Nýjar kvöldvökur - 01.04.1907, Síða 10

106
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Fransiskó gegndi engu, en lét sem hann
væri að lesa í bók sinni. Kain Ieit á þá á víxl,
eins og hann ætlaði sér að Iesa hugsanir þeirra.
«Nú, hvað var það, sem þú varst að segja,
Pompey?»
«Mig segja, Massa kapteinn? Mig segja
bara unga Massa, að þetta væri fallegur hlutur
— spurði hvaðan þér hafa fengið hann —
Massa Fransiskó ekki segja mér það.»
«Og hvað kemur þér það við, þinn svarti
þorpari?» grenjaði kapteinninn, reif af honum
bikarinn, og lamdi honum svo fast í höfuð
honum, að bikarinn lagðist flatur saman, en
króvmaðurinn byltist á gólfið. Blóðið Iagaði í
lækjum úr gapandi sárinu, en negrinn staulað-
ist hægt á fætar, reikaði, og titraði allur eftir
þetta heljarhögg. Hann mælti ekki orð, en
skögraði upp úr káetunni, en Kain sletti sér
niður á kistubekk gegnt Iokhvflunni, glotti við
kalt og sagði:
«Petta fá nú þínir trúnaðarmenn Frans-
iskó.»
«Líklega réttara sagt, að þú Iætur grimd
þína og ranglæti bytna á saklausum«, svaraði
Fransiskó, og lagði bókina á borðið; «hann
spurði ekki að þessu í neinu illu skyni —hann
veit ekkert um nein nánari atvik að því, hvern-
ig þér eignuðust þetta drykkjarker,»
«Eu þú gleymir því líklega ekki samt?Jæja,
sé það þá svo, ungi maður; en eg aðvara þig
enn —eins og eg hefi oft aðvarað þig —ekkert
annað en endurminningin um hana móður
þína, hefir hingað til haldið mér frá því að
snara þér út í hákarlana fyrir langalöngu.»
*Hvaða áhrif endurminning móður minnar
hefir á yður, veit eg ekki; mérfellur það þyngst,
hafi hún á nokkurn hátt verið svo ógæfusöm,
að vera eitthvað yður bundin.»
«Hún hafði þau áhrif,» svaraði Kain, «sem
kona hlýtur að hafa mann, þegar þau hafa
rólað sér inörg ár í sama hengirúmi; en sein-
ast hverfa þau þó. Eg segi þér það fullum
stöfum: jafnvel ekki endurminningin um hara
skal hamla mér, óðara en eg verð þess var,
að þú heldur uppteknum hætti. Pú hefir látið
óánægju í ljós í áheyrn skipshafnarinnar, —
þú hefir þverskallast við skipunum mínum
— eg hefi gildar ástæður til að ætla, að þú
sért að hugsa um að láta gera uppreist á móti
mér.»
«Get eg annað en látið andstygð mína í
ljós,» svaraði Fransiskó, «þegar egsé ,011 þessi
hryðjuverk oggrimdarathæfi, framin tilfinningar-
Iaust, eins og það hefir nú farið fram á seinni
tfmum ? Pví fluttuð þér mig hingað? Pví
eruð þér að halda í mig hér? Pað eina, sem
eg þrái og bið um, er það, að þér Ieyfið mér
að fara af skipinu; þér eruð hvort eð er ekki
faðir minn, það hafið þér sagt mér.»
«Nei, eg er heldur ekki faðir þinn; en —
þú ert sonur móður þinnar.»
«En það veitir yður enga heimild til þess
að taka yður vald og yfirráð yfir mér, og það
þó að þér hefðuð verið kvæntur móður minni,
sem — — »
«Eg var ekki.»
«Nei, Guði sé lof fyrir það, því að það
hefði verið enn þá meiri skömm að vera gift
yður.»
«Hvað —nú!» æpti Kain, spratt upp, þreif
aftan í hálsinn á unglingnum, og Iyfti honum
upp eins og ullarvindli, — «þó nei, eg get
ekki gleymt henni móður þinni.» Kain slepti
Fransiskó, og settist aftur niður á kistubekk-
inn.
«-Pér eruð sjálfráður,» sagði Fransiskó, und-
ir eins og hann var búinn að jafna sig, «það
skiftir minstu, hvort höfuð mitt er molað, eða
eg missi Iífið fyrir yðar hendi, eða verður fleygt
útbyrðis í hákarlana; það yrði samt bara einu
morði fleira á samvizku yðar.»
«Ertu bandvitlaus, flónið þitt, að erta mig
svona!« svaraði Kain ogstökk út úr káetunni.
«Senna þessi hafði ekki farið svo fram, að
hún heyrðist ekki upp á þiljur, því að káetu-
dyrnar stóðu opnar, og ræfurglugginn hafði
verið tekinn burtu ti! þess að loftið hefði Iið-
ugan aðgang, Kain var rauður mjög íandliti,
er hann kom upp riðið. Hann sá yfirstýri-
manninn sinn við lúkuna, og margir háset-