Kristniboðinn - 01.05.1934, Blaðsíða 7

KRISTNIBOÐINN
7
var sungið til enda án truflunar,
Svo gengu allir út í röð og reglu og
notuðu þá piltarnir tækifærið til að ná
tali af verkamönnunum er út var komið.
Fór langur tími í það að ganga með þeim
um göturnar og ræða við þá. Reyndist
það ólíkt hentugra tækifæri til að tala
skynsamlega saman en inni í salnum
í öllum æsingunum, sem þar voru. Það
•er þýðingarlaust að þrátta og karpa,
úr því verður aðeins úlfúð og illyndi.
Það verður að þreifa fyrir sér eftir
leiðinni inn að hjarta félagans og með-
bróðurins, einnig í honum, sem sat inni
í salnum sem æstur andstæðingur og
klappaði fyrir hinum ófögru ásökunum.
Það verður að brjóta sér leið í gegn
um múra misskilningsins, sem aðskilur.
Hver voru hin endanlegu áhrif þess-
arar samkomu? Þau, að minsta kosti,
að margir bæjarbúar sáu merki þess,
að kristindómurinn lifir enn og að ó-
skammfeilninni geta þó verið einhver
takmörk sett. —
Slík' kvöld, sem þessi, vekja margar
alvarlegar hugsanir. Það er raunalegt
að alræmdur glæpamaður skuli vera
álitinn merkisberi sannleikans af nokkr-
um manni, og að samkomur hans, sem
í raun og veru eru aðeins haldnar í fjár-
öflunarskyni til eigin nota, skuli vera
nefndir »verklýðsfundir« í fregnum
blaðanna um þær á eftir. En það, sem
þó er enn raunalegra, er að mótmæla-
samtök gegn þessari spillingu, skuli af
nokkrum vera skoðuð eins og hafin gegn
verklýðsstéttinni, og' að »International-
en« skuli af hinum sömu geta verið álit-
inn viðeigandi gagnvart lútherskum
sálmi. Hér er sannarlega þörf risaátaka,
til þess að brjóta niður þá stéttaein-
angrun, sem er orðin blómlegur gróð-
urreitur haturs og guðsafneitunarstarf-
semi. Eina ráðið er að komast í per-
sónulegt samband við verkamennina
sjálfa. Það er hlutverk skólapiltanna,
að vinna gegn öllu, sem talist getur
yfirstéttahroki, og þegar þeir eru orðn-
ir stúdentar, eiga þeir að gefa sig að
fræðslustarfsemi fyrir verkalýðinn og
að öðru leyti að gera fulla alvöru úr því
í öllu lífi sínu að þjóna, án tillits til fjár-
hagslegs ávinnings.
Með sjálfsafneitandi fórnarvilja í
anda Krists, og honum einum, getur að
lokum tekist að brjóta niður það vígi
haturs og óvildar, sem samfélag vort er
gagnsýrt af.
[Að mestu eftir Svenska Gymnasiast-
bladet].
I sambandi við ofanritað, leyfum vér
oss að tilfæra hér útdrátt úr bréfi frá
dönskum stúdent, sem hefir dvalið í Sví-
þjóð um alllangt skeið:
»Bg hefi haft náin kynni af hinum
kristilegu bandalögum latínuskólapilta í
Svíþjóð og oss getur ekki dulist, að vold-
ug vakning (kirkjuleg, en getur tæplega
talist anglo-ameríkönsk) gengur nú
yfir hina kristilegu latínuskólapilta-
hreyfingu hér á landi. Að meðlimatölu
einni saman hefir hún aukist um helm-
ing, upp í 1300, en það, sem mesta eft-
irtekt vekur, er þó hið ótrúlega, kröft-
uga og fjöruga athafnalíf, sem meðlim-
irnir sýna hinn kristilega áhuga sinn í.
Mætti færa ótalmörg dæmi því til sönn-
unar. Aðeins örfá dæmi skulu nefnd.
Latínuskólapiltar í Uppsölum hafa
samtök um að sækja hinar hálf-
eða altómu kirkjur nágrennisins og fylla
þær nýju lífi.
Nijköbingpiltarnir halda reglubundn-
ar kvöldbænir með helgisiðum í kirkj-
unum, söfnuðunum til blessunar og gleði.
Eskiltunapiltamir undirbúa og halda
úti-guðsþjónustur á auðum stöðum.
Skövdepiltamir hafa forgöngu í að
haldnar eru æskulýðsguðsþjónustur og
hafa stofnað kirkjukór, er aðstoðar viö
sönginn í þeim kirkjum, er guðsþjónust-
an þarfnast lífgunar.
Um þessar mundir er skipulagsbund-
in guðsafneitunarstarfsemi rekin sem
atvinnugrein í Svíþjóð, en latínuskóla-
piltarnir sameinast um gervalt landið
og taka upp baráttu gegn henni, hvar
sem hún kemur opinberlega fram. Oft
gera þeir tilraun til að fá kennarana
eða rektorinn með sér í slíkar ferðir,
en takist það ekki, þá fara þeir einir.
