Tákn tímanna - 01.09.1922, Page 7
TÁKN TÍMANNA
95
Á réttnm tima.
Nú var meira en hálfur mánuður
liðinn frá því er hið örlagaþruDgna
skeyli kom. Tímalengdin var farin að
draga úr beiskustu sorginni og svo var
hinni ástúðlegu þjónustu frú Brook fyr-
ir að þakka, að frú Lawrance fann nú
að Guð hjálpaði henni til að bera sorg-
ina. En þrátt fyrir alt, þá fann hún
eðlilega einatt til þess að skilnaðurinn
var henni nærri óbærilegur. Og þegar
hún leit fram í timann og sá allar þær
raunir sem hún yrði ein að mæta, þá
fanst henni sem hún mundi hníga nið-
ur undir þeirri byrði.
Það var nú fyrst heimilið. Hún var
búin að basla fyrir þvi mánuðum sam-
an, til að halda því uppi fyrir hönd
Harrys; en ef hann fengi nú aldrei að
njóta ávaxtanna af þessu striti hennar,
þá var henni það engin ánægja. Og það
sem meira var, það var of kostnaðar-
samt. Og þó að hún legði öll lífsþæg-
indi i sölurnar, þá gat hún ekki lengur
haldið því uppi. Henni kom til hugar
að hún yrði að leigja eitt eða tvö her-
bergi; en henni hraus hugur við því og
vísaði þeirri hugsun óðara frá sér.
Fyrir nokkrum dögum hafði hún velt
þessu öllu fyrir sér í huganum; henni
var ant um að vita, bvað henni væri
best að taka til ráða. Það sem flýlti
fyrir úrskurði hennar í þessu efni var
það, að hún fékk háan reikning frá
lækninum fyrir það, að hann hafði
gengið til Ödu í hinum langvinna sjúk-
leika hennar síðastliðinn vetur. Reikn-
ingurinn var meira en hár — hann var
óviðráðanlegur og frúin hneig alveg nið-
ur undir þeirri byrði. Hún sá það glögt,
að ekki voru aðrir kostir fyrir hendi,
en að hún færi úr húsinu og útvegaði
sér ódýrra húsnæði og sparaði meira
en nokkru sinni áður.
Og loks fór svo, að hún fastréð með
sér að fara úr húsinu; en það var óg-
urlega hart aðgöngu að fara úr húsinu.
Það tók fastan á, að segja skilið við
þann stað, sem átti svo margar kærar
minningar að geyma. Og hve^ er sá
elslcandi kvenmaður er ekki mundi hafa
fundist það?
Það var á sunnudagsnólt, er frúin
fastréð með sér þennan burtílutning, og
á mánudagsmorgun fór hún því á fund
kaupmanns nokkurs til þess að vita
hvað hann vildi gefa fyrir húsbúnaðinn
hennar. Kaupmaður kvaðst skyldi koma
heim til heDnar sama kvöldið og líta
á hann, og svo kom hann á tilnefndri
stundu.
Kaupmaður þessi var hinn mesti
hrappur. Og er hann var búinn að vera
þar fáeinar mínútur, sá frúin að vonir
sínar mundu illa bregðast um það hún
gæti fengið mikið fyrir húsbúnaðinn.
»Þér vitið«, mælti hún, er kaupmað-
ur gekk inn í borðstofuna, »að maður-
inn minn smiðaði flesta af þessum mun-
um, svo að eg veit að þeir eru traustir
og------«.
»Ó, heimaunnir!« sagði kaupmaður
með háðsglolti, sem hann reyndi að
leyna, »þá er eg hræddur um, að eg
geti ekki fengið mikið fyrir þá. Heyrið,
þér, hvað viljið þér fá fyrir þetta eik-
arborð?«
»Nú, eg veit að maðurinn minn varði
mikln fé til smiðarinnar, og eftir því
sem slíkir munir eru metnir nú á tím-
um, þá hygg eg það sé tíu punda virði.
Eða hvað haldið þér?«
»Eg held ekki. Þér skuluð fá 40 skild-
inga (shillings) eða tvö pund. En svo
get eg varla komið þvi út aftur fyrir