Ný evangelisk smárit - 01.07.1900, Blaðsíða 4

4
Það er eiiginn vafi & því, að Jesús átti marga slíka
lærisveina, er voru það á laun; ég nefni að eins Nikó-
demus og manninn, sem átti stofuua, þar sem Jesús
neytti jiáskamáltíðarinnar síðustu. Postulunum var ó-
kunnugt um þenuan lærisvein ; en Jesú var kunnugt
um hann. Þeir eru ærið margir, sem þannig eru
kristnir á laun, eða halda kristindómi sínum leyndum.
Nafntogaður maður sannkristinn, var ekki alls fyrir
löngu boðinn til veizlu við hirðina í Berlín. Hann
var flestum þar ókunnugur, stóð út af fyrir sig í
gluggaskoti og hugsaði með sjálíúm sér, er hann leit
yfir samkvæmið: „Hvílík heimshyggja og veraldleiki—•
án guðs“. Þá gekk til hans þýzkur hershöfðingi, sem
vissi, að hinn ókunnugi var trúaður kristinn maður,—
ef til vill hefir hann haft eitthvert hugboð um, hvað
hinn væri að hugsa; að minsta kosti mælti hann við
hann: „Dæmið oss ekki eftir útlitinu. I þessum
veizlusal eru niargir, sem biðja til guðs, biðja fyrir
ættjörðu sinni. — Bænin er máttur þjóðanna“.
Þeir munu vera víðar til slíkir veizlusalir, þar sem
kristnum-manni virðist ástæða til að segja: Hvílík
heimshyggja, hvílikur veraldleiki — án guðs. En
mundi ekki einhver þar geta sagt: Dæmið oss ekki
eftir útlitinu. I þessum veizlusal eru margir, sem biðja
til guðs? Vera má, að einhverjir þeir lesi orð min,
sem hafa kannast við það fyrir guði, að þeir vilji
fegnir vera börn hans, en sem ekki hafa kannast við
það fyrir mönnum. Þeir hafa enn ekki getað fengið
sig til þess eða viljað trúa nokkrum manni öðrum
fyrir hugsunum sínum og tilfinningum að því er
snertir trúarleg efni — ekki einu sinni maka sínum
eða manni.