvað vér megn-
um. En Jesús megnar að fullkomna
verkið, vér verðum að koma aftur til
hans. Hann fór og leitaði að hinum
týnda sauð, þar til hann fann hann.
Hann kom gangandi um nótt á hinu
ólgufulla hafi, til að hjálpa lærisvein-
um sínum, Jesús megnar að frelsa, þó
illa líti út fyrir vorum augum.
Ef hinn mikli dagur skyldi nú koma.
Hversu margir af oss mundu þá geta
sagt: »Hér er eg og þau börn, sem þú
gafst mér«.
Látum oss starfa og biðja fyrir æsku-
lýðnum, fyrir börnum vorum.
Leitið og þér munuð finna.
Þegar mennirnir fjellu í synd, fjarlægð-
ust þeir Guði og urðu dauðanum undir-
orpnir. Og frá þeim tíma hefir rödd
Drottins hljómað til mannanna að leita
hans: og fyrirheitið um að sá sem leit-
ar skal finna, er gefið til uppörfunar.
Margir hafa hlýtt röddinni, sem kallar.
En því miður, flestir leita heimsins og
þeirra hluta, sem í heiminum eru. En
samt verður Drottinn ekki þreyttur að
kalla. Þegar vér lesum Guðs orð, sjáum
vér hversu óþreytandi hann starfar á