Verði ljós - 01.05.1902, Page 12

76
En með því að flyt.ja þossa grein séra Björns hefir „Sameiningin11
blátt áfram gjört banatilræði við þessa skoðnn vora; og verði þeim skoð-
unum, sem þar er lialdið í'rain, ekki mótmælt i blaðinu, þá hefir vissu-
lega trú vor á „fríkirlcjulegu frjálslyudi11 þessa kirkjufélags landa vorra,
sem vér af hjarta hefðurn óskað allra þrifa, vaxtar og blessunar, fengið
það rothögg, að hún á sér enga viðreisnarvon. J. H.
Presthólamálið
virðist vcra að komast á dagskrá aftur. Eins og kunnugt er orðið,
var séra Halldóri veitt aftur prestakallið, er liaim hafði að nýju um
það sótt, og vissa þótti fyrir þvi fengin, að meiri liluti atkvæðisbærra
sóknarmauua væri með því, að prestakallið yrði aftur veitt honum.
Reyndar haíði svo farið, er kjörfundur var haldinn þar i prestakallinu
í fyrra sumar, að fleiri atkvæði urðu móti prestiuum en með, en siðar
þótti sannast, að annars vegar hefðu meðal andstæðiuga verið tveir
menu á kjörskrá, er ekld höfðu atkvæðisrétt, en hius vegar vautað á
kjörskrá 6 menn atkvæðisbæra, er búast hefði mátt við að greiddu
atkvæði með vinaliði prestsins. En þegar þetta þótti fullsanuað, var
prestakallið þegar veitt sóra Halldóri. — Hafi uú nokkur maður gert
sér vonir um, að nú mundi friður og spekt komast á í prestakalliuu,
þá virðast þær vonir haf'a brugðist sorglega, sérstaklega hvað heima-
sóknina (Presthólasókn) suertir, eftir því sem ráða má af norðleuzku
blöðunum. I greiu einui í „Norðurlandi11 út af Presthólaveitingunui
siðustu er þess t. a. m. getið, að aldrei hafi verið messað á Presthólum
síðan séra H. tók við brauðinu, svo megn sé óáuægan þar yfir eudur-
inusetningu séra H. í prestsembætti sitt, og í ritstjóruargrein í sama
blaðinu er þess getið, að allir prestar í Suður-Þingeyjarsýslu, að einum
undanteknum, hafi að sögn skrifað undir áskorun til kirkjustjóruariuuar
um að koma séra Halldóri frá embætti. Þetta hvorttveggja bendir í
alt annað en friðar- og samlyudisáttina, þvf miður.
Hvað úr þessu verður og yfir höf'uð livernig þetta sorglega Prest-
hólamál verður til lykta leitt, er eríitt að segja. Úr því sem komið er,
virðist sá möguleiki einn, til þess að um heilt grói í prestakalliuu og
öll sú últúð og fjandskapur hverfi, er þar hefir brytt á nú um mörg
undanfarin ár, að presturinn sjálfur sannfærist um, að það er skylda
lians við þá kirkju, sem heita á að hann þjóni, að hann sjálfviljuglega
víki burt þaðan, sem margra ára reynsla ætti að vera búin að sýna
honum svo að nægði, að hann er ekki réttur maður á réttum stað.
Það gegnir að eius furðu, að hann skuli ekki hafa sannfærst um það
fyrir löugu.