Nýjar kvöldvökur - 01.04.1907, Síða 21

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
117
>ð sig til þessa starfa, en að hann hefði ekki
kosið hann sjálfur. Hann þurfti aðeins að betrast
og fullkomnast til þess að verða verður köll-
unar sinnar. Samhliða þessari öruggu trú á
guðdóminn, fór að bera meir og meir á trausti
hans á sjálfan sig. Traust það sem aðrir báru
til hans, að maklegleikum, jók trú hans á sjálf-
an sig. Hann leit að vísu engan mann með
lítilsvirðingu, en þegar hann heyrði sagt frá yf-
irsjónum cg illu athæfi annara manna, gladd-
ist hann innilega með sjálfum sér yfir því, að
syndin, — í sinni hryggilegustu mynd— hafði
ekki náð valdi yfir honum.
Hefði einhver vandað um við hann, og
skipað honum á bekk með einhverjum meðal
manni, eða skör lægra, þá hefði honum fund-
ist sér ger ómaklegur óréttur.
IV .KAPÍTULI.
I húsi Hellers málaflutningsmanns var Aðól
sem heimamaður.
Hann og Franz höfðu fylgst að í skóla,
og höfðu nú báðir lokið embættisprófi, og
þess vegna var haldin ágæt veizla hjá föður
Franz.
Aðólf gekk inn í húsið, og var hvert her-
bergi prýtt og uppljómað. Hann var eins og
heillaður kóngssonur, sem vaknar af löngum
óminnissvefni. Alt sem hann hafði áður séð
og þekt, var nú sem þoku hulið. — Nú byrj-
aði hið sanna líf hans, og horfði við honum,
bjart og brosandi.
En hve alt var fagurt og dýrðlegt! Hann
hafði aldrei haft tíma né tækifæri til þess að
njóta æskulífsins, en nú streymdi æskufjörið
og nautnarþráin eins og rafstraumur gegnum
hverja taug hans, og hjartað fór að slá tíðara
en áður.
Rað kom yfir hann einskonar alsælu-leiðsla,
og hann langaði til þess að þjóta af stað út í
lífið á vængjum vindanna. En þó var alt svo
fagurt og hátíðlegt í þessum albjörtu sölum,
að hann dirfðist varla að ganga inn. Allir voru
klæddir silki og öðrum dýrindis-vefnaði.
Hann rendi augunum yfir mannþyrpinguna,
en þar voru fáir, sem hann þekti. Loks sá
hann bróður sinn, og skamt þaðan stóð María
Heller. Hún var í silkikjól, alhvítum, og var
skreytt blómum og ýmiskonar skarti. Hún var
að leika sér að blævængnum sínum, og Ieit
öðru hvoru framan í ungan stórkaupmann,
Hólm að nafni, sem var nýkominn frá Lund-
únum, og hafði dvalið um tíma í Englandi.
Hann sneri sér að henni til þess að geta horft
framan í hana. Aðólf hafði þekt Mariu í mörg
ár, og þau höfðu umgengist hvort annað sem
systkin, en hún hafði aldrei haft nein áhrif á
hann öðrum fremur. Nú virtist honum sem
hún væri sér alls ókunnug, eða að minsta kosti
alt öðruvísi en áður. Hún fékk alt í einu það
vald yfir honum, að hann gáði einskis annars.
Hún varð sem einvaldur í ríki hugsana hans.
Hann gat ekki gert sér grein fyrir þessari
skyndilegu breytingu, og því síður skildi hann
það, hvers vegna augu hans hefðu verið blind-
uð til þessa dags. Nú mintist hann þess, hve
góð og elskuleg hún hefði verið — óumræði-
lega elskuleg. Nú var hún orðin því nær full-
orðin, og hann hafði ekkert gert til þess að
vinna hylli hennar. Hann hafði unigengist hana
eins og systur sína — það var hættulegast af
öllu, eins og tilfinningum hans var nú farið;
hann hefði heldur viljað vera óvinur hennar.
Aðólf hafði komið seint til veizlunnar.
Franz gekk þegar til hans, og leiddi hann
með sér inn í aðra stofu til þess að geta tal-
að við hann í næði um sín eigin áhugamál.
Aðólf lét hann ráða. Hann hafði ekki ein-
urð til þess að hindra samtal þeirra Hólms og
Maríu, og gefa sig á tal við hana. Hann vissi
heldur ekkert hvernig hann ætti að ávarpa hana,
en það hafði aldrei [fyr orðið honum vand-
ræða efni. Hversdags orðin fundust honum nú
óviðeigandi, og særandi fyrir tilfinningar sínar.
Regar gengið var að borðum, ætlaði hann
að fara til hennar, en Hólm varð fyrri til.
Rau gengu rétt hjá honum, og voru að tala
saman í hálfum hljóðum. Aðólf horfði á eftir
þeim, og þrýsti um leið hendinni ósjálfrátt að