Nýjar kvöldvökur - 01.07.1907, Blaðsíða 24

192
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Fjárhirðar í Texas í NorðurAmeríkn hafa heldur ílt
orð á sér, eru orðlagðir fyrir ruddaskap. Middbeby
ofursti ferðaðist þar einu sinni um einn hinn strjál-
bygðasta hluta landsins, og segist honum svo frá
piltum þessum: »Einn daginn kom eg svangur og
votur í veitingahúsnefnu eina, og voru þar inni
nokkrir piltar, úfnir og ótótlegir. Eg sá þegar að
þeir gáfu mér ílt auga, og ætlaði að hafa mig burt
aftur, en þá gekk einn þeirra til mín.
»Hvaða erindi eigið þér hingað?« sagði hann.
»Eg er að skoða landið.c
»Eruð þér búinn að skoða landið?«
»Já«
»Pví eruð þér þá að flækjat hér enn?«
»Eg hefi heimild til þess«
» Hvaða heimild er það?«
Eg sýndi þeim nú vegabréf frá stjórninni; maður-
inn tók það þegar, og svifti því sundur, og sagði:
»Pað er ekki einskildings virði!« Félagar hans
skellihlógu.
Reyndar hafði eg á mér skambyssu, en hvað
dugði hún við heilan hóp manna, er tii alls voru
vísir! Mér fór ekk að lítast á blikuna.
»Nú skal eg segjayður nokkuð« sagði framsögu-
maður flokksins; »þér farið ekki í gönur með mig;
þér eruð lögregluspæjari og hafið ílt í hyggju«.
»Eg er enginn lögregluspæjari. «•
»Ætlið þér að segja að eg sé að ljúga því
—ha?« »Jáþaðgjörir liann, Kobbi«, öskruðu félagar
hans.
Svoumkringdu þeir mig í einum svip, allir höfðu
tekið upp skammbyssurnar, og einn þeirra tók mína
af mér.
»Eiginlega ætti egnú að drepayður undir eins«
sagði Kobbi, sem kallaður var, »og ekki láta yður
lifa einni mínútu lengur; en eg skal nú segja yður
nokkuð. Við ætlum að lofa yður að lifa í fimm
mínútur. Standið þér nú þarna og horfið á klukkuna.
Hana vantar 5 mínútur í 12; undir eins og báðir
vísirarnir standa á 12 eruð þér dauður maður«.
Allar bænir voru til einskis; eg góndi á klukkuna
og fór að rifja upp bænir mínar. Tíminn fanst mér
aldrei ætla að enda—aldrei komst klukkan á 12.
Loksins var skellihlegið rétt fyrir aftan mig; eg leit
við ósjálfrátt. Þorpararnir voru allir á burt, og þar
stóð einn svertingi og flissaði svo að skein í tann-
garðinn.
»Að hverju hlærðu skömmin þín?« kallaði eg.
Hann flenti munninn alveg út undir eyru og sagði:
»Lítið þér á klukkuna, herra minn — hún stendur.
Smalamennirnir vorubara að glettastvið yðurígamni;
hérna er skammbyssan yðar—eg átti að fá yður hána.«
Ferðamaður nokkur segir svo frá: «Eg var í
Lundúnum, og var nýkominn upp í ferðavagn með
öðru fólki, og var vagnin rétt að fara af stað. I því
bili gekk maður vel búinn að vagndyrunum, leit
inn, og yfir hópinn, og sagði svo stillilega við öku-
manninn: »þér megið ekki fara; það eru tveir bófar
í vagninum». Svo lét hann vagnin aftur. Farþegar-
nir horfðu hissa hver á annan. Loksins stóð upp
gamall maður og æruverðugur ásvip, og sagði: »Eg
þori ekki að vera innan um vasaþjófa; eg hefi of-
mikla peninga á mér til þess». Svo fór hann út. Rétt á
eftir stóð upp ungur maður skrautklæddur og sagði:
»Eg verð að fara á eftir gamla manninum, og sjá
um að þeir steli ekki frá honum á götunni. Þegar
hann var farinn, sagði sami maðurinn—það var lög-
regluspæjari—við ökumanninn: »þér megið nú fara,
vasaþjófarnir eru farnir«.
Frúin (við heimilislækninn): Læknir, mig langar
til að maðurinn minn færi með mig til Ítalíu svo
sem mánaðartíma; nú, hvað gengur þá að mér?
Læknirinn: Ekki neitt.
Frúin: En hvað þér eruð grænn; ef þér getið
ekki fundið nokkurn lasleika, þá verð eg að fara
til annars læknis, sem getur það.
Sagt er að Svertingjaprédikarar í Ameríku
vitni stundum skrýtilega í biblíuna; ein tilvitnun
hefir heyrst til eins þeirra á þessa leið:
Það er eins og Salonion sagði við Móses, þeg-
ar hann var í hvalfiskjarins kviði: »Lítið vantar á
að þú teljir mig á að verða kristinn*.
»Aldrei kemst þú í hiinnaríki« sagði manngarm-
urinn; konan var að rífast við hann.
«Nú — nú — því þá ekki það?»
»Ætli það þurfi ekki á þér að halda fyrir
kvalara þarna niður frá.«
«Og eg, sem hélt þú værir fædd fyrsta apríl»
sagði hann Benedikt við konuna sína; hún sagðist
vera fædd þann 21.
»Flestir mættu halda það af því, hvernig eg
valdi mér manninn« svaraði hún.
Malari nokkur sofnaði í mylnunni og valt út af;
hárið á honum lenti inn á milli einhverra hjóla,
og stór lagður slitnaði upp úr höfðinu; hann vakn-
aði við vondan draum og sagði í fáti: »Nú—hva—
hvað er þetta, kona, hvað gengur nú á?«
Kennarinn: Hver var í illu skapi, þegar glataði
sonurinn var kominn heim?
Drengurinn: Alikálfurinn.
Prentsmiðja Björns Jónssonar.