Tákn tímanna - 01.09.1922, Blaðsíða 3
TÁKN TlMANNA
91
ur, hvert hlið fyrir sig er perla. Musteri
borgarinnar er .Guð Drottinn hinn al-
máttugi og lambið«.
»Borgin þarfnast eigi sólar né tungls
til að lýsa henni, því að dýrð Guðs
ljómar hana upp, og lambið er Ijós
hennar. Og þjóðirnar, sem hólpnar eru,
ganga fram í Ijósi hennar og konungar
jarðar bera dýrð sína inn i hana. Hlið-
in skulu eigi vera lokuð um daga og
nótt skal þar eigi framar vera. Þar er
lífsins fljót og vatnið í því tært sem
krystallur; streymir það fram undanhá-
sæti Guðs og lambsins. Beggja vegna^
við fljótið er lífsins tré, er ber ávöxtu
á mánuði hverjum«.
»Sælir eru þeir, sem halda boð hans,
því að þeir hljóta að fá aðgöngu að
lifsins tré og ganga um hliðin inn í
borgina«. »Ljúkið upp hliðunum, svo
þeir geti inn gengið hinir réttlátu, sem
varðveita trúnað«. »Og hinir endur-
leystu Drottins skulu koma aftur til
Zíon með fagnaðarsöng og eilífur fögn-
uður er yfir höfði þeirra; fögnuð og
gleði skulu þeir öðlast og sorg og and-
vörp hverfa«.
í trúnni sjáum vér þetla alt rætast,
er guð hefir lofað oss í sfnu heilaga
orði. Og i eftirvæntingunni um það eig-
um vér í helgum guðsótta að kapp-
kosta að og þrá tilkomu Guðs dags, til
þess að vér megum vera ólastanlegir
fyrir augliti hans, er hann opinberast í
dýrð.
Hve gleðileg verður sú guðsrikis öld!
Um gjörvallan heim ná þess laufskálatjöld.
Úr hvelfingu myndast þar musteri frítt,
Par mannkynnið alt Guði lof syngur blítt.
Dularfult letur.
Belsazar konungur gerði veizlu mikla
og bauð þúsundum stórmenna og hann
drakk nú fyrir augliti þessara þúsunda«.
»Þá ritaði hönd á vegginn rúnir, sem
enginn gat ráðið. Því hvorki konungur
né þeir, sem í veizlunni voru, gátu skilið
rúnirnar, sem hin dularfulla hönd rit-
aði á vegginn. Pá breyltist glaumurinn
og gleðin óðara í ógn og skelfingu. —
Iíonungur kallaði skjálfandi af ótta á
alla vitringa Babýlónar, — særinga-
menn, Kaldeumenn og spásagnarmenn,
og hét hverjum þeim, er fengi ráðið
rúnirnar, »purpuraklæðum og gullfesti
um hálsinn«. En þrált fyrir heitorð
konungs, gátu vitringarnir engan veginn
ráðið rúnirnar, og við það sló enn
meiri skelfingu á alla.
Svo er að sjá, sem drotningin hafi
gengið inn í veizlusalinn á þessu ör-
lagaþrungna augnabliki. Henni kom óð-
ara í hug, að til væri maður í ríki
konungs, »sem hefði hyggindi og vís-
dóm sem sjálfir guðirnir«, eins og hún
orðaði það. Og þar sem konungur var
viss um, að Daníel gæti ráðið rúnirn-
ar, þá skipaði hann þegar að sækja
hann.
Spámaðurinn gekk nú inn í veizlu-
salinn, djarfmannlegur að vanda; og er
konungur hafði beðið hann að taka til
máls, hóf Daníel mál sitt á því, að
biðja konung að minnast þess, að Ne-
búkadnesar faðir hans hefði eigi haft
nema skömm og vanvirðu af því að
neita þvi, að hinn sanni Guð væri hon-
um meiri. Því næst ávítar hann kon-
ung harðlega fyrir það, að hann skyldi
eigi hafa látið það sér að kenningu
verða, heldur gert uppreist gegn Guði