Nýjar kvöldvökur - 01.07.1907, Blaðsíða 16

184
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
verið langvinnur, og efnin voru gengin mjög
til þurðar.
En ekkjan vildi verja sínum síðasta eyri til
þess að gera útför manns síns að öllu leyti
heiðarlega.
Regar Aðólfi var send borgunin fyrir lík-
ræðuna, varð hann fár við, og vildi helzt senda
hana aftur. Honum fanst það ódrengilegt og
ósamboðið heiðri sínum að þiggja síðasta pen-
ing þessarar fátæku ekkju. Hann sendi þó
ekki peningana aftur, því að hann vissi að það
myndi særa ekkjuna.. Hún liafði sómatilfinn-
ingu og metnaðargirni eins og hann.
Hann gekk um gólf í stofunni, og var í
mjög æstu skapi. — Það var svívirðing að
taka borgun fyrir guðs orð.
Hann sagði við sjálfan sig: «Hversvegna
þarf að særa svo tilfinningar prestanna? Hví
fá þeir ekki ákveðin, föst laun eins og aðrir
embættismenn ? Pá væri þeir söfnuðinum óháð-
ir, og gæti starfað í guðs nafni, án hans ölm-
usu. Hví var þeim ekki borgað úr ríkissjóði?
Hversvegna þurftu þeir að fá borgun fyrir verk
sín hjá einstökum mönnum eins og daglauna-
menn? Hví þurftu þeir að selja prestverkin?
Aðólf keypti sorgarbúning fyrir peningana
frá ekkjunni, og sendi hann heim til hennar,
f*að gekk þannig lengi, að Aðólf gat ekki
tekið við neinni borgun fyrir verksín hjá þeim
sem fátækir voru. En —þörfin kallaði —skuld-
ina þnrfti að borga, og hann þurfti að lifa.
Hann varð að kæfa niðnr tilfinningarnar, og
neita réttar síns, og taka við gjöldunum. Það
var erfitt í fyrstu, en svo fann hann minna og
minna til þess, og loks fór hann að hafa gam-
an af að telja skildingana, sem honum innhent-
ust til þess að borga lánveitandanum, sem beð-
ið liafði þolinmóður í mörg ár eftir skuldinni.
Vaninn gat þó ekki fengið vald yfir öllum
hug hans. Hann stundaði starf sitt af allri al-
úð, og bjó sig undir hvert prestsverk, sem
hann þurfti að leysa af hendi.
Sjúkum og fátækum var liann vinur og
verndari, og þeir elskuðu hann og virtu.
Nú lcið að fermingardeginum. Kirkjan var
troðfull af fólki. Aðólf átti að vígja börnin
til lífsstarfsins, sem þau áttu framvegis að tak-
ast á hendur á eigin ábyrgð. Hann var hrifinn
af mikilvægi köllunar sinnar, og hélt áhrifa-
mikla ræðu— En einmitt þegar hún var eld-
heitust og andríkust, flaug alt í einu einhver
óboðin hugsun að honum, og truflaði hann.
Hann varð óttasleginn, og reyndi að hrynda
lienni úr huga sér, en hún kom jafnharðan
aftur. Það skulfu á honutn hendurnar, og blóð-
ið þaut fram í kinnarnar; svo varð hann ná-
fölur, og þagnaði í miðri ræðunni. Hann herti
sig upp og byrjaði aftur, en andagiftin var þrot-
in. Það var eins og hann hræddist sínar eigin
hugsanir. Ressi hugsun sem sífelt kvaldi hann,
og ofsótti hann, er hann gerði sín helgustu
skylduverk, gat ekki yfirgefið hann. Hún kom
honum ávalt óafvitandi og sameinaðist guðs-
orði. Rað var éinfalt reikningsdæmi —hann á-
ætlaði tekjurnar þann daginn.
Hann fór heim um kvöldið, hryggur og
sneyptur, til hins einmanalega heimilis síns.
Honum þótti sem hver maður hefði hlotið
að lesa hugsanir sínar á enni sér. Hann hafði
ekki getað horft framan í saklaus börnin.
Snöggvast óskaði liann að hann hefði ald-
rei orðið prestur, en svo komu aðrar hugsanir,
og liófu mótmæli. Hann fann það, að þrátt fyrir
veikleika sinn var hann kjörinn til þessa starfa.
IX. KAPITULl.
Aðólf var nú búinn að safna nægu fé upp
í gömlu skuldina, ennþá voru eftir renturnar.
Pá var hann loksins frjáls, og gat farið að
hugsa um framtíðarhamingju sína. Rá ætlaði
hann að losa sig við sniásálarskapinn, sem fá-
tæktin hafði haft í för með sér, og verða prest-
ur í raun og sannleika.
Rað greip hann óumræðileg löngun til þess
að fara til Kaupmannahafnar—til þess að sjá
hanci, Hann gat ekki og mátti ekki lifa án
hennar.
Svo fór hann til Kaupmannahafnar. Regar