Verði ljós - 01.11.1900, Qupperneq 5

165
börniu eru átnint „i drotni“ þ. e. sem þegar komin í samfélag við drott-
in sem safnaðarlimir, en safnaðarlimir gátu engir orðið nema ]>eir, er
skírn liöfðu tekið (sbr. Postgj. 2, 21).
Yór liljótum því að segja: enda þótt hvergi sé beinlínis talað um
ungbarnaskirn í nýja testameutinu, verðum vér þó að álít.a, að bæði orð
og athainir frelsarans og starfsvenja postulanna ekki að eius heimili haua
fyllilega, heldur geri það sennilegt mjög, að ungbarnaskírn hafi verið
um hönd höfð þegar í fyrstu kristui, jafnvel þótt mest beri á skírn
fullorðiuna manna, sem eðlilegt var, þegar menn á öllum aldri tóku trú
og megin ])orri þeirra, er skirðust, voru fulltíða menn.
II.
Þegar því andstæðiugar ungbarnaskirnarinnar koma með þá ástæðu
gegn henni, að liún sé fyrst upp komiu í kirkjunni skömmu áður en
ríkiskirkjutímabilið iiefst, þá nær sú ástæða naumast nokkurri átt.
Það sem þeir aðallega hafa bygt þessa ástæðu á, er, að það er ekki
farið að tala um ungbarnaskírn í ritum kirkjufeðrauna fyr en i lok 2.
aldar og byrjun 3. aldar. En þeir gá ekki að því, að þar er alstaðar
talað um ungbarnaskirnina sem helgivenju frá eldri tíð.
Ireueus (140-202 e. Kr.) segir með berum orðum, að skírn megi veita
mönnum ásérhverju aldursskeiði, því að Kristur liafi með lífi sínu helg-
að sórhvert aldursskeið: Kristur er kominn til að frelsa alla þá er ískirn-
inni endurfæðast í’yrir hanu, hvítvoðunga, ungbörn, uugliuga, æskumenn
og öldunga.
Tertúllían (160-220 e. Ivr.)talarum ungbarnaskíni og erhenuimjög mót-
fallinn af trúfræðilegum ástæðum. „Látiðbörnin koma þegar þau taka að
stálpast; látið þau verða kristin þegar þau geta sjálf þektKrist! Hví flýtir
hiun saklausi aldur sér t.il fyrirgefningar syndanna. Menu gæta meiri
varúðar í veraldlegum efnum; þeirn, sem menn vilja ekki trúa fyrir jarð-
neskum hlutum, trúa menn fyrir hinu guðdómlega11? IÞað er auðséð á
þessum orðum, að uugbaruaskírn hefir verið orðin almenn í kirkjuuui
um daga Tertúllíaus. JÞegar litið er til ástæðna þeirra, er hann kemur
með gegn uugbarnaskírninni, þá er það eftirtektarvert, að sú ástæða er
aldrei tilfærð gegn lienni, að hún sé fýrst upp koinin löngu eftir post-
ulatímabilið; eu það hefði hann naumast ógert látið, ef lionum liefði ver-
ið kunnugt um, að svo væri.
Órígenes (188-254 e. K.), sem sjálfur var skírður á barnsaldri, segir, að
söfnuðurinn hafi meðtekið þann sið frá postuluuum að skíra ungbörn11.
Og á öðrum stað segirhanu: „Smábörn eru skírðtil fyrirgefningar synd-
anna.
Cyprían (ý 258) talar og iðulega um uugbarnaskírn; og er eigi í neinum
vafa um róttmæti hennar, en honum greinir á viö menn um það hve-