Nýjar kvöldvökur - 01.04.1907, Síða 11

NÝJAR KVÖLDVÖKUR. 107
anna, sem flatmöguðu þar á þilfarinu, risu upp
við olboga og teygðu fram álkuna, eins og
þeir væru að hlusta eftir samtalinu niðri.
('Rað endar aldrei vel, herra,» sagði Hawsk-
hurst, stýriniaðurinn, og hristi höfuðið.
«Nei,» svaraði kapteinninn, «og ekki þó
að hann væri eiginn sonur minn; en hvað á
«1 bragðs að taka? Hann kann ekki að hræð-
ast.»
Hawkhurst benti á uppgönguhliðið,
«F*ér getið komið með yðar ráð þegar eg
bið um þau, en fyrri ekki,» svaraði kapteinn-
'nn; hann var í illu skapi og reiðulegur ásýnd-
um.
Fransiskó gekk á meðan um gólf niðri í
káetunni, og var hugsi. Pó ungur væri, var
honum sama um dauðann. Hann var engum
beim böndum bundinn, er gerðu honum lífið
dýrmætt eða gaf því verðgildi. Hann mundi
eftir móður sinni, en ekki dauða hennar,
Því að hann hafði verið leyndur dauðdagahenn-
ar- Hann var sjö vetra að aldri þegar hann
fór út á þrælasalaskip með Kain, og hafði ætíð
Verið með honum, og hafði ekki betur vitað
þangað til nú, fyrir skömmu, en kapteinninn
væri faðir sinn. Rau árin, sem Kain fékst
v'ð • mansal, hafði Kain varið miklum tíma
honum til mentunar, og þegar að því var kom-
ið að Kain ætlaði að fara að kenna honum að
stafa, þá vildi svo til að engin bók var til
a skipinu, nema ;biflían. sem móðir Fransiskó
hafði átti. Á þessa bók lærði hann svo að
lesa, en eftir því sem kenslan fór vaxandi, var
sflað fleiri bóka. Rað má virðast undarlegt,
a^ sál drengsins skyldi ekki spillast af þessari
svívirðilegu verzlun, sem faðir hans, er hann
hélt að væri, hélt uppi; en hann var vanur
Þessu frá barnæsku, og áleit negrana annars
hyns verur en menn, og styrktist hann í þeirri
ltnyndun við harðneskju þá og grimd, er Ev-
HÓPumenn sýndu þeim, sem von var.
En það eru til menn, sem eru svo góðir
°g göfugir að eðlisfari, að jafnvel ill fyrirmynd
°g samvistir vondra manna geta ekki spilt þeim;
meðal þeirra var Fransiskó. Eftir því sem
honum fór meira fram að aldri og þekkingu,
fór hann að hugsa meira af sjálfsdáðum, og
hafði þegar fengið óbeit á grinid þeirri, er sí-
felt var beitt við aumingja negrana, þegar Kain
náði yfirráðum yfir þrælaskipinu og gerði það
að víkingaskipi. Framan af höfðu hryðjuverk
þau, er framin voru, ekki verið afskapleg; skip
höfðu að sönnu verið tekin og rænd, en fólkið
hafði ekki verið drepið niður. En það er vant
að halla undan fæti, og það stórum, á glæpa-
brautinni; fangar höfðu sagt, að skonnortan
hefði stundum verið hætt komin með að verða
hertekin; hafði því engum verið vægt á síðari
tímum, og manndrápin meira að segja stund-
um farið fram með ofboðslegri grimd.
Fransiskó hafði séð slík hryðjuverk grimdar-
innar framin, að blóðið hafði eins og stork-
nað í æðum hans. Hann hafði talað hörðum
orðum til víkinganna til þess að reyna að fá
þá til að vægja lífi veslinga þeirra, er myrða
skyldi, en það var til einskis. Hann fékk því
megna óbeit á kapteininum og skipshöfninni,
og hafði látið fyllilega í Ijós skoðun sína, og
boðið kapteininum byrginn. Og eitt sinn, er
þeir voru að þjarka, hafði kapteinninn sagt hon-
um, að hann væri ekki sonur sinn.
Hefði einhver hásetanna eða yfirmannanna
sagt, þó ekki væri nema tíundi hluti þess, sem
Fransiskó hafði dirfst að segja, hefði þeim þeg-
ar fyrir löngu komið það í koll. En það var
tilfinning fyrir Fransiskó, sem ekki var auðið
að kæfa til fulls í brjósti Kains —tilfinning, sem
spratt af samvistum og vana. Drengurinn hafði
alt af verið hjá honum í rnörg ár, og var orðið
við þann vana eins og partur af honum sjálfum.
Rað er ein hvöt, sem náttúran hefir gróður-
sett innra með oss, og yfirgefur oss aldrei, hve
mjög sem vér verðum spiltir —að þurfa að hafa
eitthvað til að elska, vernda, vaka yfir. Rað
kemur fram á hundi eða einhverju dýri, ef vér
engan höfum af voru eigin kyni, sem vér get-
um látið elsku vora koma fram á. Það var þessi
tilfinning, sem batt Kain svo fast við Fransiskó;
það var hún, sem hingað til hafði þyrmt lífi
hans.
14*