Nýjar kvöldvökur - 01.04.1907, Síða 15

NÝJAR kvöldvökur.
111
Aflfræðin kennir, að í raun og veru sé
núningsfyrirstaðan ekki afleyðsla. Hún veldur
að eins því, að nokkur hluti hreyfiaflsins leitar
aðrar leiðir en beint að miðinu.
Vonbrigðin verða því að síðustu að eins
ein sönnun — meðal margra — fyrir því, að
lífið sé lengra og meira en skynjan vor megn-
ar að mæla. Takmörk þess liggja utar Ijós-
máli mannlegra augna.
Karl Finnbogason þýddi lauslega.
Gesthússræninginn.
(Eftir Oskar Webel.)
Það eru eitthvað 15 ár síðan að eg fór ferð
til smábæjar nokkurs til þess að sækja þangað
talsverða fjárupphæð. Eg var ekkert sérlega
vanur ferðalögum, og fanst því talsvert um
þessa ferð mína, og það kvað enda svo ramt
að, að það var eigi svo lítill æsingur í mér
út af þessu. Rað bar svo margt fáséð fyrir
augun: iðandinn á járnbrautarstöðinni, samferða-
mennirnir og samtöl þeirra þar, runnar og
lundar þar á daufri flatneskjunni í kring — alt
þetta og margt annað, smátt og stórt, vakti
eftirtekt og athugun rnína, og eg var alveg
hissa á félögum mínum, hvað þeim gat verið
sama um alt þetta. En af því eg er nú frá
Saxiandi, og allir Saxar eru mestu skrafskjóð-
ur, svo hafði eg innan skamms engan frið í
mínum beinum, nema fara að spjalla við
einhvern. Á móti mér í klefanum sat maður,
er mér virtist helzt vera þriflegur bóndi; en
það var ekki niikið á því að græða að tala
við hann, því að hann kunni víst varla annað
að segja en «já» og «nei», og ussa við. Rétt
hjá mér sat annar maður, en hann var svo
sokkinn niður í að lesa blað, að eg mátti með
angu móti gera honum ónæði. En svo varð
svo lítil fréttagrein í blaðinu til þess að hjálpa
mér; Iesandanum fanst víst svo mikið um hana
að honum þótti sjálfsagt að segja hinum, sem
í klefanum voru, frá efni hennar.
«Skruggur og eldingar, »kallaði hann upp,
«það ætlar ekki að fara að verða betra að
ferðast en á ránriddaratímunum sælu. Ræn-
ingjarnir eru farnir að láta mikið á sér bera í
gistihöllunum.»
Við rákum upp stór augu, og spurðum hver
í kapp við annan með augunum hvað væri nú
um að vera. Svo las hann greinina. Rað hafði
komið nokkurum sinnum fyrir í gistihöll einni
í M . . . . einmitt bænum, þar sem eg ætiaði
að vera um nóttina, að ferðamenn höfðu ver-
ið rændir á þann hátt, að ræninginn hafði fal-
ið sig undir rúminu, farið síðan á kreik, er
ferðamenn voru sofnaðir, og stohð af þeim
öllum peningum þeirra, og haft sig síðan á
burt, og engar menjar verið eftir af þeim
að sjá.
Það má nærri geta, að mér fanst ekki lít-
ið til um þetta; varð nú mikið samtal út úr
þessu; bar nú á góma ein sagan annari hroða-
legri um hryðjuverk og hrottaskap myrkra-
þrjóta þessara við ferðamenn, og var eins og
sessunautur minn setti sig út til þess, að auka
enn meira á ógn þá og óliug, sem a!t af var
að fara vaxandi með sjálfum mér.
«Eg segi yður það satt,» sagði hann í
hreinasta prédikunarróm við mig, «eg fer al-
drei svo í rúmið, að eg stingi ekki hlaðinni
sexhlaupa skammbyssu undir koddann minn, og
hefi ekki svo sjaldan orðið að grípa til henn-
ar.»
«Ja, það má merkilegt heita.»
«Og svei því; annar eins maður og eg,
sem hefi flækst um hálfan heiminn, hefir nú
komist í svo mörg fáheyrð æfintýri, að maður
veit ekki, hvar ætti að byrja á að segja frá
þeim. Annars er það ráðlegast, þegar út í það
er komið, að verða ekki uppnæmur, og alt af
bezt að skjóta ekki beint á þessa dóla, æsa þá
þannig til þess að verja sig, heldur skjóta bara út
í loftið og ógna þeim þannig, og reka þá á
flótta.»
Þessar og þvílíkar leiðbeiningar og ráða-