Verði ljós - 01.12.1898, Blaðsíða 7

183
Brosandi en ofur elskulega mælii Anna þá frara orðin, sem samvizka
haus rótt áður liafði mint liaun á: „Gef þeim, sera biður þig, og vertu
ekki afundinn við þann, er af þér vill láu taka‘-‘. Til þess nú að
dylja vandræði sin og jafnframt reyna konu sína, mælti hann: „Vilt þú
þá offra hringnum, sem þú berð á lieudinni11. „Með ánægju“, svaraði
liún og tók af sér hringinn. Meðan þetta samtal fór fram, var gamla
kouan komiu út í fordyrið. Anna kallaði á eftir henni og bað liana
um að bíða stundarkorn. „Er 'það alvara þín, að fá henni hringinn?“
spurði Lavater. „Itammasta!“ svaraði Auua. „Ertu búinu að gleyma
því, sem þú sagðir við mig í morgun við lesturinn ? Þú átt þó meira
en 6 dali í púltinu þínu“. Með táriu í augunum faðmaði Lavater nú
konuna sína að sér og mælti: „Þú ert réttlátari eu óg. Eigðu hringinn
þinn; þú hefir gjört mér kinnroða, og óg þakka þér fyrir það“. Síðan
opnaði hann púltið, tók fram dalina og fékk konunui þá.-----------
Á þennan hátt uppól Anna Lavater eiginmann siun, kendi honuin
að afneita sjálfum sér, og varð honum með því móti hin dýrmætasta
stoð i öllu starfi hans. Þegar Lavater var orðiuu prestur við niunaðar-
leysingjahúsið í Zúrich, var lioiium einnig falið á liendur að reka
prestsþjónustu og sálgæzlu við hegningarlnisið í bænum. Anua fór oft-
lega þangað með manni sínum, til þess að reyna að hafa betrandi áhrif
á kvenfangana. Og með alvörugeftii sinni og mildi tókst henni brátt
að ná hylli þeirra; sérstaklega tókst henni að laða að sér hina yngri
meðal þeirra, og margur kvenmaðurinn blessaði síðan alla æfi þá stuud,
er hún fyrst sá og kyntist Onnu Lavater. Þegar Lavater seinna var
orðinn sóknarprestur við heilaga Póturskirkju í Zúricli, oimaðist konu
hans nýtt og stærra starfsvið; húu gat ekki skoðað sóknarbörn mauns-
ins síns sér óviðkomandi, heldur áleit hún, að guð liefði einnig kallað
hana til að vera meðhjálp hans í starfinu meðal þeirra. Hvar sem neyð
og fátækt, sjúkdómur eða sorg sat innan dyra, var húu sjálfsagður
gestur, og enginn prestur gat tekið henui fram í því að tala huggunar-
og hughreystingarorðum til hinna bágstöddu og gjöra þeim krossinn
lóttbæran. Nótt og dag, hvenær sem hún var kölluð, var hún reiðu-
búin til hjálpar. Og ávalt starfaði hún þannig, að viustri höndiu vissi
ekki hvað hin liægri gjörði. Sórstaklega var hún vinur hinna geðveiku.
Húu hafði sjálf reynt þutiglyndi og hugarstríð, og vissi hvilfkt böl það
er; þess vegna áleit húu það ekki uema þakklætisskyldu sfna við þaun
guð, er hafði varðveitt liana sjálfa fyrir krossi geðveikinnar og lótt af
henui byrði þuuglyndisins, að gjöra sitt til að hjálpa öðrum, er urðu
fyrir liinu sama. Ejölda geðveikra manna hjálpaði hún; oft lét hún þá
dvelja vikum, já mánuðum sainau á heimili sínu og flestir þoirra gátu
snúið heim aftur með léttari lund og lofað guð fyrir, að hann liefði
gefið þeim slíkan vin, slíka móður.
Það má geta nærri hveruig þessi kona, er var svo rlk að kær-