Tákn tímanna - 01.09.1922, Síða 4
92
TÁKN TÍMANNA
himnanna, og tignað mállaus skurðgoð
sín. f*ess vegna, segir hann, var höndin
send af Guði og hún ritaði orðin: »Mene,
Mene, Tekel, Ufarsin«.
Þetta er hin rétta merking orðanna:
Mene = talið hefir Guð daga konungs-
dóms þíns og bundið enda á þá; Tekel
= veginn ertu á vogarskál vísir hár og
léttur fundinn; Ufarsin = ski/t er riki
þínu og gefið Medum og Persum«. —
Konungur hafði ekkert móti þessari
ráðningu að segja. Hann vissi sig sekan
og ásökun vaknandi samvizku hans
skipar honum nú að sæma Daníel með
launum þeim, er rúnirnar fengi ráðið,
en þeim Iaunum gat þó Daníel ekki
veitt viðtöku.
Fögnnður óguðlegra er skammvinnur.
En hvað öll jarðnesk gleði er innan-
tóm og svikul. Fögnuður óguðlegra er
skammvinnur og gleði vanheilagra manna
er eins og augabragð«. Guð þarf svo að
segja ekki annað en að hreyfa fingur
sinn, þá er úti um allar syndsamlegar
skemtanir mannanna. Ef þeir, sem taka
þátt í þeim skemtunum sjá dauðann
nálgast eða aðra óhamingju, þá snýst
gleðskapurinn óðara í örvæntingu. —
Meira að segja: Guðlausir menn þurfa
eigi annað en að minnast dauðans í
öllum ofmetnaði sinum; þá verða þeir
valtir á fótum og spyrja: »Hvað á þelta
að þýða, er það kanske viðvörun frá
öðrum heimi, æðri veru?«
Hversu tílt er það ekki, að samtíðar-
menn vorir gefi sig algerlega á vakl
nautnum, sem skemma, saurga og sví-
virða bæði líkama og sál? En hve kjöt-
kveðjuhátíðir og dansleikir minna á
næturgildi Belsazar konungs! Petta líf,
í ofáti og ofdrykkju gerir menn sljófa,
svæfir rödd samvixkunnar og æsir þá
til uppreistar gegn Guði. En þegar hver
einstakur maður er sokkinn í þetta
spillingardjúp, og hugsar ekki um ann-
að en að svala sínum lioldlegu, dýrs-
legu girndum, þá er liann kominn á
glötunarbarminn. Að því leyti er þessi
Belsazar saga alt af að rætast.
Ráðaþrolin, sem auðkenna heimslífið
nú á dögum, er leysa skal úr hinum
miklu og erfiðu vandamálum eða ráða
rúnir lífsins og dauðans, minnir átak-
anlega á skelfingarfátið, sem kom á
Belsazar og stórmenni hans á þessari
örlagaþrungnu veizlunótt. Menn rísa gegn
Guði almáltugum og tigna sína guði:
Upplýsingu, siðmenningu, þjóðmenn-
ingu og hvað sem það nú heitir, sem
menn vænta sér svo mikils af. Menn
hafa jafnvel haldið, að þeir gætu full-
nægt instu þörfum sálar sinnar með
harðgrýti efnishyggjunnar; þeir halda
að þeir geti áunnið sér hamingju, með
því að svala holdlegri nautnasýki sinni.
Peir hafa krossfest.Krist, en látið Barra-
bas lausan. En nú hafa ósköpin dunið
yfir heiminn skyndilega og hræðilega og
nú stendur Mene, Tekel ritað yfir straum-
um blóðs þess, er úthelt hefir verið í
grimdaræði.
Hver getur ráðið rúnirnar? Vitringar
heimsins geta það ekki. Það fer eins
og spámaðurinn segir: »Ógæfa mun
koma á ógæfu ofan, og orðrómur á
orðróm ofan, og þeir munu leita vitr-
ana hjá spámanninum, og Iögmálið
hverfa prestinum, og ráð hinum gömlu«.
Ez. 7, 26. —
Jafnvel á vorri upplýsingaröld, snúa
menn sér í — ráðleysi sínu — til spek-
inga þessa heims. Eins og forðum leila
menn upplýsinga hjá og með særinga-
mönnum og hyggja sig komast á þann
hátt í samband víð framliðna og fá