Þeir hafa komið á hjá sér ágætu
fréttakerfi, þannig, að þeir hafa full-
trúa í hinum ýmsu latínuskólum og
safnar ferðafulltrúi þeirra, Bo Giertz,
saman öllum þeim upplýsingum, bók-
um, blöðum og flugritum guðsafneitun-
armanna, er hann nær í, og' með aðstoð
þessa alls tekst þeim, hvað eftir annað,
að fletta ofan af þessum ljósfælnu guðs-
afneitunarpostulum og starfsaðferðum
þeirra.«
Albert Ólafsson,
bróðir Ölafs kristniboða, kom hingað
með »Lyru« hinn 15. þ. m. og hygst að
dvelja hér mánaðartíma í sumarleyfi
sínu, aðallega til að heimsækja ættingja
sína í Borgarfirði og Árnessýslu.
Hann fór til Noregs fyrir 14 árum
og gekk þar á kennaraskóla og tók gott
próf þaðan að loknu námi. Nú er hann
og hefir lengst af verið kennari við
kristilega æskulýðsskóla þar í landi. Þó
var liann um nokkurt skeið ferðafull-
trúi fyrir Samband kristilegu æskulýðs-
félaganna norsku í Björgvinarstifti o. fl.
Hefir hann áunnið sér vinsældir og álit
meðal frænda vorra í Noregi.
Hann fer snögga ferð til Akureyrar
inn hans. Hann var ákaflega starfsam-
ur og áhugasamur í embætti sínu og
hann lagði einkum mikla rækt við starf-
ið meðal barna og ung'linga.
1 þetta sinn hafði hann sérstaklega
hvatt foreldrana til að koma með börn-
um sínum á barnaguðsþjónustuna og
mörg þeirra létu að orðum hans. Meðal
þeirra var Jens Nordstad og kona hans.
Þau höfðu ekki komið í kirkju síðan að
nýi presturinn kom og ákváðu svo að
fara í þetta sinn.
Presturinn tók ræðuefni sitt úr Mark-
úsarguðspjalli 10, 13—16. Hann talaði
innilega til barnanna um hjartalag Jesn
og' um það livað Jesú hefði mikið að
gefa bæði fyrir þetta líf og hið kom-
anda. Að lokum vék hann orðum sín-
um til foreldranna og áminti þau alvar-
lega um að hindra ekki börn sín í því
að koma til Jesú, eða að standa sjálf
í vegi fyrir því. »Þessi orð,« sagði hann
að endingu, »eru stórkostlega alvarleg
áminningarorð og' sérstaklega töluð til
vor, sem eigum að annast smælingjana
en þó einkum til foreldra -—, um
ábyrgðina. En þau eru einnig ástúðleg-
asta boð frá Drotni vorum og frelsara.
Hann vill að allir verði hólpnir og- kom-
ist til þekkingar á sannleikanum. Komið
þá til Jesú, þér, sem ekki hafið enn þá
tekið á móti þessu boði hans — komið
þér og hafið börn yðar með yður!«
Jens Nordstad fanst eins og hann sæi
augu Þórðar litla fyrir sér frá því um
kvöldið g'óða, allan tímann, sem prestur-
inn talaði og það jók áhrif og þunga
orða hans. Honum fanst stöðugt óma
í eyrum sínum, það, sem eftir var dags-
ins: »Hindrið þau ekki, hindrið þau
ekki!«
Þetta kvöld töluðu þau lengi og al-
varlega saman, Nordstad og kona hans.
»Heyrðu, Dagný,« sagði hann og tók
í hönd hennar, »við verðum að leita á
Guðs fund —■ sjálfra okkar vegna —
og' vegna barnanna okkar. Ég þoli þetta
ekki lengur; og þessi sterki maður laut
höfði grátandi.
»Já,« sagði Dagný. »Þú hefir eðlilega
haldið að þú værir einn um þetta, en
ég hefi líka átt í baráttu. Eg' hefi oft
reynt að hrynda því frá mér, en mér
hefir ekki tekist það; nú er ég' reiðu-
búin til að koma — og með börnin okk-
ar með mér.«
Nordstad leit upp. Þetta kom honum
óvænt. Þau höfðu þá bæði búið yfir
liinu sama, en lokað vandlega inni hvort
fyrir öðru það, sem þeim bjó inst í sálu.
Hann tók þéttara í hönd hennar og sagði
aðeins: »Guð blessi þig, Dagný!«
Svo féllu þau bæði á kné. Það var
í fyrsta skifti í 16 ára hjúskap þeirra,
að þau beygðu sig' frammi fyrir Guði og
ákölluðu hann um náð og' frelsi; og Guð
bænheyrir. Það undur skeði, að þau
hlutu bæði frið við Guð í sál sína.