Nýjar kvöldvökur - 01.07.1907, Side 6

174
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
«Rað er nú alt saman gott og blessað —
en gullmiltin, sem eru hér —«
eRað er bezt að lofa þeim að vera þar
sem þau eru; það tekur talsverðan tíma að flytja
þau, og við megum ekki missa af fólki voru
menn til þess. Úthýsin verður að gefa upp,
og flytja úr þeim alt sem fémætt er fyrir ræn-
ingjana. Líklegast kveikja þeir í þeim, en að
minsta kosti höfum við nógan tíma til umráða
ef við byrjum nú þegar.»
«Gott og vel, Fransiskó, eg vil kjósa yður
foringja, og fela yður að gera allan nauðsyn-
legan viðurbúnað; en eg ætla inn til Donnu
ísidóru. Sendið eftir fólkinu og talið við það,
lofið þeim launum og skipið fyrir öllu eftir
beztu sannfæringu.»
«Eg vona eg geti reynst eins og þér treyst-
ið mér, herra!»
«Karamba,» sagði gamli maðurinn um leið
og hann fór, «það er heppilegt að þér eruð
hér. Ef til vill hefðum vér annars verið öll
myrt í rúmunum.»
Fransiskó lét nú kalla saman alla verkstjóra
á bænum og sagði þeim, hvað hann byggist
við að í vændum væri; svo sagði hann þeim
hvað hann hefði af ráðið til varnar. Svo voru
allir hinir kallaðir saman; sýridi hann þeim fram
á að þeir ættu lítillar náðar eða vægðar að
vænta, ef þeir hrektu ekki víkingana af sér, og
benti þeim á að Don Kúmanos hefði lofað
því að launa þeim ríkmannlega, ef þeir gerðu
skyldu sína.
Spánverjar eru jafnan hraustir og hugrakkir,
og þegar Fransiskó tók að eggja þá, sögðu
þeir í einu hljóði, að þeir skyldu verja bæinn
svo lengi sem unt væri.
Hús Don Kúmanosar var vel lagað til þess
að standast viðlíka atlögu og þá, er í vændum
var, þar eð líkast’var til að aðsóknarmenn mundu
við hafa liðsmannabyssur, Rað var löng fer-
hyrnd steinbygging, með trésvölum við efri
glugga, og tveggja gólfa há. A salargólfinu
(efra loftinu) voru margir gluggar, en á stofu-
gólfi (neðra gólfi) voru að eins tveir, og eng-
in önnur opna nema dyrnar. Byggingarsniðið
var blandið, hálfserkneskt og hálfspanskt. Ef
hægt væri að verja svo neðra gólfið, að þar
yrði ekki brotist inn, mundi aðsækjendum
verða allervitt um sóknina. Fyrst voru glugg-
arnir á stofugólfinu trygðir þannig, að hlaðið
var upp að þeim fyrnum af grjóti ;náði sú grjót-
hrúga langt inn á gólf. Svo var og gert alt
til þess að víggirða dyrnar sem ramlegast áð-
ur en kvöldaði. Stigar voru reistir upp, svo
að komist yrði upp á svalirnar, og þær voru
gerðar skotheldar alla leið upp á efri grinda-
brúnir, til þess að fólkið hefði hlífð á bak við
þær. Donna ísidóra og kvenfólkið var flutt yf-
ir til Don Teódóros um daginn, og Don Kú-
manos lét það loks eftir Fransiskó að fara með
þeim, enda bað Donna ísidóra hann mjög að
gera það. Húsbóndinn kallaði saman fólk sitt,
sagði þeim að hann hefði falið Fransiskó for-
ustuna fyrir þeim öllum, og bað þá að duga
vel. Svo kvaddi hann Fransiskó með lianda-
bandi, og steig á liest; hurfu þau svo skjótt
sjónum út í skóginn bak við engjaspilduna
með fram fljótinu.
Rað var enginn skortur á byssum eða skot-
færum. Sumir voru í óða önn að steypa kúl-
ur, aðrir voru settir til að athuga vopnin, því
að þau höfðu lengi legið ónotuð og vanhirt.
Alt var viðbúið er kvöld var komið, og Frans-
iskó fékk nú betra færi til að athuga skonn-
ortuna; hún hafði farið lengra frá landi um
daginn, en stefndi nú að landi. Hálfri stundu
áður en myrkva tók, lagðist hún svo sem þrjá
fjórðunga viku frá landi, og srieri stefninu frá
landi. Allir biðu vígbúnir heima, og höfðu nóg
skotfæri til að heilsa með óþarfagestum þessum.
«Reir ætla að gera atlöguna í kvöld sagði
Fransiskó, eg er alveg sannfærður um það; rár
þeirra og stagreipi eru öll uppi, og alt viðbúið
að setja stóra bátinn í sjó.»
«Látuin þá bara konia, herra; við skulum
taka hlýlega á inóti þeim» svaraði Diegó; hann
var varaforinginn.
«Brátt var svo dimt, að skipið sást ekki frá
landi. Fransiskó og Diegó ráku alla menn inn
nema fimm; dyrnar voru ramlega víggirtar, og