Nýjar kvöldvökur - 01.04.1907, Síða 20

116
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
r, sem hann þráði. En hann var svo fátækur,
og ætlaðist helzt fyrir að verða verzlunarmað-
ur, því að hann þurfti svo langan tínia til að
Ijúka embættisprófi af eigin ramleik, svo að
hánn gæti goldið skuld föður síns. Það var
honum þyngst áhyggjuefni.
í húsi Hellers málaflutningsmanns var Að-
ólf ávalt velkominn gestur.
Heller fékk brátt mikið álit á þessum efni-
Iega dreng, og bauð honum. að kosta hann í
skóla, þar til hann kæmist á mámssveinahælið,
þar sem hann fengi ókeypis bústað.
Upp frá því gaf Aðólf sig við náminu af
öllum mætti, og las nótt og nýtan dag. Hann
varð líka enn fégætnari en áður, því að hann vildi
ekki íþyngja velgerðamanni sínum meir en þörf
krefði. Hann las líka með bróður sínum, sem
var að búa sig undir að fara á verzlunar-
skóla.
Nú Iiðu nokkur ár, og alt Iék í lyndi.
Aðólf hafði Iokið heimspekisprófi, og var
kominn í námssveinahælið. En bróðir hans
var kominn á verzlunarskrifstofu.
Vorið var komið með sólarylinn, Ijúft og
laðandi, og hændi æskuna út til sín; og eldra
fólkið undi heldur ekki í húsum inni. .
Einu sinni, þegar Aðólf var ekki heima, fór
móðir hans út í garðinn, sem henni þótti svo
vænt um, til þess að tína nokkur vetrarblóm
að gamni sínu. Henni fanst veðrið svo blítt
og gott, að hún sótti prjónana sína, og settist
með þá á bekk utan við húsdyrnar, og fór að
prjóna. Hún keptist við eins og vandi bennar
var til, og hætti ekki fyr en hún var búin með
sokkhæðina. Þá var sólin löngu gengin
af bekknum, og orðið kalt í forsælunni, en hún
gáði þess eigi. Þegar Aðólf kom heim, fann
hann að þessu við hana, og lét hana þegar
fara inn í hlýja stofuna.
Hún veiktist um nóttina, og dó nokkrum
dögum síðar úr lungnabólgu.
Það kvað ekki við hávær grátur né kvein-
stafir við banabeð hennar, en synir hennar
fundu það samt vel, að hún hafði elskað þá
heitt og innilega, og fórnað þeim öllu sem hún átti.
Starfsvið hennar hafði ekki verið víðáttumikið,
en hún hafði unnið þar með alúð ogkærleika
meðan kraftar hennar leyfðu.
Þeir skildu ást hennar og endurguldu hana.
Eftir lát hennar fluttust bræðurnir burt úr
húsinu.
Jóhann, yngri bróðirinn, hafði að eins 200
krónur í árslaun. Aðólf leigði handa honum
ofurlítið herbergi í Kanikustræti, og var þar líka
öllum þeim stundum, sem bróðir hans var
heima. Hann var gjaldkeri þeirra og ármaður,
en slíkt var ekki hægur vandi með þeim tekjum,
erþeirhöfðu. Kunningjar hans buðu honum
oft til miðdagsverðar, en hann þá það aldrei,
því að hann áleit það sem ölmusu, þar eð hann
væri svo fátækur. Hann gat heldur ekki fengið
sig til þess að sitja að veizlum, er bróðir hans
sat hungraður heima.
Þrautirnar og bágindin buguðu Jóhann litla,
en Aðólf var ávalt hugrakkur og glaðvær, Þeg-
ar þeir sátu að máltíðum sinum, og höfðu
lítið til matar, hafði hann jafnan glens og gam-
anyrði á takteini.
Ef einhver hefði staðið fyrir frainan hurð-
ina á herbergi þeirra og heyrt til Aðólfs einn
dag, þegar þeir sátu yfir borðinu því nær auðu,
þá hefði hann haldið, að þeir sæti þar að hin-
um dýrustu kræsingum. «Viltu ekki fá þér
ögn af Strassborgar-lifrarbúðingi?» sagði Aðólf
við Jóhann. »Jæja, þú vilt þá líldega ofur lít-
ið af villibráð? eða þá eitt glas af kampavíni,
það hressir þig ofurlítið. Skamrpastu þín ekki
Jóhann, að vera svona ólundarfullur yfir þess-
um inndælu réttum!« Fátæktin og nægjusemin,
sem hann hafði vanist frá barnæsku, kendu
honum að meta gildi peninganna.
Aðólf var trúmaður, og hafði aldrei mist
barnatrú sína. Það var þessvegna engin tilvilj-
un að hann lærði til prests. Hann hafði ekk-
ert að segja af því trúarstríði, sem svo margir
ungir guðfræðingar verða að heija við sjálfa
sig, og sem sumir vinna sigri hrósandi, en aðr-
ir tapa algerlega.
Vegurinn lá fram undan honum, beinn og
bjartur. Honum fanst að æðra vald hafa val-