Tákn tímanna - 01.09.1922, Síða 2

ðó
TAKN TÍMANNA
Þetta segir biblian einmitt fyrir aö muni
verða. Alt frá upphafi, hafa hinir helgu
spámenn talað um tíma, er alt skuli
endurskapast, Post. 3, 18—21. Syndin
svifti manninn hreinleika og heilagleika,
eilífu lífi og hinu inndæla Edin-heimiii.
Verk Krists er að afmá syndina og end-
urreisa alt hið týnda. Aftur skulu koma
fram menn hreinir og heilagir er lifi
eilíflega á nýskapaðri jörðu.
Um þetta hefir Guð gefið oss ákveðn-
ar yfirlýsingar: »Eg skapa n^'jan himin
og nýja jörð«, »skepnan skal verða
frelsuð úr þrældómi forgengileikans til
dýrðarfrelsis Guðs barna«. Það hefst
»komandi öld«, það koma »timar er alt
verður endurskapað«.
Postulinn staðfestir þetta, þegar hann
segir: »Skepnan stynur og þráir opin-
berun Guðs barna, skepnan var lögð
undir forgengilegleikann, ekki af fúsum
vilja hennar, heldur vilja hans, sem
lagði hann undir hann — í von um
að skepnan muni líka verða jrelsuð frá
forgengilegleikauum til frelsisdýrðar Guðs
barna Því að vér vitum, að öll skepnan
stynur og er öll undir þjáningum til
þessa«. Róm. 8, 19—22.
Byrðum verður létt af, þránni full-
nægt. Ný öld mun upp renna. Skepnan
skal eigi lengur vera undirorpin for-
gengilegleikanum. 011 nát-túran skalverða
eins og Edenheimilið forðum. Pað verð-
ur öld opinberunar Guðs barna. Nú eru
þau hulin heiminum, en þá skal dýrð-
in opinberast.
Ekki mun þó skepnan ein, »heldur
og vér, sem höfum þó frumgróða and-
ans, andvarpa með sjálfum oss, er vér
sækjumst eftir barnarétti vorum, nefni-
lega en'durlausn líkama vors«. Róm. 8,
23. Frumgróði andans er oss dýrmæt
eign, en þó ekki alt, sem vér eigum í
vændum. Vér erum ekki ánægðir. Ósk
vor er á laun, en engu siður sterk fyrir
þvi. Vér sækjumst eftir dýrð hins eilifa
heims, þar sem ekkert skal ilt vera,
engin sorg né harmur, enginn dauði.
1 þessum komanda heimi skal engan
neilt bresta. Drottinn hefir heitið þessu:
»Pjónar mínir skulu gleðjast«. »Pjónar
mínir skulu æpa af hjartans fögnuði«.
Og lambið, sem er fyrir miðju hásæt-
inu, skal gæta þeirra og leiða þá að
lindum lífsvatnsins«. Jes. 65, 13 — 14;
Opinb. 7, 17.
Jörðin skal vera bústaður friðarins
og fagnaðarins. »Með gleði skulu þér
fara og í friði leiddir verða, fjöllin og
hæðirnar skulu æpa fagnaðaróp fyrir
augliti yðar, og öll tré skógarins klappa
höndum saman«. Jes. 55, 12. »Engin
bölvun skal framar til vera, af því að
engin synd er framar til. Ekkert óhreint
skal koma inn í nýju borgina og á
nýju jörðina; þeir einir sem ritaðir eru
í lífsbók lambsins, fá að búa þar, og
þeir skulu lifa að eilífu«. »Dagar míns
fólks skulu vera sem dagar trésins«,
segir Drottinn. Tiéð stóð þeim Adam
og Evu fyrir augum, sem veð fyrir Guðs
loforði um eilíft líf. Það er þetta veð
eilifs lífs, sem spámaðurinn bendir til,
þegar hann segir, »að eins og lífsins tré
standi í miðri paradís Guðs eilíflega,
svo skulu og börn hans að eilífu lifa«.
»Dýrlegir hlutir eru frá þér sagðir,
þú borg Guðs«, segir Sálmaskáldið.
Sálm. 87, 3. »Um hana liggur múr, sem
hefir tólf grunna og á þeim standa nöfn
hinna 12 postula; göturnar ern úr gulli
og gagnsæu gleri. Múrinn er prýddur
með alls konar dýrmætum steinum. —
Hin tólf hlið borgarinnar eru tólf perl-