Nýjar kvöldvökur - 01.04.1907, Blaðsíða 17

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
113
áður en eg byltist um í geigvænlegum draum-
um, og löðursvitnaði af angist. Eg man nú
ekkert livað mig dreymdi, nema bara það, að
eg átti í hinum óheyrilegustu útistöðum við
hina verstu fanta, og lenti í ræningjahöndum,
sem misþyrmdu mér á alla vegu, og seinast
fór einn þeirra að mynda sig til að sálga mér
til fulls. Svo hrökk eg upp í þessari ógn og
skelfingu, og fann þá að eg hafði hafteitthvað
hart undir höfðinu. Rað var marghleypan; hún
hafði ýzt ofan undan koddabrúninni.
Rétt í sama bili og eg hafði hönd á marg-
hleypunni heyrði eg eitthvert þrusk í herberg-
inu. Hjartað í mér ætlaði að stanza. Eg hafði
svo glögt heyrt einhvern ræskja sig mjöghátt.
Eg reis hægt upp í rúminu og spenti titrandi
bóginn á marghleypunni.
Níðamyrkur var í herberginu.
Eg hélt niðri í mér andanum titrandi; eg
fann að einhver hönd þreifaði hægt um yfir-
sængina; blóðið storknaði í æðunum, og hár-
in risu á höfðinu á mér. Til allrar hamingju
rankaði mig við ráði félaga míns um daginn,
beyndi marghleypunni upp í loftið og hleypti
af í guðs nafni.
Um leið og smellurinn small glumdi við,
hvelt kvennmannsóp, og eg sá við glampann
af skotinu, hvíta kvenmannsmynd, hrökkva und-
an með skelfingu og hverfa út í myrkrið.
Eg hentist óðar upp úr rúminu, og titr-
aði í mér hver taug; eg kveykti á kerti. En
ekki batnaði nú; herbergið var tómt; og hefði
eg ekki haft marghleypuna í hendinni og fund-
'ð púðurlyktina, hefði eg haldið að alt þetta
væri draumskrök og annað ekki.
Nú fór að verða kvikt út í göngunum.
Hjálparóp og veinandi hljóð blandaðist þar
hvað innan um annað, og fólkið var á hlaup-
nni eins og í ofboði. Eitthvað hafði þá vilj-
að til.
En svo má geta nærri, hvernig mér var við:
Veggurinn opnaðist alt í einu, og inn komu
tveir menn, og héldu hátt Ijósi í hendi —ann-
ar þeirra var gestgjafinn.
Fyrst horfðum við hvast og forviða hver
á annan, svo hreyttum við nokkrum kuldaleg-
um skýringarorðum: svo ráku þeir upp óstöðv-
andi skellihiátur, en eg hímdi þarna í meira
lagi fáklæddur, og óskaði einskis fremur en að
gólfið gleypti mig.
— — — — — Eg hafði ekki orð-
ið þess var, af því eg var bæði ölvaður og
syfjaður, að tjaldhurð ein var í herberginu,
er vissi inn í svefnherbergi frúarinnar. Inn um
þær dyr hafði þessi ímyndaði ræningi komið,
og mennirnir einnig. Hún kom inn til hans
f náttklæðunum um morguninn, til þess að
vekja hann að hún sagði, og hafði enga hug-
mynd um breytingu þá, er ráðstöfun manns
hennar hafði gert á svefnherbergi hans. En
þegar hún sá ókunnugan mann í rúminu við
glampan af skotinu, duttu henni líka í hug
ræningjar, sjálfsmorðingjar, eða eg veit ekki
hvaða stórglæpamenn, hrökk eins og örskot
í burtu og féll í ómegin í fang herbergisþern-
unnar.
Hálfri stundu síðar sat eg við morgunkaff-
ið eldrauður af sneipu, innan um heilan hóp
af gestum, sem voru að hlæja að mér og stinga
mér sneiðir. Rað var bara frúin ein allra lag-
legasta kona, sem jafnaðist við mig að feimni
og vandræðasvip, af þvíhún hafði komið þang-
ið til mín í fáldæddara lagi, enda fékk hún og
sinn hlut af gamanglettum fólksins.
Eg batt ekki bagga mína lengur en eg þurftl
í «Sólinni,» og hefi lítið haft við að segja
kunningjum mínum frá þessu æfintýri mínu.
En eg hefi oft síðan verið nætursakir hjá
gestgjafahjónunum í «Sólinni» í M . . .. , og
við höfum æfinlega hlegið góða stund að æfin-
týri mínu við gesthúsræningjann þar.
Endir.
15