Ný evangelisk smárit - 01.07.1900, Síða 5

Ég get vel hugsað mér, að t. a. m. Nikódemus kafi
ekki einu sinni sagt konunni sinni frá því, sem hon-
um hjó í skapi. Ég veit líka, að það er ekki ávalt
auðveldast að játa slikt fyrir þeim, er standa oss
næstir í lífiuu.
Guð er ekki strangur við þessa menn, sem eru
kristnir á laun. — Vér sjáuin og, að Jesús tók alls
ekki hart á þeim. Sannleikurinn er sá, að oft getur
staðið svo á, að hið eðlilegasta sé, að mennirnir haldi
því leyndu um stund, og ég skal jafuvel bæta því
við, að margur maðurinn hefir lifað hin ljúfustu,
hreinustu og glöðustu augnablik samfélags síns við
guð, áður en það var á nokkurs manns vitorði, að
hann var orðinn guðs barn.
Þessu er eins farið og leynilegri trúlofun. Elsk-
hugarnir lifa oft sælustu og hreinustu augnablik ást-
arsamlífs síns, áður en ástarsamband þeirra er á nokk-
urs manns vitorði.
En þó verður þetta að breytast. Það er ekki holt
að lialda leugi leyndri trúlofun sinni. Og það er ekki
heldur holt að halda lengi leyndu sambandi sínu við
guð. Eyr eða síðar verða menn að hætta því að vera
kristnir á laun. Kærleikurinn fær eklti til lengdar
dulist, ekki lieldur kærleikurinn til guðs.
En nú munu kannske margir þeirra, sem kristnir
eru á laun, segja: Ég get ekki verið í öllu tilliti eins
og hiuir kristnu og ekki heldur trúað á sama hátt og
þeir. TÞeir munu ekki heldur fást til að viðurkeuna
mig sem einn úrþeirrahóp. Þeir munu segjaviðmig:
Blessaður vertu — þú verður fyrir hveru mun að
breytast, bæði hvað háttsemi þina snertir og trú
þína.